انسان‌های چندمنظوره

این روزها که بحث هوش مصنوعی پرطرفدار شده، دانستن درباره هوش انسان و بهره هوشی افراد نیز طرفدار پیدا کرده است. شهریار خواجیان، مترجم، مطلبی را در این زمینه ترجمه کرده که در ادامه می‌آید: به گفته روان‌شناسان، چهار گونه بهره هوشی وجود دارد:

1- بهره هوشی آکادمیک (IQ)​

2- بهره هوشی عاطفی (EQ)

3- بهره هوشی اجتماعی (SQ)

4- بهره هوشی تاب‌آوری (AQ)

که طبق این دسته‌بندی

*بهره هوشی آکادمیک معیار سطح ادراک است. حل مسئله ریاضی، به‌حافظه‌سپاری و به‌یادآوری دروس به بهره هوشی آکادمیک نیاز دارد.

*بهره هوشی عاطفی (EQ) معیار توانایی شخص به حفظ صلح با دیگران، وقت‌شناسی، مسئولیت‌شناسی، صداقت، حد و مرزشناسی، تواضع، صمیمیت و مهربانی است.

بهره هوشی اجتماعی (SQ)، معیار توانایی شخص برای شبکه‌سازی با دوستان و حفظ آن به مدت طولانی است.

افرادی که بهره هوشی عاطفی و اجتماعی بالاتری دارند احتمالا موفق‌تر از کسانی در زندگی هستند که بهره هوشی آکادمیک بالاتری دارند اما از سطح بهره هوشی عاطفی و اجتماعی پایین‌تری برخوردارند. بیشتر مدارس روی افزایش سطح بهره هوشی آکادمیک دانش‌آموزان بیش از سطح بهره هوشی عاطفی و اجتماعی‌شان کار می‌کنند. شخصی با بهره هوشی آکادمیک بالاتر ممکن است در نهایت به استخدام کسی با سطح بهره هوشی عاطفی و اجتماعی بالاتر ولو با بهره هوشی آکادمیک متوسط درآید.

*بهره هوشی عاطفی نمایانگر شخصیت فرد و بهره هوشی اجتماعی نشانگر فرهمندی (charisma) اوست. به عاداتی روی آورید که این سه، به‌ویژه سطح بهره هوشی عاطفی و بهره هوشی اجتماعی شما را افزایش می‌دهند.

حال، به مورد چهارم می‌پردازیم که پارادایم جدیدی است:

*بهره هوشی تاب‌آوری (Adversity Quotient/AQ) که معیاری برای توانایی شخص در گذر از دشواری‌های زندگی بدون باختن عقل است.

زمانی که اشخاص با گرفتاری روبه‌رو می‌شوند، سطح بهره هوشی تاب‌آوری آنها تعیین می‌کند که چه کسی تسلیم می‌شود، چه کسی خانواده‌اش را ترک می‌کند و چه کسی به خودکشی فکر می‌کند.

پدر و مادر باید فرزندان خود را در معرض دیگر بخش‌های زندگی غیر از درس و مشق قرار دهند. آنها باید کاردستی (که هرگز نباید به عنوان نوعی مجازات به کار گرفته شود)، ورزش و هنر را ارج گذارند.

بهره هوشی آکادمیک، بهره هوشی عاطفی، بهره هوشی اجتماعی و نیز بهره هوشی تاب‌آوریِ بچه‌ها را رشد دهید. آنها باید انسان‌هایی چندمنظوره شوند که بتوانند مستقل از والدینشان عمل کنند. و بالاخره راه را برای فرزندانتان هموار نکنید. فرزندانتان را برای پیمودن آن راه آماده کنید.