برگزاری جشنواره کودک، چرا و چگونه ؟

محمد‌حسین لواسانی

مانند سال‌های گذشته، مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی به‌عنوان دبیر جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان منصوب شد. در این انتصاب رئیس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سکان هدایت سی‌وپنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان را به سید‌مهدی جوادی، مدیر‌عامل وقت فارابی سپرد. آنچه در پی این انتصاب بدیهی به نظر می‌رسد، احتمال برگزاری این جشنواره مطابق سال‌های گذشته در یکی از ماه‌های نزدیک پیش‌رو است‌ اما در این بین مسائلی نیز به ذهن متبادر می‌شود و آن سؤال تکراری درستی برگزارشدن یا نشدن جشنواره کودک است. نبود سرمایه‌گذاری و تولید درخور‌توجه در زمینه فیلم‌هایی درباره یا برای کودک که به دنبال آن فقدان تنوع در تولید را نیز به همراه دارد، یکی از جدی‌ترین پرسش‌ها و دغدغه‌هایی است که ذهن خبرنگاران، علاقه‌مندان و برگزارکنندگان جشنواره را درباره کیفیت و کمیت برگزاری آن به خود مشغول کرده و این مهم درست همان‌جایی‌ است که می‌تواند مدیران مسئول و مرتبط، سایر متولیان و به‌ویژه دبیر جشنواره کودک را نسبت به برگزاری این رویداد مردد ‌کند. گذشته از ویروس کرونا که تولیدات سینمایی در گونه‌های رنگارنگش از‌جمله همین کودک را به محاق برد، به دلایلی همچون نبود سرمایه‌گذاری در سینمای کودک و نوجوان و علاقه و انگیزه حداقلی برای ورود به این‌گونه سینمایی، برگزاری جشنواره کودک در سال جاری آن‌هم با چنین شرایطی را باید خالی از جذابیت‌های همیشگی‌اش متصور شد. تشدید هزینه حق پخش فیلم‌های بین‌المللی که از دیگر آورده‌های تحریم برای ما و این‌ بار سینمای کشورمان به‌‌شمار می‌آید، موضوع دیگری‌ است که درجه کیفی وجهه بین‌المللی جشنواره در صورت برگزاری در ماه‌های پیش‌رو را زیر سؤال می‌برد. مبلغی که با در‌نظرگرفتن سایر مبالغ برگزاری این رویداد، می‌تواند هزینه بسترسازی برای برگزاری هرچه بهتر آن در سال آینده باشد. اگرچه به اتفاق نشستن‌ها از شاخصه‌های اصلی کلید‌زدن هر جشنواره‌ای‌ است‌ اما ای‌کاش در نظر داشته باشیم که به هر قیمت و با هر کیفیت یا خروجی‌ای قرار نیست جشنواره برپا کنیم که آورده‌ آن جز افزودن سالی به سالیان بلند عمر برگزاری این رویداد سینمایی نباشد. وقتی همه خوابیم تا نه انگیزه و علاقه و نه حتی فیلم‌نامه مطلوب داشته باشیم، وقتی کمی هم به‌جای دغدغه‌مندی و اراده سینماگران، همواره توپ بسترسازی و ارتقا در زمین مدیران است، وقتی مُسکن‌ها جای درمان‌های ریشه‌ای را می‌گیرد، وقتی به‌‌جای نقد سازنده، قلم‌فرسایی‌ها از برای سهم‌خواهی به سیاهه اوراق می‌افزاید، اغلب مطالبات، توقع‌های ناصوابی‌ است که نه‌تنها هیچ روی درمان‌شان نیست‌ بلکه جز ترکستان ره به جای دگر نمی‌برد. در چنین شرایطی بدیهی‌ است که اگر مقامات مسئول، کارگروه برگزارکننده و به‌ویژه دبیر سی‌وپنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، فارغ از آرای مقطعی و گذرا، برگزاری هرچه بهتر و باکیفیت‌تر این رویداد مهم سینمایی را به‌واسطه یک‌ سال بسترسازی مطلوب به سال آینده موکول کنند، شاید جشنواره یادشده در 35سالگی خود مطلوب‌تر و خوشایندتر باشد. حرف آخر اینکه در عین وظیفه‌گرایی، با نگاه فرایندمحور حاصل از بررسی نظرات موافق و مخالف و مشورت با کاردانان سینمای کودک و نوجوان، می‌توان آینده پربارتر و در‌عین‌حال روشن‌تری را برای سینمای کودک و نوجوان متصور شد.