درباره وضعیت اجتماعی و کالبدی کنونی چهارراه ولیعصر و تئاتر شهر

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

پرشیا قره‌گوزلو-معمار و طراح شهری:  در امتداد گسترش فضاهای عمومی و فرهنگی تهران، برای دموکراتیک‌کردن فضا، تئاتر شهر، بی‌حصار در میان شهر گذاشته شد و به یک نشانه شهری خوانا در امتداد یک راسته فرهنگی تبدیل شد. تاریخچه تحولات این فضا، پس از انقلاب و کشمکش‌های میان روشنفکران و هنرمندان با حکمرانی شهری برای حفظ فضا و چهارراه، گونه‌ای دیگر از مداخلات را در پی داشت که بی‌وقفه و آگاهانه سعی در گرفتن این فضا از مردم دارد. ساخت زیرگذر، حرکت عابران را در سطح ممنوع کرد و ظهور عناصر ورودی متروها در اطراف این چهارراه و هشت خروجی مجزا، به آشفتگی و سردرگمی بیشتر شهروندان و فضا منجر شد. در اوضاع اقتصادی و تورم دهه‌های متوالی کشور و بیکاری رو به رشد، نقاط پرتردد شهر به اشغال دستفروشان درآمد و این چهارراه هم بی‌نصیب نماند و در طرح ساماندهی شهرداری، حضورشان چون جداره‌ای بر فضای تئاتر شهر تثبیت شد. زنجیره‌ای از اقدامات برای کنترل فضا که بر اصول «شهر امن و انسانی» بنا نشده بود و خود زمینه‌ساز معضلات دیگر شد. حافظه جمعی شهر اما به خاطر دارد که این گونه راه‌حل‌ها به از بین بردن فضاهای عمومی متعلق به مردم و تا حد ممکن منزوی‌کردن رویدادهایی که مورد علاقه حکمرانی شهری نیست، انجامیده است.

آنچه امروز با آن روبه‌رو هستیم، مجموعه فضاهایی است که افزودن عناصر به عنوان اشیایی که در آن جوش نخورده، تأثیری از زمینه جدید نگرفته و فضایی ناهمگون را پدید آورده است. فضایی پر از اغتشاش و ناسازگاری که نه می‌توان آن را محو کرد و از نو شروع کرد‌ و نه بی‌تأمل بر آن افزود. راه‌حل‌های مقطعی مانند حصر یک فضای عمومی، زیرگذرهای ناخوانا، سامان‌دهی دستفروشان از نوع تثبیت و جداره‌سازی، جداسازی و تقسیم‌بندی فضا هرچند با موفقیت‌های نسبی و کوتاه‌مدت در امر کنترل روبه‌رو شوند، در بستر پویا و پیچیده کلان‌شهری مثل تهران، ماندگار نخواهند بود و به نقیض خود دچار می‌شوند.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.