خبری از پاداش نیست

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

افسون حضرتی : یک‌صدم ثانیه کافی بود تا مدال طلای هاجر صفرزاده به نقره بدل شود. اما او توانست بدون همراه دونده و بدنی تب‌دار و مریض، درحالی‌که سایرین او را از انجام مسابقه منصرف می‌کردند، بدود تا نشان دهد محدودیتی برای آرزوهای انسان وجود ندارد. هاجر صفرزاده که توانست مدال نقره 400 متر نابینایان و کم‌بینایان جهان را از آن خود کند، می‌گوید برای این مدال پاداشی  در کار نیست.

 سطح بازی‌ها چطور بود؟

بسیار خوب بود. من دو روز مانده به مسابقات سرما خوردم و نتوانستم عملکرد لازم را نداشته باشم و حالم خوب نبود که مسئولان به من توصیه کردند ندوم، ولی در مسابقه شرکت کردم و تا 10 متر مانده به خط پایان با اختلاف خیلی زیاد اول بودم. اما نزدیک خط پایان زمین خوردم و با اختلاف یک‌صدم ثانیه دوم شدم.

 فیلم مسابقه شما زیاد وایرال شد. چرا شما همراه  دونده نداشتید؟

من 10 سال است که دوومیدانی کار می‌کنم و عضو تیم ملی هستم. از همان ابتدا من با تنها دویدن راحت‌تر بودم و در حال حاضر دونده دختری نیست که بخواهد همراه من بدود. چون همراه دونده باید چندین ثانیه از دونده بهتر باشد‌ که در مسیر کم نیاورد و قوی‌تر باشد. در ایران دونده خانم نداریم که با من بدود. دونده مرد هم در کشور ما به دلیل یک‌سری مسائل، غیرقانونی است. به همین دلیل هم همراه ندارم. البته یک نکته را هم بگویم که تنها دویدن راحت‌تر است. همان‌طور که دونده همراه یک‌سری نکات مثبت دارد، نکات منفی هم دارد.

 مثلا چه نکات منفی؟

اگر دونده همراه خطا کند‌ یا کار اشتباهی انجام دهد، ورزشکار هم حذف می‌شود. وقتی دونده همراه داریم ریسک بالاتری وجود دارد، یا خطر حذف‌شدن را دوبرابر می‌کند. اما نکات مثبت هم این است که وقتی کسی کنار شما می‌دود، احساس می‌کنید که انرژی فرد به شما هم منتقل می‌شود، حس قدرت بیشتر می‌شود.

 با توجه به اینکه شما کاملا پوشیده هستید، همراه داشتن دونده مرد چه منعی برای شما دارد؟

هر کشوری یک‌سری قوانین دارد و کشور ما قانونش این است که همراه دونده مرد برای ما امکان‌پذیر نیست.

 این ممنوعیت را به شما اعلام کردند؟

بله از همان اوایل که دوومیدانی را شروع کردم‌ از این قضیه مطلع بودم. برای همین من دیگر پافشاری نکردم.

 در این 10 سال به دنبال دونده زنی که همراه شما بدود  هم نبودید؟

نه، چون دونده همراه باید حداقل هفت ثانیه بهتر از دونده باشد‌ و یکی از نکاتی که دوندگان خارجی همراه مرد دارند همین است. چون مردان قوی‌تر هستند. مثلا در ایران دونده همراه زن، باید 400 متر را 50‌ تا 51 ثانیه بدود که در مسیر کم نیاورد و بدنش نسبت به ورزشکار خیلی آماده‌تر باشد. متأسفانه فعلا امکان‌پذیر نیست.

 در این 10 سالی که عضو تیم ملی هستید، فدراسیون از شما حمایت کرده یا اینکه شما خودتان مسئولیت بخشی از برنامه‌ها را بر عهده داشتید؟

حمایت فدراسیون از ما در این مسابقات زیاد بود. حتی رئیس فدراسیون، مربی‌ام را با من به این مسابقات اعزام کردند که خیلی برایم ارزشمند است. چون در این چندین سال اولین‌بار بود که مربی‌ام با من اعزام می‌شد. حضور مربی‌ام بود که توانستم مدال نقره را بگیرم. چون شرایط جسمی و روحی خوبی نداشتم، بودن مربی به من انگیزه داد و کمک کرد به هدفی که می‌خواهیم برسیم. البته هدف طلا بود، ولی شاید اگر مربی‌ام نبود، به همین مدال نقره هم نمی‌رسیدم.

 برنامه بعدی شما شرکت در کدام مسابقات است؟

اولین برنامه‌ام شرکت در مسابقات پاراآسیایی ناگویای ژاپن است که سال آینده برگزار می‌شود. می‌خواهم بهترین نتیجه را داشته باشم و چندین مدال برای کشورم کسب کنم و رکورد شخصی خودم را ارتقا ببخشم و بعد هدفم مسابقات پارالمپیک 2028 لس‌آنجلس است که امیدوارم مدالم را به طلا تبدیل کنم.

 وضعیت پارادوومیدانی ایران در بخش زنان و مردان  چگونه است؟

متأسفانه با اینکه بیشتر مدال‌های ایران در پاراآسیایی و پارالمپیک از ورزش دوومیدانی است، اما آن‌قدر که باید از این رشته حمایت نمی‌شود. الان آقای وزیر گفته باید فدراسیون پارادوومیدانی داشته باشیم. به نظرم اگر این اتفاق بیفتد اوضاع این رشته به دلیل استقلالی که به دست می‌آورد، بسیار بهتر می‌شود. چون فدراسیون نابینایان و کم‌بینایان و فدراسیون جانبازان و توان‌یابان، چندین رشته متعدد زیرمجموعه‌شان دارند و تمرکزشان روی چندین رشته است. ولی اگر رشته دوومیدانی مستقل شود، عملکرد دونده‌ها در مسابقات بسیار بهتر می‌شود.

 شما در استان خودتان با چه کمبودهایی مواجه هستید؟

مثلا یک تخته استارت که وسیله اولیه شروع کار است ندارم. از هر جایی هم که درخواست کردم، اعلام کردند که موجود نداریم. یعنی ما حتی این وسیله ابتدایی را نداریم‌ ولی با این شرایط به مسابقات می‌رویم و مدال می‌گیریم. هیئت نابینانان و کم‌بینایان، حمایتِ باید و شایدی که لازم است نمی‌کند. از هیئت دوومیدانی استان اصفهان درخواست کردم از پیست دوومیدانی استفاده کنم که در اختیارم گذاشتند، ولی از وزیر ورزش می‌خواهم به اوضاع پارادوومیدانی رسیدگی کنند. برای مثال ما در اصفهان پیست دوومیدانی استاندارد نداریم و این‌قدر این پیست خراب است که دوند‌ها مرتب آسیب می‌بینند. مرتب هم می‌گویند می‌خواهند پیست تارتان را عوض کنند که هنوز این اتفاق نیفتاده است.

 قول پاداش برای مدال نقره‌ای که گرفتید به شما داده شده؟

ما هنوز پاداش مسابقات جهانی سال قبل را نگرفتیم. من خودم دقیقا نمی‌دانم چه رقمی است ولی از دوستان شنیدم که 600 میلیون تومان است اما باز هم فکر می‌کنم که از این مبلغ کمتر خواهد بود. درمورد پاداش این مسابقات هم هیچ‌کس چیزی نگفته و من اطلاعی ندارم.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.