نقره‌ای از عرش برای پیام احمدی
داستان از عرش به فرش رسیدن، نمودهای بسیاری داشته و آدم‌های زیادی دیده‌ایم که شبانه این مسیر را طی کرده‌اند. زندگی‌هایی که به هزار دلیل، سقوط آزاد را تجربه کرده و شاید گاهی اوقات درس عبرت هم شده باشند. اما از فرش به عرش رسیدن سخت است.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
داستان از عرش به فرش رسیدن، نمودهای بسیاری داشته و آدم‌های زیادی دیده‌ایم که شبانه این مسیر را طی کرده‌اند. زندگی‌هایی که به هزار دلیل، سقوط آزاد را تجربه کرده و شاید گاهی اوقات درس عبرت هم شده باشند. اما از فرش به عرش رسیدن سخت است. کار کمتر کسی است. سختی دارد، رنج دارد، زحمت و تلاش می‌خواهد. کار راحتی نیست یک‌شبه پله‌های موفقیت‌های را دویدن و بالارفتن. اما برای دل‌های ساده و پاک شاید یک‌شبه راه صد‌ساله را رفتن خیلی هم سخت نباشد. با همه سختی‌هایی که دارد، مزه‌اش شیرین است و خاطره‌اش به‌یاد‌‌ماندنی. مثل مدال نقره پیام احمدی 18ساله که همه این روزها خط به خط زندگی‌اش را به تصویر می‌کشند تا نشان دهند که نقره‌اش بیشتر از طلا ارزشمند است. کشتی‌گیر ایذه‌ای که در مسابقات قهرمانی جهان کشتی آزاد در فینال سبک‌وزن توانست مدال ارزشمندی بگیرد. داستان زندگی او به‌زودی بخشی از تاریخ ورزش و کشتی می‌شود. خدا کند کسی باشد که دستش را بگیرد تا از دام‌هایی که سر راهش قرار می‌گیرد، به سلامت عبور کند.
احمدی در مسیر کوتاه ورزشی‌اش بارها نشان داده که تسلیم‌ناپذیر است. شکست در فینال مقابل حریف گرجستانی پایان راه نیست، بلکه آغاز دورانی تازه برای کشتی‌گیر ۱۸سالهای است که هنوز سال‌ها فرصت دارد تا قله‌های قهرمانی را فتح کند. او در اوج نوجوانی به مدال جهانی رسیده، در جوانان طلا گرفته و حالا در بزرگسالان نیز خودش را مطرح کرده است. پیام احمدی از همان روزهایی که در پارک «بی‌بی مریم» پشمک می‌فروخت تا امروز که روی سکوی جهانی ایستاده، یک مسیر الهام‌بخش را پیموده است. مسیری که نشان می‌دهد استعداد، اراده و پشتکار حتی در سخت‌ترین شرایط می‌تواند آینده‌ای بزرگ بسازد. کشتی ایران حالا با وجود او یک امید تازه یافته و شاید در سالهای پیش‌رو، همان نوجوان ساده‌ای که از عشق به کشتی به میدان آمد، طلسم طلای سبک‌وزن را بشکند و روی سکوی المپیک بدرخشد. او که با وجود سبک کشتی تهاجمی و جذاب در فینال با نتیجه‌ای نزدیک نقره گرفت، روی سکو نمی‌توانست اشک‌هایش را بابت از دست دادن طلای جهان مخفی کند و چهره جوان و غم‌زده او مورد توجه قرار گرفت؛ اشک‌هایی که می‌تواند انگیزه پیام برای ادامه مسیر طولانی‌اش و درخشش او در تورنمنت‌های آینده و به‌ویژه المپیک ۲۰۲۸ باشد. زندگی در ایذه و سالهای کودکی سخت، احمدی را به یکی از مقاوم‌ترین استعدادهای کشتی بدل کرده است. او بارها تأکید کرده که بدون حمایت خانواده، به‌ویژه پدر و مادرش که در نداری از خودشان زدند تا او بتواند تمرین کند، هرگز به این مرحله نمی‌رسید. او در مصاحبه‌ای قدیمی گفته بود: «خیلی از بچه‌ها به خاطر مسائل مالی کشتی را ترک کردند. اگر یک اسپانسر باشد و حداقل کرایه اردوهای تیم ملی را بدهد، خیلی‌ها پیشرفت می‌کنند». بازگشت به سه سال پیش شاید بهترین توضیح برای عظمت این موفقیت باشد. پیام احمدی در آن زمان تنها ۱۵ سال داشت و در مصاحبه‌ای صمیمی روایت زندگی‌اش را بازگو کرد: «ما داخل پارک «بی‌بی مریم» وسایل بادکنک و پشمک می‌فروشیم. به غیر از سختی تمرین، سختی زندگی هم داریم. باید کار کنیم تا پول کشتی و خرج‌مان را به دست بیاوریم وگرنه نمی‌توانیم تمرین کنیم». احمدی کشتی را از هفت‌سالگی آغاز و در ۹سالگی تمرینات حرفه‌ای را شروع کرد و خیلی زود در رده نوجوانان به تیم ملی رسید. نخستین حضور جهانی‌اش در ایتالیا بود؛ جایی که در وزن ۴۵ کیلوگرم مدال برنز گرفت. همان‌جا بود که گفت: «ان‌شاءالله فقط با مدال المپیک کشتی را کنار می‌گذارم».
آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
