سال 1404، پایان چشم‌انداز 20ساله برنامه توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ایران است

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

اسدالله درویش‌امیری

سند چشم‌انداز که قرار بود ایران را به جایگاه اول اقتصادی و علمی منطقه برساند، امروز در تضاد آشکار با واقعیت‌های تلخِ موجود قرار گرفته است.

نبود سرمایه‌گذاری در انرژی از سال ۱۳۸۴ (با روی کار آمدن دولت هشتم) به بهانه تثبیت قیمت‌ها، (قانون مصوب مجلس هفتم با شعار تبدیل ایران به ژاپن اسلامی) منجر به کاهش سرمایه‌گذاری در بخش‌های زیربنایی و کلیدی کشور شد.

واقعیت دردناک این است که در سال ۱۴۰۴ یعنی سال پایانی سند چشم‌انداز، به نقطه‌ای رسیده‌ایم که بحران گاز را به امید تابستان رد می‌کنیم و بحران آب را به امید زمستان؛ و قطعی برق هم لابد به امید چهار فصل. اکنون که از چشم‌انداز خبری نیست، باید مردم چشم‌های‌شان را ببندند و تسلیم تصمیمات روزمره مدیران و کارگزاران باشند.

ما که قرار بود به مقام اول توسعه اقتصادی منطقه نائل شویم، به جایی رسیده‌ایم که میوه تبدیل به کالای لوکس شده و قیمت برنج، بیشتر از خودش «ری» می‌کند... .

خوب، البته مسئولان هم بیکار نیستند و تا دل‌تان بخواهد «هشدار» می‌دهند و نصیحت می‌کنند.

نروید، نخرید، نخورید، ننوشید، برق استفاده نکنید، آب مصرف نکنید و... .

بابت هفت درصد مصرف آب شرب، بام تا شام مشغول عذاب وجدان دادن به این ملت بیچاره‌اند. اول کولر گازی را مقصر مصرف بی‌رویه برق معرفی کردند و حالا یقه کولرهای آبی را گرفته‌اند و به‌عنوان مقصر کمبود آب معرفی می‌کنند. یکی هم با طنز نوشته بود اصلا شما ملت پرتوقع، چرا خودتان همدیگر را باد نمی‌زنید؟

رسیده‌ایم به جایی که مدیران متفکر و دلسوز استفاده از بادبزن و آفتابه و بشکه آب را به ملت توصیه می‌کنند و یک مسئول هم تأکید می‌‌کند روزی یک لیوان آب کمتر بخورید. شرکت کنترل کیفیت هوا هم می‌گوید: «مردم باید به ریزگردها عادت کنند».

در کشوری که پایتختش را به خاطر بی‌آبی، بی‌برقی، بی‌هوایی و بی‌برنامگی، مرتبا و بارها در طول سال تعطیل می‌کنند و هزاران فرصت طلایی بهره‌برداری از میادین انرژی حوزه خلیج فارس را به همسایگان فرصت‌طلب سپرده و آنها با حداکثر ظرفیت استخراج می‌کنند و ما هم تماشاچی هستیم. ما استاد ازدست‌دادن فرصت و تبدیل فرصت‌ها به تهدیدها هستیم. اگر مسیر توسعه کشور و تنش‌زدایی منطقه‌ای و جهانی سرلوحه سیاست‌ها قرار می‌گرفت، می‌توانستیم به افق‌های پیش‌بینی‌شده در سند چشم‌انداز برسیم؛ اما هزاران افسوس، جریانی که سند چشم‌انداز را به کاغذپاره‌ای بدل کرد و ریل توسعه کشور را از مسیر و مدار خارج کرده و متعاقبش، تحریم‌های کمرشکن را هم کاغذپاره‌ای بیش ندانست و با این نگاه و رفتار، موجب صدور ده‌ها قطع‌نامه و مصوبات تحریمی ضد مردمی در کشور شد، آثارش و آوارش بر سر مردم فروریخت.