نگاهی به فیلم «زن و بچه» به کارگردانی سعید روستایی

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

حمیدرضا کاظمی‌پور، منتقد سینما، در یادداشتی نوشت: نگاه یکسویه مهم‌ترین آسیب در شکل‌گیری درام «زن و بچه» است. آخرین ساخته سینمایی سعید روستایی یک درام اجتماعی است که به زندگی یک پرستار (با بازی پریناز ایزدیار) و دو فرزندش می‌پردازد، زنی از طبقه متوسط جامعه که درگیر یک رابطه جدید می‌شود اما به یکباره همه چیز رنگ می‌بازد و شکل دیگری به خود می‌گیرد.

در نگاه اول باید گفت فیلم از یک ساختار روایی خطی و نه چندان پیچیده‌ای برخوردار است، فیلمساز در یک سوم ابتدایی فیلم، بیشتر زمان خود را به معرفی کاراکترها و فضا و اتمسفر زندگی آنها می‌پردازد، مقدمه‌ای که در ادامه روایت فیلم به کار فیلمساز می‌آید و تا اندازه‌ای توانسته است بخشی از ارتباط مادر با فرزند پسر خود را  به خوبی به تصویر بکشد، چیزی که در ادامه چالش‌های فیلم موثر است و می‌تواند به باور پذیری اثر کمک کند اما آنچه شاید مقدمه طولانی فیلم را تا اندازه‌ای برای مخاطب خسته‌کننده جلوه دهد عدم قرار دادن کاراکترها در موقعیت دراماتیک نمایشی و صرفا یک روایت روزمره از زندگی است. فیلم اما در ادامه پس از عبور از مقدمه با چالش‌های جدی روبه‌روست، موقعیت‌هایی که یکی پس از دیگری اتفاق می‌افتد و بر خلاف آغاز فیلم به مخاطب اجازه تنفس نمی‌دهد، حجم بسیار زیادی از ویرانی‌ها که دومینووار برای کاراکتر اصلی فیلم (مهناز) آوار می‌شوند و انگار قرار نیست نقطه پایانی بر آن گذاشته شود.

«زن و بچه» بیشترین مشکلش در حجم گسترده اتفاقات و مصیبت‌هایی است که پشت سر هم بر سر یک زن خراب می شود.

کاراکتر پسر بچه که اتفاقا در یک‌سوم ابتدایی، فیلم بیشتر به معرفی شخصیت آن می‌پردازد اگرچه از جذابیت‌هایی برخوردار است اما هیچگاه برای مخاطب محبوب نمی‌شود چرا که به واسطه شر و شور و‌ گستاخی بیش از حد، مخاطب او  را پس می‌زند و هم‌ذات‌پنداری با او را از دست می‌دهد که شاید این نیز یکی دیگر از دلایل ناکامی فیلمنامه  در «زن و بچه» است.

روستایی اما در کارگردانی نشان داده است که جلوتر از فیلمنامه حرکت کرده  و در خلق موقعیت‌های فیلم موفق‌تر است. سکانس‌های پرجمعیت دانش‌آموزی در مدرسه از بهترین سکانس‌های فیلم، هم به لحاظ بصری و زیباشناختی  و هم به لحاظ ریتم و ضرباهنگ است.

فیلم به واسطه نور، رنگ و تصویر از شرایط بسیار خوبی برخوردار است و در راستای تم و درونمایه اثر حرکت می‌کند.

آخرین ساخته روستایی شاید اگر یک نگاه روانکاوانه پررنگ‌تر، عمیق‌تر و همه‌جانبه‌تری به موقعیت ایجاد شده داشت می‌توانست دفاع بهتری از شخصیت اصلی خود (مهناز) ارائه دهد نه آن چیزی که فقط به واسطه عواطف و احساسات مادرانه در فیلم شکل گرفته است و ای کاش سعید روستایی در ارائه روایت خود کمی از نگاه یکسویه مادرانه در اثر فاصله می‌گرفت.