عشق تازه، حرف تازه، قصه تازه کجاست؟
تولد هر رسانه جدیدی که قرار باشد در فرم یا محتوا یا هر دو (چه بهتر)، با آن سبک و سیاق کهنه و نم‌دار همیشگی فرق کند و از دنیای نو و پیشرفت‌های نوین بگوید، خبر خوب و دلگرم‌‌کننده‌ای است.
صدرا محقق-روزنامه‌نگار: ۱- چند وقت پیش ویدئوی طعنه‌آمیز و جالبی دیدم درباره تغییرات حیرت‌انگیزی که در صد سال گذشته در زندگی انسان رخ داده است. سوژه ویدئو مقایسه چیزها در گذشته با امروز بود؛ ماشین‌های صد سال پیش چطور بودند، ماشین‌های امروزی چطور هستند، هواپیمای صد سال پیش و هواپیمای امروز، دوربین‌های صد سال پیش و دوربین‌های امروز و... .
خلاصه داشتی می‌دیدی که همه چیز چقدر بهتر، جمع‌وجورتر و باکیفیت‌تر شده و از زمین تا آسمان به نسبت قبل تغییر کرده است، تا رسیدیم به قسمت طعنه‌دار ماجرا. جایی که ویدئو تصویری بی‌کیفیت و سیاه و سفید از یک کلاس درس را در صد سال پیش نشان می‌داد که استادی پای تخته ایستاده و به شاگردانش که روی نیمکت و صندلی‌های کلاس نشسته بودند، درس می‌داد. بعد نوبت تصویر یک کلاس درس امروزی شد که اگرچه تصویرش رنگی و باکیفیت بود؛ اما مدل کار کلاس، همان بود که صد سال پیش، بی‌هیچ تفاوتی، یک استادِ ایستاده پای تخته و شاگردانی که نشسته روی نیمکت‌ها به او گوش می‌دادند. همین جای ویدئو، متن و صدایی روی تصاویر آمد که چرا در این صد سال همه چیز تغییر کرده است، به جز مدل آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها؟ و اینکه آیا لازم نیست این روش کهنه تغییر کند؟
2- قیاس رسانه‌های رسمی در ایرانِ صد سال پیش یا قبل‌تر و بعدتر با امروز هم، دست‌کمی از قسمت کلاس درس همین ویدئو ندارد؛ یعنی اگر برگردیم به سال‌های سال قبل‌تر و چرخی در محتوای نشریات آن روزها بزنیم و با محتوای غالب رسانه‌های امروز مملکت قیاس کنیم، احتمالا بعید است جز در نوع قلم و جنس کاغذ و شکل چاپ، فرق چندانی بین محتواها و سبک تهیه‌شان به چشم‌مان بخورد. بیشتر مطالب از همان گذشته تا امروز یا در مدح دولتمردان بوده یا اظهار فضل‌های با ربط و بی‌ربط خودشان و منصوبان و منسوبان‌شان. تازه آن قدیم‌‌ها که رسانه هنوز نوپا بود و در ابتدای راه. امروز چه؟ امروز که همه آنلاین شده‌اند و رنگارنگ و ویدئودار و... . مگر غیر از این است که همچنان «او گفت» و «او افزود» و «خاطرنشان کرد»های متولیان امور از صفحه به صفحه‌شان می‌ریزد و صدی نود، خواندن حرف‌های‌شان یک ریال هم ارزش ندارد (البته سکه یک‌ریالی بیچاره هم الان آن‌قدر کمیاب شده که حداقل ارزش کلکسیونی دارد).
۳- در چنین شرایطی تولد هر رسانه جدیدی که قرار باشد در فرم یا محتوا یا هر دو (چه بهتر)، با آن سبک و سیاق کهنه و نم‌دار همیشگی فرق کند و از دنیای نو و پیشرفت‌های نوین بگوید، خبر خوب و دلگرم‌‌کننده‌ای است؛ چون جای آن «او گفت» و «او افزود» و اظهار فضل منبرهای ملال‌آور می‌خواهد از پیشرفت‌ها و ایده‌ها و مشکلات آن دیگریِ همیشه مطرود و همیشه مظنونِ این سال‌ها - بخش خصوصی - و از دنیای تکنولوژی و خلاقیت‌های مدرن و درهای جدید به جهان‌های جدید بگوید.
امید که دوامش را ببینیم. تولد فن‌زی مبارک.
