بوسه عثمان بر توپ طلا

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

‌شرق: «عثمان عالی! تبریک می‌گویم. واقعا برایت خوشحالم. تو شایسته بردن توپ طلا بودی» این یادداشت، یکی از هزاران لایک و نظری بود که در همان دقایق ابتدایی برای «عثمان دمبله» بعد از کسب توپ طلا نوشته شد. لیونل مسی، هم‌تیمی سابق عثمان با این کامنت برنده‌شدن او را تبریک گفت. در شب‌نشینی جذاب فوتبالی‌ها، روی صحنه تئاتر دو شاتله پاریس، رونالدینیو ملقب به شاعر فوتبال بود که نام «عثمان دمبله» را به عنوان برنده توپ طلا صدا زد.

پس از ‌انتخاب به عنوان برنده توپ طلای ۲۰۲۵، با بغضی شیرین روی ‌صحنه رفت، در نهایت نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد و ‌حرف‌هایی زد که قلب هواداران فوتبال را لرزاند. شبی پر از افتخار، کمی ‌استرس و لحظاتی سرشار از احساس، وقتی که او جام زرین فوتبال را ‌از دستان اسطوره برزیلی، دریافت کرد‎. دمبله در ابتدا گفت: «اتفاقی که الان برایم افتاد ‌استثنائی است. واقعا کلماتی به ذهنم نمی‌رسد که بتواند این ‌احساس را آن‌طورکه باید بیان کند. سالی فوق‌العاده را با پی‌اس‌جی ‌پشت سر گذاشتم. در دوران فوتبال من اتفاق‌های بزرگی رخ داده ولی این چیز دیگری است. کمی استرس دارم، همان‌طورکه می‌بینید ‌آسان نیست‎. بردن این جایزه واقعا اتفاقی شگفت‌انگیز ‌است. من به همه آنچه در دوران فوتبالم به دست آورده‌ام، افتخار ‌می‌کنم. می‌خواهم از پی‌اس‌جی تشکر کنم که در سال ۲۰۲۳ به ‌سراغم آمد. این باشگاه و همه اعضایش یک خانواده فوق‌العاده‌اند. ‌رئیس باشگاه، ناصر الخلیفی، برای من مثل یک پدر است. کادر فنی ‌پی‌اس‌جی بی‌نظیر بودند. لوئیس انریکه هم مثل پدر دوم من است. ‌و مهم‌تر از همه، هم‌تیمی‌هایم... در همه لحظات خوب و بد کنار من ‌بودید. این جایزه یک افتخار فردی است، اما در حقیقت ما آن را ‌به‌عنوان یک تیم برده‌ایم. از باشگاه‌های قبلی‌ام ‌تشکر می‌کنم؛ از رِن، دورتموند، بارسلونا و حتی اِورو، جایی که همه ‌چیز برای پسرک کوچکی که اسمش عثمان بود، آغاز شد‎». اما اوج احساسات دمبله وقتی بود که خانواده‌اش را خطاب قرار ‌داد. اینجا بود که صدایش لرزید و با اشک گفت: «در پایان ‌می‌خواهم از خانواده‌ام تشکر کنم... از مادرم... ». دمبله برای لحظه‌ای ‌مکث کرده و اشک‌هایش را پاک کرد. «آنها همیشه کنارم بودند، در ‌سخت‌ترین لحظات حمایتم کردند. همچنین از مدیربرنامه‌هایم تشکر ‌می‌کنم که همیشه به من ایمان داشت و انگیزه می‌داد. او گفته بود ‌روزی توپ طلا را خواهم برد. و همین‌طور از بهترین دوستم که چهار ‌پنج سالی است همه چیز را با هم گذرانده‌ایم. در همه جا کنارم بود و ‌تا پایان هم کنارم خواهد بود...».

در آن لحظه سالن در سکوتی وهم‌آلود فرورفت و بعد از چند ثانیه ‌تنها صدای تشویق ممتد بود که فضا را پر کرد؛ گویی همه ‌می‌دانستند شاهد نقطه عطفی در زندگی فوتبالی عثمان دمبله ‌هستند: شبی که او با اشک، افتخار و قلبی سرشار از عشق، تاریخ ‌فوتبال را لمس کرد‎. رئیس باشگاه پاری‌سن‌ژرمن دستیابی دمبله به توپ طلا را اتفاقی تاریخی برای باشگاهش توصیف کرد. او درباره راز رسیدن این جایزه به بازیکنی از پاری‌سن‌ژرمن به اکیپ گفت: «این روزی تاریخی برای ماست، قطعا فوق‌العاده است. حقیقت این است که این موفقیت متعلق به همه تیم است، نه یک پیروزی شخصی، بلکه دستاورد کل مجموعه است. این همان چیزی است که از هر باشگاه بزرگی انتظار می‌رود؛ پیشرفت با هم. دستیابی دمبله به توپ طلا نشان‌دهنده قدرت کار گروهی است. ما به همین روش ادامه خواهیم داد. عناوین فردی مهم هستند، اما در برابر ارزش کار تیمی هیچ ارزشی ندارند. ما برای تیم و برای شعار باشگاه کار و تلاش می‌کنیم و این مهم‌ترین چیز است. کار و تلاش تیمی نتیجه این موفقیت است که به دست آوردیم و البته باید از همدلی و صمیمیتی که در تیم است سخن به میان آورم». پدر لامین یامال نزدیک‌ترین رقیب دمبله بعد از برنده‌شدن توپ طلا در حالی که کاملا از این انتخاب به شدت ناراحت بود، واکنش‌های تندی نشان داد. پدر لامین یامال پس از اینکه توپ طلا به عثمان دمبله رسید، واکنشی بسیار تند نشان داد و گفت اتفاقی عجیب رخ داده است. مونیر نصراوی، به سرعت از کنار روزنامه‌نگاران اسپانیایی عبور کرد و گفت: «سال آینده مال ماست» اما دقایقی بعد، خشم او شدت گرفت و در تماس ویدئویی با برنامه ال چیرینگیتو این‌گونه اعتراض کرد: «این بزرگ‌ترین، نمی‌گویم سرقت، بلکه ظلم اخلاقی به یک انسان است».

او سپس دلایلی را که معتقد بود لامین یامال شایسته توپ طلا بود، برشمرد، «فکر می‌کنم لامین یامال با اختلاف بسیار زیاد بهترین بازیکن جهان است. نه به این دلیل که پسرم است، بلکه چون او بهترین بازیکن جهان است و هیچ رقیبی ندارد». ونسان گارسیا، سردبیر فرانس فوتبال، که مسئول برگزاری مراسم توپ طلاست، مدعی شد که عثمان دمبله در رأی‌گیری با اختلاف زیادی از لامین یامال پیشی گرفته بود. حدود دو روز پیش از مراسم توپ طلای ۲۰۲۵ در شامگاه ۲۲ سپتامبر، شایعات زیادی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد مبنی بر اینکه لامین یامال این جایزه معتبر فردی را کسب خواهد کرد. اما ونسان گارسیا، سردبیر مجله فرانس فوتبال، که از سال ۱۹۵۶ مسئول این جایزه است، این شایعات را رد کرد.

گارسیا روز ۲۱ فوریه گفته بود که من تنها کسی هستم که می‌داند برنده توپ طلای ۲۰۲۵ کیست. معیارها کاملا مشخص است: عملکرد فردی، تأثیرگذاری و میزان شگفت‌انگیزبودن، افتخارات تیمی، روحیه جوانمردی و رفتار داخل و خارج از زمین. حدس و گمان‌هایی وجود دارد، اما نتیجه نهایی تا لحظه آخر محرمانه می‌ماند. حتی برنده هم از قبل اطلاعی ندارد و تا زمان مراسم از نتیجه باخبر نخواهد شد. با این حال، ونسان گارسیا در گفت‌وگوی اختصاصی با اکیپ که با فرانس فوتبال همکار است، به اختلاف آرای بین دمبله و یامال اشاره کرد. وقتی از او پرسیده شد که آیا پیروزی دمبله مانند برتری قاطع کریم بنزما بر سادیو مانه در سال ۲۰۲۲ (۵۴۹ رأی در مقابل ۱۹۳) بوده یا رقابتی نزدیک مثل رأی‌گیری بین رودری و وینیسیوس در سال گذشته، گارسیا پاسخ داد: «اگر بخواهم روندی را مشخص کنم، صادقانه بگویم، امسال رقابت واقعی در کار نبود. عثمان به شکل قاطعی پیروز شد. باور دارم که او حمایت قوی‌ای از اعضای هیئت داوران کسب کرده است. این دوره از توپ طلا به نظر برای داوران ما بسیار متقاعدکننده بوده است». آلفردو رلانیو،‌ روزنامه‌نگار معروف اسپانیایی، پس از مراسم توپ طلا یادداشت جذاب و خواندنی‌ای را در نشریه مارکا منتشر کرده است. او نوشته: «رونالدینیو پرده از راز برداشت و توپ طلای امسال به عثمان دمبله رسید؛ بازیکنی که لوئیس انریکه - که خود نیز جایزه گرفت - توانست او را دگرگون کند. وینگری که زمانی بی‌انگیزه و ناپایدار بود، در دستان انریکه به مهاجمی متحرک بدل شد؛ بازیکنی توانمند در پرس، توانایی بازگشت به عقب برای بازی‌سازی و تولید سهمی چشمگیر از پاس گل و گل. او حالا یک بازیکن بزرگ است، مرواریدی در دل تیمی بزرگ، پاری‌سن‌ژرمن؛ تیمی که ویتینیا - نفر سوم توپ طلا - نیز آن را به حرکت درآورد. از نظر من، در کنار لامین یامال، آنها دو نفر برتر را شکل می‌دادند، تنها با ترتیبی متفاوت. من روی لامین شرط گذاشته بودم، به‌خصوص بر اساس توانایی‌اش برای انجام حرکاتی هنری‌تر و اثرگذارتر. تنها چیزی که کم داشت، درخشش در بزنگاه‌هایی بود که بارسا به آن نرسید؛ فینال لیگ قهرمانان و جام جهانی باشگاه‌ها؛ صحنه‌هایی مناسب برای جمع‌آوری رأی. اما اگر در هیچ‌کدام حاضر نبود، تقصیر او نبود. در هر حال، با تنها ۱۸ سال سن، رکورد دیگری شکست و به رتبه دوم رسید؛ سکویی مقدماتی برای افتخاری که در انتظار اوست».

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.