جدال نابرابر

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

افسون حضرتی:‌ تیم فوتبال دختران زیر 20 سال کشورمان در سومین مسابقه خود از دور گروهی مسابقات انتخابی جام ملت‌های آسیا، مقابل ژاپن، نایب‌قهرمان دوره گذشته آسیا‌ و یکی از تیم‌های قدرتمند قاره کهن، با نتیجه سنگین و عجیب 11 بر صفر شکست خورد. شاگردان نیلوفر اردلان در نیمه اول با پنج گل خورده راهی رختکن شدند تا شاید بتوانند با شروع نیمه دوم تا حدی این شکست سنگین را کم کنند. اما در نیمه دوم، تیم ایران نه‌تنها نتوانست فاصله را کم کند، بلکه با دریافت گل‌های بیشتر، بازی را واگذار کرد تا برای صعود نیاز به معجزه و لغزش حریفانش داشته باشد. واقعیت این است که تقابل تیم ایران با ژاپن یک بازی عادلانه و برابر نبوده و نیست. دست‌کم در فوتبال زنان این حقیقتی است که باید آن را پذیرفت.

 با اینکه فوتبال زنان در سال‌های اخیر رشد هر‌چند اندک ولی درخور توجهی داشته، ‌ ژاپن سال‌هاست که سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی در ورزش را آغاز کرده است. زمانی که فوتبال مردان ما به‌سختی راهی جام جهانی می‌شد یا در لیگ داخلی با مشکلاتی مثل آب‌گرفتگی زمین دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد، ژاپنی‌ها میزبانی جام جهانی را در سال 2002 بر عهده داشتند. همین نابرابری نشان می‌دهد که ما حداقل دو دهه از ژاپن و شرق آسیا عقب‌تر هستیم. این عقب‌ماندگی فقط به لحاظ زمانی نیست؛ این دو دهه یعنی 20 سال عقب‌ماندن از علم روز، سرمایه‌گذاری و مدیریتی که با دانش فوتبال آشنا باشد و اصول مدیریت را به‌خوبی درک کند. اتفاقا اشتباه محض است اگر بخواهیم این شکست سنگین را با تیترهایی مانند «شکست تحقیرآمیز» یا ادبیاتی از این دست اعلام کنیم. ما خودمان هم می‌دانیم که درسیستم ورزش به‌کلی از دنیا عقب هستیم. به همین لیگ فوتبال مردان نگاه کنید؛ نه اثری از سازندگی در آن می‌بینید و نه تلاشی برای استعدادیابی. همه تیم‌ها به دنبال بازیکنان خارجی هستند تا بتوانند باری از دوش تیم بردارند. حتی برای داشتن مربی هم ترجیح می‌دهیم که مربی خارجی استخدام کنیم. به جای اینکه با یک باخت مانع رشد و ادامه مسیری باشیم که فوتبال زنان در آن قرار گرفته، اتفاقا باید از این شکست‌ها درس بگیریم. بگذارید یک عده هم مشغول مقایسه آمار دو تیم باشند. در سال‌های اخیر است که بحث فوتبال پایه در فوتبال زنان مطرح شده است.

 از زمانی که با عبور از موانع بالاخره زنان هم توانستند پا به توپ شوند، چندین سال فقط مجوز فوتسال در دست‌شان بود و زمانی که اجازه پیدا کردند پا روی چمن بگذارند، کسی توجهی به پایه و سازندگی در فوتبال زنان نداشت. این استعدادها که تا همین‌جا هم رسیده‌اند، باید تلاش‌شان را ستود. نه اینکه باخت 11 بر صفر نتیجه عالی و آرمانی باشد، ولی یک حقیقت را نشان می‌دهد که برای رسیدن به سطح تیم‌های درجه دو آسیا، باید ضعف‌ها را دید و شناخت. نباید پشت ادبیاتی مانند اینکه ما بهترین استعدادها را داریم یا فقط زنان و دختران به فوتبال علاقه‌مند هستند، خودمان را قایم کنیم. تیم فوتبال دختران زیر 20 سال احتمالا شانس کمی برای صعود به جام ملت‌های آسیا خواهد داشت و این هم می‌تواند زنگ خطر باشد، هم باعث باز‌شدن چشم‌های ‌ما‌ به روی حقیقت. از اول هم نباید از این تیم جوان انتظار موفقیت خاصی می‌داشتیم. بردن مالزی و گوام نشان می‌دهد که ما کمی از این تیم‌ها از نظر فنی بالاتر هستیم؛ وگرنه وقتی پای ژاپن، کره و چین و از این پس عربستان در میان باشد، ما بازنده هستیم.

 این باخت می‌تواند هم درس باشد برای توجه به فوتبال پایه در بخش زنان و هم توجه بیشتر مسئولان را جلب کند. تیم‌های فوتبال زنان نیازمند بازی‌های تدارکاتی بیشتر و بهتری هستند. با برگزاری اردوهای داخلی نمی‌توان در آسیای رو به پیشرفت موفق بود. باز هم این تلاش و علاقه ستودنی است، ولی کافی نیست. از امروز فدراسیون فوتبال به‌عنوان متولی فوتبال کشور باید بداند به همان اندازه که برای فوتبال مردان وقت می‌گذارد و حساس است، زنان هم نیازمند همین توجه و حساسیت هستند. این باخت باید درس بزرگی هم برای کادر فنی تیم ملی زیر 20 سال باشد؛ با چشمان باز به این مسابقات نگاه کنند تا در یک دهه بعد برای موفقیت نیازی به اما و اگر نباشد. این باخت درس است، نه سرافکندگی.