برنامه برای پیروزی
تلخی و یأس شکست هرچقدر سخت و بد باشد، اما این حسن را دارد که آدمی را به فکر وامی‌دارد به اینکه برگردد ببیند کجای کار ایراد داشته است؛ به اینکه تصمیم تازه بگیرد و به قول معروف از شکست پلی بسازد برای پیروزی.
تلخی و یأس شکست هرچقدر سخت و بد باشد، اما این حسن را دارد که آدمی را به فکر وامی‌دارد به اینکه برگردد ببیند کجای کار ایراد داشته است؛ به اینکه تصمیم تازه بگیرد و به قول معروف از شکست پلی بسازد برای پیروزی. در شکست مقابل آمریکا همه‌چیز داشتیم از غیرت و شور و دعای خیر مردم و امید سرشار به پیروزی اما تنها یک چیز نداشتیم که شرط لازم بود و آن هم برنامه‌ای برای نتیجه‌گرفتن بود. خود جواد خیابانی که آمده بود شور بدهد و از نبرد جانانه جوانان‌مان بگوید هم کم می‌آورد و گاهی به گلایه می‌گفت: «هیچ برنامه‌ای برای حمله نداریم».
تیم همدل بود و مصمم اما باخت چون برنامه‌ای برای جلورفتن نداشت. اصلا عادت به جدی‌گرفتن برنامه نداریم. برنامه‌محوری ملاک کار و حرکتمان نیست. می‌خواهیم 1404 کشور اول منطقه باشیم اما الزام‌های آن را ندیده می‌گیریم. دولت‌ها بر محور برنامه‌ای 20ساله تا رسیدن به هدف مطلوب پیش نمی‌روند که هیچ، سازمان برنامه را هم ملغی می‌کنند. همه می‌دانیم پیروزی ایران در قوی‌شدن است و بارها و بارها به قوی‌شدن توصیه و تأکید شده است و در شعارهای انتخاباتی درخشیده اما هنوز همه مسئله این است: برنامه برای قوی‌شدن چیست. جهان به سرعت در‌حال تغییر است، از اقتصاد مبتنی بر نفت و سوخت‌های فسیلی به اقتصاد دیجیتال. برنامه ما برای فردا چیست؟ کشورهای کوچک دور و نزدیک در رقابت‌اند برای گرفتن سهمی در گردشگری جهانی؛ اما سهم ایران ما هیچ است. برنامه مشخص ما چیست؟ کشور با بحران کم‌آبی مواجه است. برنامه برای مواجهه با فاجعه فرونشست زمین چیست؟ برنامه برای توسعه صنایعی مثل نساجی (که به آب کمتر وابسته‌اند) در مناطق کویری چیست؟ برنامه برای جلوگیری از مهاجرت که دیگر محدود به جوانان نخبه هم نیست و ایران را دارد از درون تهی، تضعیف و ناامید می‌کند، چیست؟موشک برای قوی‌بودن و قدرت دفاعی کشور قطعا لازم است، اما قوی‌بودن ایران به رونق تولید و تجارت هم مرتبط است. بدون این رونق نه جایگاه تجاری داریم برای چانه‌زنی، نه مشکل کار جوانان مأیوس از آینده حل می‌شود و نه آسیب‌های فقر فراگیری که هست، از بین می‌رود و نه اصلا چیزی به نام «ایران قوی» می‌تواند معنی داشته باشد. بدون برنامه، ایران قوی می‌ماند در شعار و وقت نتیجه می‌مانیم با باختی تلخ با همه این شعارها و آرزوها.
در بازی فوتبال باختیم چون برنامه برای پیروزی نداشتیم. همان معدود افرادی که هلهله شادی سر دادند، در سودای باخت همه ایران و ایرانیت هستند. هیچ‌چیز به اندازه یک برنامه کارآمد و ملی، جامعه را مصمم و امیدوار به پیروزی نمی‌کند. به برنامه برگردیم؛ برنامه‌ای برای پیروزی ایران. پیروزی همه ایرانیان.
