گفت‌وگوی ملی خشونت‌پرهیز
اعتراضات خیابانی در حالی در گوشه و کنار کشور وارد سومین ماه خود شده که در اواخر هفته گذشته متأسفانه کشور شاهد جان‌باختن شماری از هم‌وطنان و زخمی‌شدن شمار دیگری بود.
1- اعتراضات خیابانی در حالی در گوشه و کنار کشور وارد سومین ماه خود شده که در اواخر هفته گذشته متأسفانه کشور شاهد جان‌باختن شماری از هم‌وطنان و زخمی‌شدن شمار دیگری بود. این در حالی است که به جز در استان سیستان‌وبلوچستان که ابتکار عملی صورت گرفت و دو هیئت از طرف حاکمیت گام‌هایی برای کاهش شکاف‌های ایجادشده برداشتند، ابتکار عمل دیگری برای کاهش تنش‌ها و اعتراض‌ها صورت نگرفته است؛ یعنی به جز معترضان که در اماکن عمومی و خیابان‌ها و مراکز آموزش عالی به اعتراض‌های خود استمرار می‌دهند و نیروی میدانی مقابله با اعتراض‌ها، در عمل دولت هیچ ابتکار عملی از خود بروز نداده است. باز‌شدن باب گفت‌وگو میان دولت و معترضان می‌توانست یکی از اقدامات پیش‌روی باشد.
2- با توجه به حذف صداهای مختلف در فرایندهای سیاسی کشور و خانه‌نشین‌شدن بسیاری از رقبا به نظر می‌رسد یکی از امکان‌های موجود استفاده از نیروهای معروف جناح حاکم برای ورود به گفت‌وگوی اجتماعی با معترضان باشد. حضور این بخش از نیروها که از نظر حاکمیت دارای وزن و جایگاهی نزد افکار عمومی هستند؛ مانند برخی چهره‌های ساخته‌شده از سوی رسانه‌های اصولگرا یا نمایندگان مجلس یا چهره‌های سیاسی پایداری و مانند آن که مدعی نمایندگی افکار عمومی بخش درخورتوجهی از جامعه هستند، در گفت‌وگوی حضوری در فضاهای عمومی و رسانه‌ای و دانشگاهی می‌تواند منتقل‌کننده بخشی از مطالبات و تحولات جامعه امروز ایران به این قشر باشد. البته اگر این افراد آمادگی لازم را برای ورود به این حوزه‌ها دارند و به‌اصطلاح حرفی برای گفتن دارند، نباید تعلل کنند و در این شرایط حساس وارد فضای گفت‌وگو در حوزه عمومی اعم از گفت‌وگوی حضوری و رسانه‌ای شوند؛ اما اگر بخش درخورتوجهی از این افراد متوجه تفاوت وزن واقعی خود با وزن غیرواقعی و برساخته هستند و شرایط حضور در عرصه عمومی را ندارند، منطقی و ضروری است که دیگر چهره‌های فرهنگی و سیاسی که دل در گرو ایران دارند و نگران سرنوشت آینده کشور و چرخه باطل خشونت هستند، پا پیش بگذارند و با جامعه وارد گفت‌وگو شوند.
3- افزایش روند خشونت در آخر هفته قبل هشداری است به تمام کسانی که با هر عقیده و مرامی نگران آینده ایران و سرنوشت هم‌وطنان هستند. نباید تنها نظاره‌گر مواجهه دوطرفه میان دولت و معترضان بود؛ بی‌آنکه از سوی اهل اندیشه و خرد و مصلحت‌اندیشان کشور ابتکار عملی صورت گیرد.
آغاز گفت‌وگوی بی‌پرده و صریح نیروهای سیاسی وطن‌خواه و مشفق که بیش از هر چیزی برای‌شان آینده ایران اهمیت دارد، با جامعه ایرانی در شرایط حساس کنونی می‌تواند گشایشی در فضای سیاسی متصلب کشور ایجاد کند و طرفین را بیش از هر چیز به سوی خویشتن‌داری و پرهیز از خشونت بکشاند.
استمرار وضعیت فعلی بدون حضور فعال نیروهای خشونت‌پرهیز و منتقد و واسط و میانه موجب تشدید خشونت خواهد شد. برخی رویدادهای روزهای قبل به‌ویژه نحوه فوت غم‌انگیز تنی چند از نوجوانان در ایذه و سقز و شمار دیگری از هم‌وطنان در دو سوی ماجرا هشداری جدی و روشن است که استمرار این روند نافی همزیستی و امنیت و مصالح کشور است. حضور جدی نیروهای فکری و سیاسی و فرهنگی و هنری خوشنام در وسط منازعه فعلی و ارائه ابتکارات و پیشنهادهای این گروه به هر دو طرف و آمادگی سیستم برای تغییر شرایط موجود و پذیرش اصلاح در روندهای جاری می‌تواند سرآغازی برای یک گفت‌وگوی ملی باشد.
