آن 17 ثانیه لعنتی

حسن یزدانی که مشت‌هایش را بعد از فینال توکیو از خشم به زمین می‌کوبید، فریاد سر می‌داد و اشک می‌ریخت، تک‌تک ما بودیم؛ حسن را ندیده، اما حس می‌کردیم. می‌توانستیم درد را با تک‌تک مشت‌هایی که به زمین می‌کوبید، حس کنیم؛ و ‌ای کاش دردی جسمی بود و خوب می‌شد.