ایران سال نخست قرن نو را سخت و پر‌مخاطره شروع کرد. از این بابت باید شادمان باشیم که دیگر 1401 نیست، اما در مقابل نقشی از آن باقی مانده است و از ذهن پاک نمی‌شود. درواقع ما بین رفتن و ماندن روزهایی قرار گرفته‌ایم که می‌تواند پیامی بزرگ برای فردای سرزمین‌مان باشد. سالی که رفته است و اضطرابش می‌تواند مربوط به گذشته باشد، اما دردهایش مانده‌اند که می‌توانند تجربه‌ای مفید برای آینده محسوب شوند. بر این باوریم که سختی‌ها و دشواری‌ها، روشنایی‌بخش آرزوهای دیرینه ما خواهند بود. این حدیث جان، گره‌های زیادی را در تاریخ باز کرده است و امید داریم که برای ما، برای همه ما ایرانی‌ها نیز در فردای میهن این‌گونه باشد. دیروزمان بتواند چیدمان یکرنگی، همه‌خواهی و اتحاد ملی را برای فردایمان تضمین کند و تجربه‌های ارزشمند ناشی از تلخی‌ها، شیرینی‌های ماندگاری برای یکپارچگی ایران به ارمغان آورد. به نظر می‌رسد دردی تلخ جای خود را در میانه ما باز کرده است؛ دردی که هر روز جانکاه‌تر می‌شود. ما فراموش کرده‌ایم؛ بی‌درنگ و بی‌تعارف، وطن‌خواهی را از یاد برده‌ایم.