روایت فعال مدنی افغانستان از کشته شدن مرموز زنان در مزار شریف

ثمر فاطمی: نامش آسیه نیست؛ امنیت از دست رفته‌اش با حضور طالبان او را وادار می‌کند در گفت و گو از نام مستعار استفاده کند؛ می‌گوید برای حفظ جان خود و اعضای خانواده‌اش از گفتن نامش معذور است. آسیه ۲۹ ساله است و در مزار شریف افغانستان زندگی می‌کند؛ هم اقتصاد خوانده و هم لیسانس شرعیات علوم اسلامی دارد. قبل از هجوم طالبان داستان می‌نوشته، روزنامه‌نگاری می‌کرده، در جلسات نقد داستان شرکت می‌کرده و فعال مدنی و فعال حقوق زنان بوده حالا اما خانه‌نشین شده و برای احقاق حقوق از دست رفته‌اش جنگی نابرابر را پیش می‌برد.

قتل‌های زنجیره‌ای

 این روزها مردم افغانستان با قتل‌های زنجیره‌ای مواجه شوند که هیچ‌کس مسئولیتشان را به عهده نمی‌گیرد. برخی فعالان افغانستان می‌گویند، احتمالا تغییر طالبان در این بوده که به جای شلیک مستقیم گلوله به مخالفانشان، حالا آنها را پنهانی به قتل برسانند و مسئولیت مرگشان را به گردند نگیرند. قتل‌هایی که در روزهای گذشته، جنازه سه زن را در کوچه پس کوچه‌های مزار شریف برجای گذاشته است. 

مدتی بعد از سقوط مزار شریف، طالبان به یکی از خانه‌های آنجا حمله می‌کنند، خانواده ساکن در آن اگرچه دست به فرار می‌زنند اما زن نظامی ساکن آن خانه، به قتل می‌رسد. جسد او در یکی از میدان‌های شهر پیدا می‌شود. جسدی که چنان تنها مانده بود که توسط مردم دفن شده و حتی یک نفر از خانواده‌ زن نظامی در روز خاکسپاری‌اش حضور نداشته‌اند. این اما پایان قتل مشکوک زنان نیست. روزی دیگر زن دانشجویی که فعال مدنی بوده و در تظاهرات اخیر علیه طالبان شرکت داشته به شکل مرموزی کشته می‌شود و جسدی در کوچه پس کوچه‌های شهر پیدا می‌شود. 

زنجیره بعدی این قتل‌ها را کشته زدن یک دکتر زن کامل می‌کند؛ ظاهرا این زن به مداوای چند نفر از نظامیان افغانستانی اقدام کرده بود. آسیه می‌گوید هیچ‌کس نمی‌داند چه کسی این افراد را به قتل می‌رساند: «افرادی شبانه به طور مرموزی زنان را به قتل می‌رسانند. نه تنها زنان که مردها هم مصون نیستند و به قتل می‌رسند. اما هیچ‌کس مسئولیت این قتل‌های زنجیره‌ای را به عهده نمی‌گیرد و کسی نمی‌داند این قتل‌ها کار چه کسانی است. یک زن پزشک، یک دختر دانشجو و یک خانم نظامی شبهنگام کشته می‌شوند. دولت امارت اسلامی هم مسئولیتی را قبول نمی‌کند و وقتی به آنها می‌گوییم، جواب می‌دهند که دارند این موضوع را پیگیرد قانونی می‌کنند و تحقیق می‌کنند. هیچ سازمان حقوق بشری هم نیست که ما بتوانیم شکایتمان از این قتل‌ها را در آنجا ثبت کنیم. حقوق بشر در افغانستان بسته شده است. بخش حقوقی سازمان ملل هم بسته شده است».

آسیه نمی‌داند که این زنان دقیقا به چه صورتی کشته شده‌اند: «هیچ‌کس نمی‌فهمد که این قتل‌ها به چه صورتی انجام می‌شود. این قتل‌ها به شکل مشکوک و مرموزی انجام می‌شود. می‌گویند افرادی که صورتشان را با پارچه‌های سیاه پوشانده‌اند این قتل‌ها را انجام می‌دهند اما دقیقا مشخص نیست کار چه کسی است. ما فقط از مردم محل متوجه می‌شویم که جسد یک زن پیدا شده است و یک نفر دیگر کشته شده است. اما اینکه این قتل‌ها به چه صورت از سوی چه گروهی انجام می‌شود را نمی‌دانیم».

آسیه معتقد است که این اتفاقات در سراسر افغانستان رخ می‌دهد و مخصوص به مزارشریف نیست او اما از جزییات قتل‌های اتفاق افتاده در شهرهای دیگر اطلاع دقیقی ندارد. صدایش هنگام گفتن از این قتل‌ها می‌لرزد، از اینکه هیچ نهادی برای رسیدگی به این قتل‌های زنجیره‌ای وجود ندارد، شاکی است. او نگران جان‌های دیگری است که ممکن است به همین روش از دست بروند. جان‌هایی که برای دادخواهی از آنها هیچ راهی پیش روی مردم افغانستان قرار ندارد. می‌گوید ۲۰ سال برای دستاوردهایی که حالا از سوی طالبان نابود شده‌اند، تلاش کرده؛ ۲۰ سال با فرهنگ سنتی و تفکر مردسالاری جنگیده اما حالا فکر سنتی مردسالاری حاکم شده است. تفکری که نتیجه آن زندانی شدن زنان در خانه یا زندان‌های طالبان و یا پیدا شدن جسدهایشان در کوچه پس کوچه‌های مزار شریف است.