نگاهی جدید به یک هنرمند پیشگام سرامیک در نیویورک

بتی وودمن به عنوان هنرمندی شناخته می‌شد که مرز‌ها را در دنیای هنر جابه‌جا کرد. او را یکی از اولین سرامیست‌هایی می‌دانند که ثابت کرد سرامیک می‌تواند در ردیف عالی‌ترین هنر‌ها باشد و آن را از صنایع دستی به هنر‌های زیبا منتقل کرد. وودمن سخت کار کرد تا با مردان در دنیای هنر برابری کند. او همیشه از اینکه مردان هنرمند بیشتر مورد تقدیر قرار می‌گرفتند و قیمت‌های بالاتری برای کارشان در نظر گرفته می‌شد، شکایت داشت. نمایشگاهی از آثار وودمن سال ۲۰۰۶ در موزه هنر متروپولیتن در شهر نیویورک برگزار شد و این اولین باری بود که موزه برای یک هنرمند زن زنده نمایشگاه مرور آثار برگزار کرد و همچنین اولین نمایش انفرادی برای یک سفالگر زنده بود. اکنون، خانم وودمن نمایش جدیدی در گالری دیوید کردانسکی در شهر نیویورک از ۲۹ اکتبر تا ۱۷ دسامبر خواهد داشت. این نمایشگاه که «بتی وودمن: مکالمات در ساحل، آثار دهه ۱۹۹۰» نام دارد، ۱۴ اثر را نمایش می‌دهد که مربوط به دوره‌ای تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز در پیشرفت خانم وودمن به عنوان یک هنرمند مخالف ژانر است. این گالری نماینده وودمن قبل از مرگش در سال ۲۰۱۸ بود. در بیانیه نمایشگاه آمده است: «به‌عنوان تصویری از کار‌های وودمن در دهه ۱۹۹۰، این نمایشگاه انواع مختلفی از کار‌های او را ترکیب می‌کند تا به بینندگان احساسی از مکالمه مداومی که وودمن با خودش درمورد توانایی هنر مبتنی بر سرامیک داشت، بدهد. ترکیب ایده‌های مدرنیستی و پست‌مدرنیستی درمورد نقاشی و مجسمه‌سازی». محور اصلی این نمایش «مکالمات در ساحل» است، یک چیدمان که در سال ۱۹۹۴ ساخته شد و سال ۱۹۹۶ در هلند، پرتغال، فرانسه و بلژیک به نمایش درآمد، اما پس از آن به نمایش گذاشته نشده است. لیسا مک کلور، مدیر اجرائی بنیاد وودمن، که در خانه و استودیوی سابق وودمنز در منهتن مستقر است، گفت این بنیاد به شدت احساس می‌کند که چیدمان «مکالمات در ساحل» باید نقطه عطف نمایشگاه باشد. او «مکالمات در ساحل» را یک قطعه مهم نامید که جاه‌طلبی و خلاقیت وودمن را تجسم می‌بخشید و کار‌های بعدی او را پیش‌بینی می‌کرد. وودمن یک سفالگر کاربردی بود که اقلام قابل استفاده‌ای مانند فنجان، نعلبکی و کاسه می‌ساخت اما در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ شروع به جابه‌جایی مرزهای‌ اشیای خانگی کرد. او از محدودیت‌های رسانه خود عبور کرد و می‌خواست خاک رس فراتر از هزاره‌ها پیش برود، او تلاش کرد سرامیک را هیبرید کرده و آن را با مجسمه‌سازی و نقاشی ترکیب کند. وودمن زنی بود که محدودیت‌ها را نمی‌پذیرفت و «نه» را به عنوان پاسخ قبول نمی‌کرد.