ایرانیان در قله‌ای باشکوه از انسانیت

محمدامین سازگارنژاد

حرمان دور از انتظار به سوگی ملی و اندوهی فراگیر تبدیل شد. رفتن ناگهانی، مظلومانه و سوگمندانه دخترمان مهسا دیدگان ایران و ایرانیان و انسان‌ها و انسانیت را بارانی کرد. احساس‌مان را غمناک و فسرده کرد. دل‌هایمان را شکست و وجدان‌مان را مسئله‌دار کرد. این حادثه تلخ که خدا کند تکرار نشود، آزمونی برای شکوفایی و شکوه انسانی ملت ما ساخت که مرهمی بود بر این زخم عمیق. مهسا فارغ از اینکه از کدام قوم ایرانی و کدام مذهب اسلامی بود، میهمان قلب تک‌تک ما بود. او میهمان قنوت و سجود پیر و جوان از هر دیار و از هر گرایشی شد. مهسا دلدادگی‌های ملی ما را غبارروبی کرد. مهسا به ما نشان داد که چقدر دوستش داریم و چقدر دوست‌داشتن هنوز ریشه در وسعت و ژرفنای این سرزمین دارد. مهسا به ما گفت که در عرصه تعهدات انسانی، ماندن در کنار ارزش‌های والای اخلاقی چقدر ضروری و حیاتی و برای بیرون‌راندن کج‌روی‌ها کارساز است. وقتی هم‌زمان دیدگان‌مان بارانی و بغض‌هایمان فشرده و احساس‌مان مهسا را صدا می‌کرد، تصویر ماندگاری بود از یک شکوه انسانی، آن‌هم با حضور و وجود تک‌تک مردم عزیز ما نقش مهسا در تاریخ انسانیت ایران جاودانه خواهد ماند.