اَپولوجیست سازمان ملل برای دیکتاتورها

آناستازیا اوگریدی/ مترجم: سودابه قیصری: ماه گذشته وقتی میشل باشله، کمیسیونر ارشد کمیته حقوق‌بشر سازمان ملل، از تور چین برگشت و پروپاگاندای پکن را با لفت و لعاب انتشار داد، بشردوستان به شدت خشمگین شدند. برای کسانی که در کوبا برای آزادی می‌جنگند، نمایش کمیسیونر ارشد اصلا عجیب نبود. طی جنگ سرد، او در کنار اتحاد شوروی ایستاده بود و از قدیم ستایشگر انقلاب کوبا بود. بگذارید روراست باشیم: حقوق‌بشر ابدا مسئله ایشان نیست. خانم میشل باشله ۷۰ ساله برای بیان نظراتش از استدلال‌های دولت چین در باب وضعیت مردم سین‌کیانگ، جایی که این رژیم یک میلیون ایغور و دیگر اقلیت‌ها را در بازداشت نگه داشته، استفاده کرد. خانم باشله سیاست‌های چین را «نوعی 

ضد تروریسم» توصیف کرد که قصدش مبارزه با «فعالیت‌های خشن افراطیون» است. او همچنین اردوگاه‌های جمعی را «مراکز تربیتی، آموزشی و حرفه‌ای» (نیک‌واژه‌ای که دولت برای اردوگاه‌ها به کار می‌برد) خواند.

چین از سخنان خانم باشله در جهت منافع خود استفاده کرد؛ طوری که نماینده ارشد کولکوتا توییت کرد که پس از دیدار نماینده سازمان ملل، «نه‌تنها از پکن رفع‌ اتهام بلکه بی‌تقصیری‌اش هم اثبات شد». به گزارش اکسی‌یز، ریحان آسات، وکیل حقوق‌بشر و عضو هیئت علمی دانشگاه ییل که برادرش در اردوگاه سین‌کیانگ اسیر است، سفر کمیسیونر ارشد را «نهایت خیانت» خواند. گروه‌های طرفدار اسرای سین‌کیانگ نیز تمایل خانم باشله برای پذیرش فرامین پکن که کجا برود و چه چیز را ببیند، محکوم کردند و خواستار استعفای او شدند. اولین بار نیست که خانم باشله در کنار خودکامگان می‌ایستد. این سوسیالیست شلیلیایی که از ۱۹۷۵ تا 1979 آلمان شرقی را برای زندگی انتخاب کرده بود و آن را «تجربه‌ای زیبا» توصیف کرده، شاگرد وفادار فیدل کاسترو است. در ۲۰۰۹ به کوبا رفت تا در محضر دیکتاتور پیر درس بیاموزد. در ۲۰۱۶ وقتی کاسترو درگذشت، باشله توییت کرد: «او رهبر شکوه و عدالت اجتماعی کوبا و آمریکای لاتین بود». در چهار سالی که در مقام ارشد حقوق‌ بشر سازمان ملل حضور دارد، اعتراضات نادر او علیه رژیم کوبا، در بهترین حالت بسیار کم‌رنگ و با بی‌میلی همراه بود. به بیانیه او پس از ۱۱ و ۱۲ جولای ۲۰۲۱، شورش علیه پلیس دولتی، توجه کنید. اینترنت پر بود از ویدئوهای ثبت‌شده با موبایل از شهروندان غیر‌مسلحی که در شهرها و روستاهای سراسر جزیره توسط پلیس و نیروهای شبه‌نظامی مورد ضرب و شتم یا هدف شلیک گلوله قرار می‌گرفتند؛ اما خانم باشله اعمال دیکتاتوری را «استفاده‌ از به‌اصطلاح زور مفرط» خواند. هزاران نفر به زندان برده شدند و دوستان و خانواده‌شان سراسیمه دنبالشان می‌گشتند. خانم باشله گفت که برخی از بازداشت‌شدگان «ظاهرا بدون اطلاع‌ به خانواده‌شان در زندان نگهداری شده بودند». او به مردم بی‌قدرت توصیه کرد با دیکتاتوری به «گفت‌وگو» بنشینند. وقتی خواهان آزادی زندانیان شد نیز دقیقا مانند ادعای کوبا، تحریم‌های سازمان ملل را عامل مشکلات جزیره دانست. اما هرگز به این مسئله که کوبا مردم خودش را در محاصره داخلی نگه داشته و جلوی هرگونه فعالیت اقتصادی را گرفته- عامل فقر شدید- اشاره‌ای نکرده است. این کنش مسئله بی‌اهمیتی نیست و اتفاقا اولویت‌های خانم باشله را آشکار می‌کند. دیکتاتوری نماد موفقیت ضد آمریکایی‌هاست، زیرا از دهه‌ها مخالفت و ضدیت با ایالات متحد جان به در برده است.

از دید چپ جهانی، همین او را قهرمان می‌کند و از او می‌خواهد به هر قیمتی خود را در مقابل آمریکا محافظت کند. سنت‌شکنانِ شجاع در سراسر جامعه مدنی کوبا که رژیم مصمم است آنان را ریشه‌کن کند، صرفا خسارت جانبی‌ جنگ علیه ارزش‌های غربی‌اند. هاوانا قرار است به‌زودی احکامِ دادگاه‌های پشت درهای بسته برای هنرمند تجسمی، لوئیز مانوئل اوترئو الکانتارا و مایکل اُسوربو کاستیلو خواننده رپ را اعلام کند. هردوی آنان عضو جنبش سان اسیدروی هاوانا هستند که به طور صلح‌آمیز با سانسور حکومتی بر هنر مبارزه می‌کنند. کاستیلو هم‌نویس سرود ضد حکومتی «Patria y Vida» (وطن و زندگی) است که در نوامبر گذشته برنده‌ دو جایزه گرمی شد. او نتوانست برای دریافت جایزه به لاس‌وگاس برود چون برای بیش از یک سال در کوبا زندانی بود. اوتریو الکانترا که مداوما به زندان رفت‌و آمد دارد نیز از جولای در زندان به سر می‌برد. دادگاه آنان در ماه می ‌تمام شد و کاستیلو به ۱۰ سال زندان محکوم شد و الکانترا احتمالا به هفت سال زندان محکوم شود. صدها شرکت‌کننده دیگر در تظاهرات سال گذشته‌ برای جرائمی چون بی‌احترامی، برهم‌زدنِ نظم عمومی و عدم اطاعت در زندان‌های مخوف کوبا پژمرده می‌شوند. سازمان غیردولتی کوبالکس بازداشت ۱۴۷۷ نفر را بعد از تظاهرات جولای ثبت کرده و می‌گوید ۷۲۹ نفر از آنان هنوز در زندان‌اند. برخی از آنان زیر سن قانونی‌اند. همه ۷۱۴ نفری که پشت میله‌ها نیستند آزاد محسوب نمی‌شوند؛ برخی وثیقه گذاشته‌اند و برخی در حبس خانگی‌اند. وضع ۳۴ نفر از بازداشتی‌ها کاملا نامعلوم است. دو ماه پس از تظاهرات، آخرین گزارش به‌روز‌شده حقوق‌بشر، صادره از دفتر خانم باشله، کوبا را از لیست حذف کرد. کوبالکس در توییتی اعلام کرد که حتی یک اشاره هم به اتفاقات امروز جزیره: سرکوب، بحران سلامت، بحران غذا، تخطی مداوم از حقوق بشر در گزارش دیده نمی‌شود. نمی‌توان نادیده گرفت که کمیسیونر ارشد حقوق‌ بشر چه در کوبا چه در چین با سرکوبگران همدل و همراه است. اگر سازمان ملل در پی کسب اعتماد است، خانم میشل باشله باید از کمیسیون حقوق بشر اخراج شود.

منبع: وال‌استریت‌ژورنال