پاسداشت امید و گفت‌وگو
از چند روز پیش که خبر ابتلای دکتر هادی خانیکی به سرطان پانکراس منتشر شده، با واکنش‌های گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها روبه‌رو شده است. چنین واکنشی به بیماری یک نفر کم‌سابقه است. او در پیامی ویدئویی از بستری‌شدنش در طبقه زیرزمین بیمارستان پارس خبر داد و گفت که یک مرحله از شیمی‌درمانی را پشت سر گذاشته است. هرچند دیدن استاد و پژوهشگر ارتباطات اجتماعی در لباس بیمارستان و بر بستر بیماری ناراحت‌کننده است اما نکته‌هایی که او درباره بیماری نوشت و بیان کرد بسیار قابل توجه بود.
از چند روز پیش که خبر ابتلای دکتر هادی خانیکی به سرطان پانکراس منتشر شده، با واکنش‌های گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌ها روبه‌رو شده است. چنین واکنشی به بیماری یک نفر کم‌سابقه است. او در پیامی ویدئویی از بستری‌شدنش در طبقه زیرزمین بیمارستان پارس خبر داد و گفت که یک مرحله از شیمی‌درمانی را پشت سر گذاشته است. هرچند دیدن استاد و پژوهشگر ارتباطات اجتماعی در لباس بیمارستان و بر بستر بیماری ناراحت‌کننده است اما نکته‌هایی که او درباره بیماری نوشت و بیان کرد بسیار قابل توجه بود. او در روزنامه اعتماد نوشت: «رویارویی‌ام با این رخداد و ترسیم تصویر واقعی آن بنا به منطق فهمی که از هستی و خالق آن، انسان و رنج‌ها و توانایی‌هایش و جهان‌های مختلفی که تاکنون در آنها زیسته‌ام، دارم، مرا به مسیری متفاوت در گفت‌وگو بر سر بیماری و اکنون و آینده‌اش کشاند. بنا به این منطق هیچ رازی در بیماری سرطان نیست که باید نهفته بماند». حجم زیاد واکنش‌ها به بیماری دکتر خانیکی و آرزوی بهبودی برایش را می‌توان به نوعی قدردانی از او و پاسداشت «امید و گفت‌وگو» دانست و این جمله‌اش را نباید فراموش کرد که نوشت: «من همچنان «با امید بدون خوش‌بینی» در اندیشه گفت‌وگو بر سر سرطانم، هم با خود و هم با دیگران و هم با خدای خود».
هادی خانیکی استاد روزنامه‌نگاری است و یکی از استادان محبوب این رشته است که فعالیت‌های اجتماعی‌اش را از جوانی به عنوان آموزگار شروع کرد و خیلی زود به کارهای چریکی روی آورد و به صف انقلابیون پیوست، اما رفته‌رفته با گسترش فعالیت‌های علمی و دانشگاهی از خط مشی چریکی فاصله گرفت و در چند دهه اخیر با اصرار بر سیاست‌ورزی اصلاح‌طلبانه به یکی از جدی‌ترین منادیان و صاحب‌نظران گفت‌وگو تبدیل شده که کوشیده است آن را به شیوه عمل خود هم تبدیل کند و همین است که برای او محبوبیتی کم‌سابقه پدید آورده است. چند سال پیش که بزرگداشتی برای او در کتابخانه ملی برگزار شد، جمعیت بزرگی از طیف‌های مختلف حضور داشتند. او که در مقام مشاور رئیس‌جمهور دوره اصلاحات در شکل‌گیری گفتمان اصلاح‌طلبانه و تبدیل آن به سخن سیاسی رسمی در آن دوره نقش ایفا کرده است، فعال سیاسی و حزبی نیز بوده و در شورای مرکزی حزب مشارکت و اتحاد عضویت داشته است. اما در این سال‌ها بیشتر به عنوان یک استاد دانشگاه در بین بسیاری از جوانان شناخته می‌شود. در چند روز گذشته واکنش به بیماری او به رغم اینکه سکه اصلاح‌طلبی این روزها مثل سکه رقیب صاحب قدرتش از رونق افتاده و چهره‌های سیاسی محبوبیت پیشین را ندارند، دلگرم‌کننده است. جامعه ایران با چنین واکنش‌هایی نشان می‌دهد که قدردان افرادی است که از امید و گفت‌وگوی صادقانه و مستمر پاسداری می‌کنند.
