تیم ملی خیلی هم خوب است

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

شرق: تیم ملی در دیدار دوستانه مقابل روسیه باخت. این‌بار بهانه امیر قلعه‌نویی از جنس دیگری بود: «لیگ روسیه هفته یازدهم را پشت سر می‌گذارد، درحالی‌که ما هفته ششم هستیم. طبیعی است که بازیکنان آنها هماهنگ‌تر باشند. با توجه به مصدومان و غایبان تیم و استفاده از یک بازیکن ۱۹‌ساله، عملکرد فنی تیم را مثبت ارزیابی می‌کنم». درحالی‌که بیشتر کارشناسان بازی تیم ملی را بی‌برنامه در خط حمله و آشفته در دفاع ارزیابی کردند، امیر قلعه‌نویی بار دیگر راه فراری پیدا کرد تا پاسخی به منتقدان ندهد. هر اندازه که او به‌ دنبال دفاع مشروع از عملکرد نامناسب تیمش می‌گردد تا به ‌نوعی حضور خود و دستیارانش را روی نیمکت تیم ملی توجیه کند، ایرادها و اشکال‌های فنی و انتقاد از بازیکنانی که لباس تیم ملی را به تن دارند بیشتر می‌شود. انتقاد از دعوت مکرر جهانبخش به تیم ملی در واقع آب در هاون کوبیدن است. بازیکنی که تیم باشگاهی ندارد و تمرینات تاکتیکی را فقط در اردوهای تیم ملی انجام می‌دهد، به دلیل اینکه کاپیتان تیم ملی است، از سوی سرمربی تیم دعوت می‌شود و نکته جالب اینکه عملکرد خوبی هم ندارد. بعد از بازی روسیه، امیر قلعه‌نویی، میلاد محمدی را به تیم ملی دعوت کرد و او قرار است در دوبی به جمع ملی‌پوشان اضافه شود تا در صورت صلاحدید، مقابل تانزانیا بازی کند.

اما ایراد فقط جهانبخش نیست. علیرضا بیرانوند، دروازه‌بان پرحاشیه یکی، دو سال اخیر فوتبال هم با افتی چشمگیر روبه‌رو شده است؛ ولی آن‌قدر خوش‌شانس است که پیام نیازمند، سیدحسین حسینی و محمدرضا اخباری به دلیل اینکه سال‌ها زیر سایه او بوده‌اند، نمی‌توانند مدعی پیراهن شماره یک تیم ملی باشند. واقعیت این است که هواداران فوتبال از همین الان می‌دانند که نفرات اعزامی به جام جهانی کدام بازیکنان هستند. تیمی پیر و کم‌تحرک و البته بی‌برنامه راهی جام جهانی می‌شود، درحالی‌که مدیران فدراسیون فوتبال خوشحال هستند که با سرمربی ایرانی به جام جهانی 48تیمی صعود کرده‌اند. این یعنی در بدنه فوتبال تفکر مدرنی حاکم نیست. یا مدیران فوتبال به تزریق تفکر جدید و مدرن در فوتبال علاقه ندارند، یا قدرت لابی‌گری آن‌قدر بالاست که نمی‌توانند به ضعف‌های مربیگری قعله‌نویی ایرادی بگیرند. هر دو جنبه این تفکر جای انتقاد دارد. اینکه به دلیل شرایط سیاسی و اقتصادی دست فوتبال از بازی با تیم‌های قدر کوتاه است نه‌فقط به دلیل ضعف در حوزه روابط بین‌الملل و دیپلماسی ورزشی است، بلکه نوعی کج‌سلیقگی هم در انتخاب تیم‌ها دیده می‌شود.

تیم ملی کره جنوبی با پنج گل مقابل برزیل بازی را واگذار کرد. جمهوری آذربایجان مقابل فرانسه دیدار تدارکاتی داشت و ژاپن هم با اروگوئه بازی کرد. آیا سطح تدارکات تیم‌های آسیایی با ما یکسان است؟ ولی باعث تأسف است که از همین بازی‌های دوستانه هم تیم ملی درس نمی‌گیرد. صدای رسانه‌های مستقل و آزاد بایکوت می‌شود، فدراسیون فوتبال هیچ نقدی را نمی‌پذیرد، و سرمربی تیم ملی هم بعد از شکست و ناکامی به غیر از اینکه از «بچه‌ها تشکر می‌کند و راضی است» باخت را به اشتباهات فردی ربط می‌دهد. والری کارپین، سرمربی تیم ملی روسیه، گفت: «شخصا فشار زیادی از سوی ایران ندیدم. فقط دو یا سه کرنر و پنج یا شش پرتاب اوت از آنها دیدم». او قبلا اشاره کرده بود که سطح کیفی تیم بولیوی از تیم ملی ایران بالاتر است. حتی دیمیتری گوبرنیف، خبرنگار و گزارشگر سرشناس روس هم از تیم ایران برای اینکه موافقت کرده بود تا با روس‌ها بازی کند تشکر کرد. با این حال مسابقه با تیمی که در حوزه ورزش در انزوای بین‌المللی به سر می‌برد، نشان داد که ما همچنان رویه عقبگرد را در پیش گرفته‌ایم؛ حتی اگر سرمربی تیم ملی با صدای بلند فریاد بزند که همیشه راضی است.

میانگین سنی تیم بالاست و بازیکنان شرایط بدنی لازم را ندارند. هر علاقه‌مند به فوتبالی، بازی چشم‌نوازی از این تیم نمی‌بیند، اما در سال منتهی به جام جهانی همگان یک وظیفه نانوشته دارند که باید از تیم ملی حمایت کنند! ای‌کاش دست از این حمایت‌ها و دوستی‌های «خاله خرسه» برمی‌داشتیم و واقعیت را همان‌قدر که تلخ و دردناک است نشان می‌دادیم. تیم ملی به محل امن بازیکنانی تبدیل شده که خودشان و جایگاهشان را سفت و محکم می‌دانند. تیم ملی از نظر فدراسیون و کادر فنی و بازیکنان شرایط خوبی دارد و بلیت مسابقات جام‌ جهانی هم که در جیبشان است؛ فقط مانده پاداش‌های نقدی و غیرنقدی که هنوز برای آن توافقی نکرده‌اند.

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.