سرویس مدرسه؛
جاده‌ای بی‌راننده برای تربیت
مدیرکل انجمن اولیا و مربیان وزارت آموزش و پرورش اعلام کرد مسئولیت تأمین ناوگان حمل‌ونقل دانش‌آموزی به وزارت کشور سپرده شده است. بر این اساس، مدیران مدارس از ورود به امور اجرائی سرویس منع شده و صرفا موظف‌اند والدین را برای ثبت‌نام در سامانه «سپند» راهنمایی کنند.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
مجید طهرانیان-کارشناس آموزشی: مدیرکل انجمن اولیا و مربیان وزارت آموزش و پرورش اعلام کرد مسئولیت تأمین ناوگان حمل‌ونقل دانش‌آموزی به وزارت کشور سپرده شده است. بر این اساس، مدیران مدارس از ورود به امور اجرائی سرویس منع شده و صرفا موظف‌اند والدین را برای ثبت‌نام در سامانه «سپند» راهنمایی کنند.
تحلیل
این تصمیم در ظاهر اقدامی منطقی به نظر می‌رسد. سال‌هاست مدیران مدارس از بار سنگین قراردادهای سرویس، شکایات والدین، بیمه‌ها و حوادث احتمالی گلایه دارند. حال، وزارت کشور به‌عنوان نهاد مسئول نظم و حمل‌ونقل عمومی، متولی رسمی این بخش می‌شود. اما پرسش اساسی این است: آیا می‌توان مدیر مدرسه را به‌عنوان ستون تربیتی واحد آموزشی، از مسئولیت فضای سرویس کاملا کنار گذاشت؟
۱. مدرسه فقط چهاردیواری کلاس نیست
دانش‌آموز، صبح تا عصر در پیوستاری از خانه، سرویس، مدرسه و بالعکس زیست می‌کند. سرویس مدرسه تنها یک وسیله حمل‌ونقل نیست، بلکه محیطی کوچک اما اثرگذار بر روابط اجتماعی، امنیت روانی و حتی هویت تربیتی اوست. چشم‌پوشی از این فضا یعنی بریدن بخشی از واقعیت زندگی کودک از حوزه تعلیم و تربیت.
۲. نقش دوگانه وزارت کشور و آموزش و پرورش
وزارت کشور توانایی دارد ناوگان، رانندگان و نظم عمومی را سامان دهد. اما آیا می‌تواند در صورت بروز نزاع، زورگویی یا مسائل اخلاقی میان دانش‌آموزان در سرویس مداخله تربیتی کند؟ پاسخ روشن است: خیر. اینجاست که نقش مدیر مدرسه و کادر آموزشی پررنگ می‌شود.
۳. مدیر بی‌مسئولیت یا مدیر بی‌قرار؟
جداکردن کامل مدیر از این عرصه، خطر «بی‌مسئولیتی تربیتی» را به همراه دارد. مدیر مدرسه اگرچه نباید درگیر امور اجرائی و قراردادها شود، اما باید همچنان در جایگاه ناظر تربیتی باقی بماند: آموزش فرهنگ استفاده از سرویس به دانش‌آموزان، ارتباط مستمر با والدین و رانندگان و پیگیری و مدیریت رخدادهای تربیتی یا انضباطی.
۴. جمع‌بندی
این تصمیم می‌تواند شفافیت مالی و نظم حمل‌ونقلی را تقویت کند، اما اگر به معنای خروج کامل مدیر از میدان باشد، عملا بخشی از زیست تربیتی دانش‌آموز به حاشیه رانده می‌شود. بهترین راه، تقسیم مسئولیت‌هاست:
وزارت کشور: تأمین و نظارت بر ناوگان
آموزش و پرورش و مدیر مدرسه: رهبری تربیتی و فرهنگی محیط سرویس
والدین: مشارکت فعال در گزارش و پایش.
نتیجه
«سرویس دانش‌آموزی» تنها اتوبوسی در خیابان نیست؛ ادامه کلاس درس و بخشی از زیست تربیتی نسل آینده است. اگر مدیران مدارس در این میدان غایب شوند، هیچ وزارتخانه‌ای جای خالی آنان را پر نخواهد کرد.
آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.
