دلاوران سرخ‌پوش

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

مرتضی قیاسی‌ روایتی را از جنگ 12‌روزه برای ایسنا تعریف می‌کند. او گفته است: «‌در آن روزها در عملیات‌های مختلفی شرکت کردیم؛ ستارخان، پاتریس‌لومومبا، صداوسیما و حتی زندان اوین. عملیات‌ها فقط اطفای حریق نبود؛ آواربرداری، نجات و تخلیه هم بود. حتی زمانی که به ایستگاه برمی‌گشتیم برای استراحت، دوباره صدای آژیر و لرزش دیوارها ما را به خیابان می‌کشید. در بعضی شهرستان‌ها هم آتش‌نشانی‌ها مستقیما هدف قرار گرفتند؛ جنایتی آشکار که هیچ توجیهی نداشت. با سابقه بیش از ۲۰ سال کار، ما دیگر از دیدن جنازه‌ها تکان نمی‌خوریم؛ به قول معروف عادت کرده‌ایم. اما چیزی که قلب آتش‌نشان را می‌شکند، گریه زنده‌هاست؛ پدری که التماس می‌کند بچه‌اش را پیدا کنیم، مادری که از ما می‌خواهد حتی تکه‌ای از بدن عزیزش را تحویل بدهیم.

آنجاست که دست و پایمان می‌لرزد و صدا در گلویمان می‌گیرد. زندان اوین یکی از سخت‌ترین مأموریت‌هایم بود؛ هم به‌ خاطر تعداد زیاد قربانیان، هم شرایط فوق‌العاده خطرناک سازه. ساختمان نیمه‌‌فروریخته بود، ستون‌ها ترک برداشته بودند و هر لحظه امکان ریزش داشت. برای باز‌کردن مسیر نیاز به ماشین سنگین داشتیم، اما راننده حاضر نمی‌شد وارد شود. رئیس زندان اوین، جلو آمد و گفت: «بچه‌های آتش‌نشانی زیر همین آوار مشغول کارند، اگر خطری باشد اول جان آنها و بعد جان من در خطر است، نه تویی که داخل کابین هستی‌». همین حرف باعث شد راننده قانع شود و عملیات شروع شود. 

آخرین مطالب منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.