نخست وزیر نپال به هند می رود

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

 ناآرامی‌های اخیر در نپال و سرنگونی دولت‌ها در بنگلادش و سریلانکا، هند را با چالش‌های فزاینده‌ای در حیاط خلوت خود مواجه کرده است، چرا که تنش‌ها با همسایگان کوچک‌تر و رقابت فزاینده با چین، سیاست خارجی دهلی نو را در جنوب آسیا به آزمونی سخت گذاشته است.

تنها چند هفته پیش از آنکه نپال شاهد ناآرامی‌ها باشد، هند از نخست‌وزیر این کشور هیمالیایی برای سفری رسمی به دهلی نو دعوت کرده بود، تا حدی روابط پرتنش بین همسایگان جنوب آسیا را آرام کند.

کی‌پی شارما اُلی نخست‌وزیر نپال، هرگز این فرصت را پیدا نکرد و اوایل این ماه به علت ناآرامی‌ها مجبور به استعفا شد. اعتراض‌های مشابهی سال گذشته در بنگلادش دولت شیخ حسینا را سرنگون کرد و همچنین در سال ۲۰۲۲، اعتراضات در سریلانکا به دلیل اقتصاد رو به زوال، رئیس‌جمهوری را مجبور به فرار کرد.

چنین بی‌ثباتی در سراسر جنوب آسیا، عزم هند را برای تمرکز بر تبدیل شدن به یک ابرقدرت جهانی منحرف می‌کند اما دهلی نو نمی‌تواند به مسائل حیاط خلوت خود بی‌توجه باشد. این کشور در حال حاضر با اتهام‌هایی از سوی همسایگان کوچک‌تر و فقیرتر خود مواجه است مبنی بر اینکه دهلی نو سیاست خود را بین دو اصل نادیده گرفتن و قلدری برای آنها، تغییر می‌دهد. همسایگانی مانند نپال، گهگاه خود را وابسته به کمک‌های بشردوستانه و ثبات اقتصادی هند یافته‌اند، در حالی که از دخالت دهلی نو در امور داخلی خود خشمگین هستند.

تحلیلگران می‌گویند که خلاء قدرت در کشورهای همسایه یا رهبری نکردن آنها، تنها خطر آسیب بیشتر به منافع هند را به همراه دارد. همچنین، این امر چین را که در حال ورود به حوزه نفوذ سنتی هند، از هیمالیا تا اقیانوس هند است، جسورتر می‌کند. «اولویت با همسایه» فصلی از کتاب راهنمای سیاست خارجی هند است. جنوب آسیا که شامل نپال، سریلانکا، بنگلادش، بوتان، پاکستان و مالدیو می‌شود، محل زندگی یک چهارم جمعیت جهان است و بیشترین جمعیت جوان را دارد. دیپلماسی منطقه‌ای هند به طور فزاینده‌ای تحت تأثیر رقابت آن با چین قرار دارد، زیرا هر دو برای تبدیل شدن به رهبران جهان جنوب تلاش می‌کنند.

اما هند در حال حاضر پاکستان، به عنوان یک دشمن دیرینه را در غرب خود دارد. در شرق آن نیز بنگلادش، کشوری با ۱۷۰ میلیون نفر جمعیت قرار دارد که به جمعیت ضد هندی پناه داده و مدت‌هاست که با هند بر سر مهاجران بدون مدرک درگیری دارد. سریلانکا در جنوب هند از چین دعوت کرده تا بندری را در امتداد یک آبراه استراتژیک که تنها در چند صد کیلومتری سواحل هند است، تأمین مالی کند درحالیکه این امر امنیت ملی دهلی نو را به خطر می‌اندازد.

چندین کشور مانند نپال، از وضعیت ابزار بودن در یک نزاع ژئوپلیتیکی بین دو غول آسیایی ناراضی هستند، درحالیکه در بنگلادش حمایت‌های سفت و سخت هند از شیخ حسینا نخست وزیر سابق آن کشور، مخالفان را عصبانی کرده بود. حسین حقانی، سفیر سابق پاکستان در آمریکا، گفت که ملی‌گرایی سرسختانه مودی، همراه با سلطه منطقه‌ای هند و رسانه‌های داخلی میهن‌پرست، می‌تواند سایر گروه‌های مذهبی در کشورهای همسایه را از دهلی نو بیزار کند. به گفته حقانی این رویکرد ممکن است عامل اتحاد هند با اکثریت هندو باشد اما به جذب مسلمانان در بنگلادش یا مالدیو و بوداییان در سریلانکا کمکی نمی‌کند.

محمد مویزو رئیس جمهور مالدیو یک مجمع‌الجزایر کوچک با ۵۰۰ هزار نفر جمعیت و با اهمیت استراتژیک بالا برای هند و چین، در انتخابات ۲۰۲۳ خود با شعارهایی مانند «هند را بیرون کنید» پیروز شد و خواستار اخراج نیروهای نظامی هند از این کشور شد. سال گذشته اما مویزو به هند سفر کرد و دو کشور شروع به گرم شدن روابط خود با یکدیگر کردند. دو ماه قبل، مودی از اختصاص یک خط اعتباری ۵۶۵ میلیون دلاری به مالدیو خبر داد و گفت که این کشورها مذاکرات تجارت آزاد را آغاز خواهند کرد.

با این حال تحلیلگران می‌گویند هند هنوز در جنوب آسیا دست بالا را دارد، حتی زمانی که به نظر می‌رسد در آستانه از دست دادن آن است. کوگلمن، گفت که این منطقه همچنان یک بشکه باروت است که با مرزهای ملتهب، سیاست‌های قطبی، مردم رنجیده و اقتصادهای شکننده، عبور از آن دشوار است.

آخرین اخبار جهان را از طریق این لینک پیگیری کنید.