آیا ترامپ‌ واقعا دنبال مذاکره است یا نمایش؟

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق ؛ دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا در چندین نوبت درباره مذاکرات با ایران مواردی به رسانه‌ها گفته که جعلی، اغراق شده و مخلوطی از مطالب درست و غلط بوده است.اعلام خبر مذاکرات ایران و آمریکا که ترامپ آن را مستقیم (غیر مستقیم انجام شد) خواند از جمله این موارد بود که نوع، نحوه و مکان مذاکرات که حاوی جزییات مهم بود را به درستی عنوان نکرد و از همان ابتدا سرمایه گذاری آمریکا بر روی اخبار جعلی برای شکل‌دهی خواسته‌های خود مشخص شد. مسئله‌ای که سبب پیچیده و سخت‌تر شدن گفت‌وگوهای فی مابین خصوصا برای تیم مذاکره کننده ایران می‌شود. به نظر می‌رسد ترامپ سعی دارد با استفاده از اخبار فیک و ابهام‌انگیز که خود به عنوان رییس‌جمهور آمریکا منبع آن است، اهداف خود را با تحت فشار قرار دادن طرف مقابل اعمال کند. موضوع ارسال یک پیشنهاد مکتوب و درخواست از ایران که به دست مقامات ایران نرسیده بود یکی از آخرین مواردی است که ترامپ مطرح کرده که در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و مقامات وزارت خارجه ایران دریافت چنین پیشنهادی را تایید نکردند. اگر بر فرض مثال این پیشنهاد مکتوب را واقعی بگیریم اینکه قبل از رسیدن آن به دست طرف ایرانی مطرح شده است خود نشان دهنده یک نمایش سیاسی ابهام برانگیز است.رسانه‌های آمریکایی نیز در این عملیات فریب شرکت می‌کنند. روزنامه نیویورک تایمز که نیروهای ایرانی تبار در آن فعالیت می‌کنند درباره مذاکرات ایران و آمریکا دروغ پردازی کرده و حتی سطح دروغ خود را تا جلسه محرمانه دفتر رهبر انقلاب بردند که خیلی زود تکذیب شد.

 

با این حال ترامپ به عنوان سیاستمداری که در عصر شبکه‌های اجتماعی روی کار آمده و فعالیت خود را در زمین این شبکه‌ها گسترش و رسانه مرجع خود را شبکه‌های اجتماعی قرار داده است از الگوهای این شبکه‌ها نیز در حوزه سیاست رسانه‌ای تبعیت می‌کند. ترامپ فضای سیاسی را یک «رئالیتی شو» که واقعیت و نمایش در آن در هم آمیخته است، می‌بینید و با ابزار شبکه‌های اجتماعی از جمله خودنمایی، جلب توجه و شوک آفرینی کار می‌کند. در این ساختار سیاست برتر اینطور تعریف می‌شود که تا چه میزان می‌توان هیاهوی خبری به راه انداخت نه اینکه تا چه مقدار برنامه سازنده ارائه کرد. درواقع اصالت در این حوزه با هیاهو و نمایش است. در این حوزه الگوریتم توجه سبب‌ساز ارائه محتوای جنجالی و واکنش برانگیز می‌شود. از این جهت ترامپ هموار سعی می‌کند مانند یک اینفلوئنسر در ترندها باقی بماند. از جمله مزیت‌های این نوع تعامل، ارتباط مستقیم با مخاطبان است.ترامپ سعی کرده رسانه و خصوصا شبکه‌های اجتماعی را به میدان جنگ سیاسی بدل کند. این تاکتیک باعث درگیر و مشغول کردن مخالفان در فضای اجتماعی می‌شود. التقاط سیاست و نمایش آنچه مد نظر ترامپ است را جلب می‌کند.ترامپ در این راه با تغییر لحن و همچنین موضع گیری‌های مختلف و بی‌ثبات سعی کرده از این شبکه‌ها به عنوان ابزار فشار و دیپلماسی عمومی بهره‌برداری کند. ایجاد تنش کنترل شده برای دستیابی به اهداف و مدیریت افکار عمومی داخل و خارج آمریکا بخشی از این تاکتیک است. موضوعی که می‌تواند به فریب و صرف انرژی بیشتر رقیب برای پاسخگویی به این موارد بیانجامد. عدم قطعیت و سردرگمی خصوصا برای افکار عمومی در داخل این تاکتیک تنش‌زایی نهفته است.

 

اخبار جعلی و جلب توجه برای مخاطب همواره با رویه تند و تیز آن جالب بوده است. این اخبار بعضاً سبب می‌شود روایت غالب از آن فردی که آن را مطرح کرده باشد. با توجه به پیچیدگی مذاکرات این رویه می‌تواند واقعیت را نزد اذهان عموم تغییر دهد. هر چند این موارد در ادامه هزینه سیاسی توافق را بالا می‌برد. در حوزه ارتباطات از فیک نیوزها به عنوان ابزار دولت‌های شبکه‌ای نیز یاد می‌شود. در عصر شبکه‌های اجتماعی و اطلاعاتی، فیک‌نیوزها نه فقط اشتباه یا دروغ ساده، بلکه ابزار اصلی و هدفمند دولت‌ها و بازیگران سیاسی در ساخت و مدیریت قدرت و نفوذ هستند.فیک نیوز به‌عنوان یک سلاح نرم (Soft Power) عمل می‌کند که هدف آن تغییر ادراک عمومی و ایجاد سردرگمی در مخاطب است. با این نظر در برخی ساختارهای سیاسی، فیک نیوز دیگر صرفاً یک پدیده جانبی یا اشتباه نیست، بلکه تبدیل به ابزار کلیدی در بازی‌های قدرت سیاسی در عصر دیجیتال شده است که دولت‌ها و گروه‌ها با آن «شبکه‌های قدرت» خود را می‌سازند و مدیریت می‌کنند. موضوعی که ترامپ بر روی آن سرمایه‌گذاری ویژه‌ای کرده و ممکن است در ادامه مذاکرات ایران و آمریکا مواردی از این دست را اعمال کند.