«مؤسسات مالی و اعتباری» با «بورس» تفاوت دارند؟

‌علی فریدونی
مؤسسات مالی و اعتباری که با دادن سودهای کلان به مردم، سرمایه‌های زیادی را جذب و آنها را در امور دلالی و سفته‌بازی به کار می‌گرفتند، به‌تدریج از عهده پرداخت سود و در نهایت اصل سپرده سرمایه‌گذاران برنیامده و آنها را راهی خیابان‌ها کردند.‌این مؤسسات که مثل شعبات بانک صادرات دهه ۴۰ بر سر هر چهاراهی سبز شدند و اکثرا نیز نام‌های خاصی بر خود نهاده بودند، از دولت «احمدی‌نژاد» به دولت روحانی به ارث رسیدند!‌ منصرف از اینکه چه شخص حقیقی و حقوقی‌ای در پیدایش این بلیه اقتصادی مقصر بود (که البته حقش بود دولت سیزدهم رسیدگی می‌کرد که نکرد!)، فشار سنگینی به دولت روحانی وارد آمد که پول‌های مردم را بدهید.‌ عجب، چرا آدم‌های فرصت‌طلب و نزدیک به جناح‌های خاص که هزاران میلیارد پول مردم را به جیب زده و تالی فاسدهایی برای کشور آفریده‌اند، خودشان این پول‌های مردم را نپردازند که دولت چنین کند؟ ‌به‌هرحال آن‌قدر زور صاحبان این مؤسسات زیاد بود که دولت مجبور شد از بیت‌المال مبلغ  35 هزار میلیارد تومان را به صاحبان آن پرداخت کرده و عملا مدیران این مؤسسات قسر در‌رفتند.‌ مشابه این حادثه، این بار در بازار سرمایه به‌ وقوع پیوست! با این تفاوت که این‌ بار مدیران اجرائی پشت این قصه قرار گرفته و مردم را دعوت به سرمایه‌گذاری در بورس کردند.‌ مردم با اعتماد به حرف آنها، هرچه داشتند فروختند تا بلکه ضمن کمک به دولت، سودی موجه نیز به دست آورند و به زخم‌های دیگر زندگی‌شان بزنند. اما متأسفانه از اواخر بهار ۱۳۹۶ بورس شروع به ریزش کرد. این در حالی بود که در همان سال قریب به اتفاق کاندیداهای ریاست‌جمهوری و در نهایت خود روحانی (که انتخاب شد) قول دادند مشکل بورس را حل کنند. ‌اما متأسفانه به‌رغم گذشت پنج سال هیچ اقدامی در این خصوص صورت نگرفت. این در حالی بود که در سال 1400 که آقای رئیسی رئیس‌جمهور شد، گفت: «اقتصاددان‌ها را به‌خط کرده و سه‌روزه مشکل بورس را حل می‌کنم!». اما به‌رغم گذشت یک سال، به‌جز سفرهای استانی، عکس‌گرفتن و... اقدامی صورت نگرفته است. آیا مؤسسات مالی و اعتباری فرزندان عقدی و بورس فرزند صیغه‌ای بوده‌اند؟ گناه صاحبان سرمایه بورس چیست؟ گناه‌شان صرفا این‌ است که به مسئولان دسترسی ندارند؟ آیا گناه بورس و سرمایه‌گذارانش این‌ است که آقازاده نیستند!؟

لطفا یک بار به قول‌هایی که در این زمینه داده‌اید، بنگرید و به نجابت و استغنای طبع این صاحبان سرمایه اندک احترام بگذارید و به فوریت دستوری در جهت احقاق حق‌شان بدهید. آنها هیچ گناهی جز اعتماد و عمل به توصیه‌های اقتصادی و مدیران وقت ندارند. اگر از مدیران آن وقت مهری به دل ندارید، حداقل به خاطر قولی که خودتان دادید، کاری بکنید و به داد این مردم مظلوم برسید.