«ببین»

ببین! دیدن تنها باز‌بودن چشم نیست.

نور می‌تابد، رنگ‌ها می‌رقصند، اما دل اگر بسته باشد، چشم چه سود؟

چه بسیار چشم‌هایی که بازند، اما نه برای دیدن، که برای عادت.

و چه دل‌هایی که می‌بینند، بی‌آنکه نوری بر شبکیه‌شان بتابد.

دیدن، نه یک حس، که یک موهبت است.

نه در حواس، که در حضور.

«چشم دل باز کن که جان بینی

آنچه نادیدنی‌ است آن بینی»

ببین، اما نه‌تنها در قاب تصاویر و خبرها.

ببین در چروک پیشانی پدری که شرم نان دارد،

در نگاه بی‌کلام مادری که هر شب، سفره خالی را با لبخند رنگ می‌زند،

در بغض معلمی که برگه‌های سفید را با امید و عشق تصحیح می‌کند،

در دانشجویی که چشم دارد، اما افق...؟!

ببین! اما نه برای تماشا. برای درک. برای درد. برای دغدغه.

تو را چه سود اگر صد کتاب بخوانی، اما نخوانی آنچه بر دیوار شهر نوشته‌اند؟

چه حاصل اگر هزار ویدئو ببینی، اما صدای سکوت مردم را نشنوی؟

بیاییم ببینیم و صدای سکوت را در خلأ بشنویم.

دیدن، شهامت می‌خواهد.

بصیرت، تمرین می‌طلبد.

و خاموشی در برابر آنچه دیده‌ای، خیانت است.

آری:

«چشمی دارم همه پر از دیدن دوست».

ای صاحبان جاه و جلال!

اگر چشم در چشم این مردم نمی‌دوزید، اگر نگاه‌شان را تاب نمی‌آورید،

بدانید چیزی هست که باید پنهان بماند.

و آنچه پنهان شود، روزی آشکار خواهد شد.

«من بدانم به نگاه تو چه رازی است نهان».

نه با فریاد، که با نگاه.

نه با انفجار، که با درک.

از آن لحظه که مردمان، یکباره حقیقت را ببینند، نه در قاب‌ها

که در بطن جامعه، در فریاد خاموش‌شده‌ها، در اشک‌های فروخورده.

دیدن یعنی دانستن.

و دانستن، آغاز عبور است.

«هر که نان خورد ز زحمت خویش خورد،

هر که دیده دل ندید، کور است».

ببین، حتی اگر چیزی برای تغییر نداری.

ببین، حتی اگر از حقیقت می‌ترسی.

ببین، چون بستن چشم، بستن آینده است.

و فردا، از ما خواهد پرسید:

«وقتی دیدی، چرا کاری نکردی؟»

و تو چه خواهی گفت؟

که من چشم داشتم، اما دل نه؟!

که من دانستم، اما باور نه؟!

ببین! پیش از آنکه دیر شود.

دیدن مشتاقی می‌آورد.

«گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق/ ساکن شود

بدیدم و مشتاق‌تر شدم».

و من، با قلمی در خلوت بودن،

شما را به دیدن دعوت می‌کنم.

نه صرفا برای تغییر،

بل برای بودن در فردایی بهتر.

آخرین مقالات منتشر شده در روزنامه شرق را از طریق این لینک پیگیری کنید.