من شاهد جنگ بودم نه قاضی آن

برای آلفرد یعقوب‌زاده، عکاسی جنگ مسیری از پیش‌طراحی‌شده نبود؛ بیشتر واکنشی غریزی به تاریخ در حال وقوع بود. نوجوانی که در میانه انقلاب، از صف شعاردهندگان جدا شد تا شاهد باشد، ثبت کند و فراموش نکند. از خیابان‌های تهران تا خرمشهرِ زیر آتش، از فلسطین و لبنان تا برلین و سوریه، آلفرد یعقوب‌زاده چشم بی قضاوت مردم تمام دنیا بود. چشمی که باور داشت جنگ، هر جا و به هر شکلش، یک تراژدی است و عکاس، اگر مسئولیتش را پذیرفته، باید تا آخر بایستد؛ حتی اگر بهایش ترس، زخم، دوری و تنهایی باشد.