وعده‌های الکی؟

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

امروز دوشنبه هفتم مهرماه سال ۱۴۰۴ را بنویسم روی کاغذ و هر از چندی نگاهی به آن بیاندازیم. نه که روز مهمی باشد، فقط برای آن که یادمان نرود از این روز تا تحقق وعده داده شده چند سال می‌‌گذرد. و اما وعده؛ پرسپولیس قرار است صاحب یک استادیوم ۵۰ هزار نفری اختصاصی در وردآورد شود!

همه ما ناخودآگاه در واکنش به این خبر توی ذهنمان یا حتی به یکدیگر می‌گوییم «این خط و این نشان، اگر این پروژه به نتیجه رسید...»؛ حق داریم. نمونه‌های مشابه جلوی چشم‌مان است. وعده‌های محقق نشده، پروژه‌های زخمی‌شده و به‌سرانجام نرسیده پیش رویمان است؛ هنوز که هنوز است تاورکرین‌ها از محوطه مصلای تهران از سال ۶۸ تا امروز، هر روز به ما سلام می‌کنند. ۳۶ سال گذشته و مصلی هنوز مصلی نشده است. ۳۶ سال برای پایان یک پروژه زیاد است؟ شما می‌دانید عاقبت استادیوم ۱۱۰ هزار نفری که همین چند سال پیش وعده داده شد، چه شد؟ از استادیوم ۱۱۰ هزار نفری بگذریم. شما می‌دانید درهای استادیوم آزادی چه زمانی به روی هواداران فوتبال باز می‌شود؟ مگر قرار نبود آذر پارسال تعمیرات و بازسازی تمام شود؟ در فقره استادیوم آزادی حرف از ساخت و کلنگ‌زنی نیست. حرف از تعمیرات و بازسازی است، اما تاریخ پایان این پروژه مشخص نیست.

این‌ها مشت نمونه خروار است و اگر بخواهیم دانه ‌دانه نام ببریم از حوصله خارج است. همه اینها در حالی است که کشوری مثل قطر برای برگزاری جام جهانی فوتبال و جام ملت‌های آسیا هشت استادیوم استاندارد و کمپ تمرینی فوتبال، اسپایر، را در مدت زمانی کوتاه می‌سازد و در حاشیه خلیج فارس چنان دلبری می‌کند که تیم‌های اروپایی هم بساط تمرین‌های پیش‌فصل خود را در آن علم کنند و پول به جیب صاحبانش بریزند. اما ما بیش از ۴۰ سال است که نتوانسته‌ایم دو استادیوم اختصاصی برای دو باشگاه مطرح و پرطرفدار فوتبال‌مان بسازیم و آنها را از آوارگی نجات دهیم.

پس من هوادار فوتبال حق دارم از کنار خبری که امروز دوشنبه هفتم مهرماه ۱۴۰۴ منتشر شده است و علی‌القاعده باید خوشحالم کند، بی‌اعتنا رد شوم و در بهترین حالت با آن جوک بسازم. حق دارم این پروژه را بگذارم کنار پروژه‌های ناتمام و فاتحه‌ای بخوانم و رد شوم و یادم بیفتد چند دهه پیشتر هم قرار بود پرسپولیس صاحب ورزشگاه اختصاصی شود و از قضا نام یکی از بازیکن‌های پیشکسوت این باشگاه، مهندس کلانی به عنوان طراح آن استادیوم مطرح شد، اما به جایی نرسید و همچنان باشگاه پرسپولیس تیم فوتبالش را برای تمرین از این استادیوم به آن استادیوم برد، زیر بار اجاره رفت، برای بازی در آزادی هزینه‌های کلان داد، حتی در زمین‌های مهمان با عنوان میزبان بازی کرد و البته هنوز هم هزینه می‌دهد و ماجرا ادامه دارد.

من نمی‌خواهم در این فضای بی‌رمق و کسالت‌بار بعد از بازگشت تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی گریبان‌گیر جامعه، بار اضافی روی دوش هواداران فوتبال بگذارم و بیش از تصاویر خسته‌‌کننده که این روز‌ها از فصل بیست و پنجم لیگ برتر ایران به نمایش در می‌آید، آنها را آزار دهم، ولی ای کاش صاحب پروژه جدید ساخت استادیوم ۵۰ هزار نفری پرسپولیس برای اولین‌بار یک تاریخ مشخص از آغاز و پایان پروژه به هواداران باشگاه بدهد و بداند در همین روزهایی که وعده ساخت استادیوم اختصاصی داده‌، عراقی که سال‌ها درگیر جنگ و درگیری بوده از یک ورزشگاه جدید قابل استفاده رونمایی کرده است. کاش وعده‌ها از حد یک خبر و آرزو فراتر رود و کمی رنگ واقعیت به خود بگیرد.

آخرین اخبار ورزش را از طریق این لینک پیگیری کنید.