از تیره‌ترین تا قدرتمندترین وجه زندگی زنان/ به گزارش زنان در موزه هنرهای معاصر به نمایش درآمد + گزارش تصویری

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

در نمایشگاه «به گزارش زنان»، سکوت دیوارها پر از صدا بود. صدای زنانی که با رنگ، فرم و تکه‌های نور، از خویش گفته بودند. نمایشگاه نه فقط مجموعه‌ای از تابلوها که گردهماییِ زیسته‌های زنانه بود؛ بازتابی از درد، رؤیا، تن، شهر و دنیای درون.

اکنون که موزه هنرهای معاصر به ارتباط فراگیر با مردم جامعه روی آورده است، این بار هنر را از نقطه نظر زنان روایت می‌کند.

زمانی که صحبت از دنیای زنانه بخصوص از دریچه هنر می‌شود، شاید قاب‌هایی از جنس طبیعت و آثاری آمیخته از ظرافت و رنگ‌های بسیار در مقابل چشمانمان نقش ببندد، اما نمایشگاه کنونی موزه هنرهای معاصر که روایت زنان از هنر را به نمایش گذاشته است، لزوما چنین تصویری را مقابل چشمان مخاطب قرار نمی‌دهد.

درحقیقت آثاری که در این نمایشگاه روی دیوار رفته‌اند، تنها وجهه ظرافت و لطافت زنان را به نمایش نگذاشته‌اند، بلکه تیره‌ترین وجهه‌های زندگی این هنرمندان را هم در برگرفته‌اند. این آثار همچنان که مملو از رنگ هستند و مخاطب را در خود غرق می‌کنند، در عین حال برخی از آنها نیز در اعماق تاریک روح مخاطب نفوذ می‌کنند.

نباید فراموش کنیم زیست هنرمندان زن، زیر سایه هنرمندان مرد بوده است و این افراد حداقل تا مدت‌های طولانی نتوانسته‌اند آنگونه که باید، دیده شوند و هنرشان را ارائه دهند؛ پس شاید منطقی باشد که نارضایتی‌شان را از شرایط زیسته خود در اثرشان به نمایش بگذارند.

در این نمایشگاه رنگ‌ها، فرم‌ها، و تکنیک‌های گوناگون، هر یک سرگذشت زنی را روایت می‌کرد؛ از منیر فرمانفرماییان و بهجت صدر تا ایران درودی و لیلی متین‌دفتری.

درحقیقت ابعاد مختلف زندگی زنان به قلم هنرمندان روایت شده است، ابعادی که از شعر و ادبیات گرفته تا الهام‌هایی از روایت‌های تاریخی و افسانه‌ها، فقر، خیال، خشم و اجبار را به تصویر کشیده است.

با این حال هر اثر، روزنه‌ای بود به دنیای درونی هنرمندی که با ضربات قلم، راهی برای دیده‌شدن از میان عرصه‌های تاریخی گشوده بود. در بین سیاه‌ترین قاب‌ها تا روشن‌ترین‌ آنها، مقاومت و تلاش برای ماندگاری به چشم می‌خورد.

این رویداد، تنها بازتابی از هنر زنان نبود؛ بلکه بیانیه‌ای آرام و مصمم بود در ستایش زنانی که با سماجت، رد خود را بر تاریخ هنر معاصر ایران حک کرده‌اند. و امروز، نه در حاشیه، بلکه در متن دیوارهای این موزه ایستاده‌اند؛ همچون خورشیدی که پس از سال‌ها، بی‌هراس از دیده‌شدن، تابیدن گرفته است.

آثاری که در این نمایشگاه روی دیوار رفتند آثار کمتر دیده‌شده‌ یا دیده نشده گنجینه موزه بودند که حضور زنان در هنر معاصر ایران را در حوزه‌های نگارگری، پاپ‌آرت، سرامیک، نقاشی‌ و مجسمه به تصویر کشیده‌اند.

این نمایشگاه بازخوانی حضور زنانی بود که در تاریخ هنر معاصر ایران می‌درخشند اما کمتر دیده شده‌اند. رویدادی که با نمایش ۱۲۱ اثر از ۶۵ هنرمند زن نوگرا، در پی آن بود تا دیدی پیوسته و منسجم از این حضور فراهم آورد.