پل صراط فیلمی که شاید نخل طلا بگیرد

محمد حقیقت در یادداشتی نوشت: روز پنجشنبه، در سومین روز جشنواره به جرات می‌توان گفت که فیلم اسپانیایی «پل صراط» (Sirat) ساخته اولیور لاکس در بخش مسابقه بسیار ما را هیجان زده و سورپرایز کرده، به‌طوری که می‌تواند کاندیدای جدی نخل طلا باشد.

در ابتدای فیلم فقط بلندگوهای عظیمی که قراراست به‌شکل گسترده‌ای صدای موسیقی را پخش کند، در بیابانی خشک که در پس زمینه‌اش کوه‌های خشن سر کشیده‌اند در حال چیده شدن روی هم هستند. تماشاگر سوال می کند چرا در وسط صحرا چنین کاری انجام می گیرد. سپس صداهای موسیقی تکنو در فضا می‌پیچد و ناگهان صدها نفر را می‌بینیم که به همراه این موسیقی رفته رفته به حالت خلسه می‌روند. این حالت مدت‌ها به طول می‌انجامد، همه شرکت کنندگان در این کنسرت بیابانی خود را بدست موسیقی سپرده اند. هنوز نمیدانیم کجا هستیم. در این میان مردی بنام لوییز با سر و وضع ژولیده با پسر نوجوانش به دنبال دختر گمشده‌اش می‌گردد. این جماعت به‌نظر می‌آید روز و شب‌ها همانجا هم به خواب می‌روند، آنها جهان دیگر را به باد فراموشی سپرده‌اند، تا اینکه از طرف دولت مرکزی (یک کشور عرب زبان) ارتشی‌ها می‌خواهند منطقه را از وجود این افراد پاک کنند، اما گروهی هیپی مانند که برگزارکننده این کنسرت هستند موفق می‌شوند فرار کنند و لوییز و پسرش هم با ماشین خود به دنبال آنها فرار می‌کنند به امید اینکه دخترش را بیابد. این تازه آغاز راه است. این گروه نمی‌داند به کجا می‌رود. شاید به جهنم.

فیلم به زیبایی پیش می‌رود و به منطقه‌ای می‌رسیم که مشخص می شود در بیابان‌های کشوری عرب زبان است و حتی در یک آلونک از تلویزیون، مراسم حج در حال پخش شدن است اما سکنه‌ای ندارد. گویی همگی به آن مراسم رفته‌اند. گروه هیپی وار که اغلب آنها هم علیل هستند، دنیا را ترک کرده‌اند. در ادامه آنها با بیابان‌های مین گذاری شده روبروی می‌شوند.

سینماگر اسپانیایی با جرات و شهامت بی نظیری فیلمی غیرمتعارف و حیرت‌انگیز ساخته که همچون ریل قطاری بی انتها شخصیت‌های خود را هدایت می‌کند. بنظر می‌آید آنها از جهنم برای بهشت در حال فرار هستند. آنها روی خط (پل صراط) هستند و فیلم به احتمال قوی روی خط بدست آوردن نخل طلا حرکت می‌کند.