نگرانی افغانستانی‌های داخل ایران از پیری
افغان‌های مهاجر در ایران از سویی از بی‌سرنوشتی خود گله‌مند هستند، از این که نمی‌دانند فردا چه می‌شود، در ایران می‌مانند یا باید برگردند به کشور خودشان. از سوی دیگر آمار فرزندآوریشان در کشوری که در آن به صورت مهمان زندگی می‌کنند خیلی زیاد است.
به گزارش گروه رسانه ای شرق، زیبا و خوانا نوشتن، موهبتی است که برخی از همان آغاز که با حروف الفبای فارسی آشنا می‌شوند آن را در قالبی چشم‌نواز به عنوان کلمه یا جمله در کنار هم می‌آورند.
برخی هم در سایه تمرین و ممارست با بهره بردن از قلم‌نی و خط نستعلیق و نستعلیق شکسته و تلفیق آن با هنر نقاشی، جلوه‌ای تازه از زیبانویسی را به تماشا می‌گذارند.
در سرزمین بلخ و بامیان، خوشنویسی حرفه‌ای است که از همان کودکی به نوآموزان آموزش داده می‌شود؛ چرا که در آینده به هر درجه و مقامی که برسید اگر خط زیبا و خوانایی نداشته باشید جایگاهی در خور در میان همتایان خود نخواهید داشت.
محمدحسین احمدی، هنرمند خوشنویسی از سرزمین بلخ و بامیان است که آثار خوشنویسی‌اش نه‌تنها در ایران بلکه در نمایشگاه‌های بین‌المللی به تماشا گذاشته شده است.
مجموعه‌ای از آثار خط شکسته نستعلیق و نقاشیخط این هنرمند در مؤسسه فرهنگی کشورهای اکو واقع در تهران در معرض دید علاقه‌مندان قرار گرفت.
افزون بر آن با به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان، دختران و زنان افغان که درهای مدارس و دانشگاه‌ها را به روی خود بسته می‌دیدند با روی آوردن به خوشنویسی و هنر نقاشی، آرزوها و امیدهای خود را به تصویر در آورده و بیش از پیش به این دو هنر غنا بخشیدند.
میراث مشترک
محمدحسین احمدی، هنرمند افغان درباره علاقه‌اش به خوشنویسی می‌گوید: خوشنویسی، هنر مردم خراسان بزرگ است و میراث مشترک در سرزمین ایران و افغانستان محسوب می‌شود. نقاشیخط هم از گرایش‌های نوین در خوشنویسی است که هم در ایران و هم در افغانستان شهرت بسیاری دارد اما در ایران گسترش و رشد بیشتری یافته است.
او می‌افزاید: الفبای خوشنویسی را از پدر آموختم. در افغانستان، افراد باسواد معمولا خط خوش و زیبایی دارند. پدرم چون روحانی و باسواد بود خط زیبایی داشت.
الفبای شکسته‌نویسی (خط نستعلیق) را نزد استاد سیدموسی زکی‌زاده که از هنرمندان خوشنویس افغانستان است آموختم و در ادامه این توفیق را داشتم که از مظهر چهره ماندگار خوشنویسی ایران، استاد یدالله کابلی برای تکمیل آموخته‌هایم بهره ببرم.
از میان هنرها همیشه به نقاشی و خوشنویسی علاقه خاصی داشتم. پیش از سه دهه است که خط کار می‌کنم و حدود ۲۵ سال است که خوشنویسی تدریس می‌کنم. تاکنون در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری شرکت کرده‌ام. همچنین آثارم در نمایشگاه‌های بین‌المللی هم به تماشا گذاشته شده است.
شب افغانستان
«شب افغانستان» برنامه‌ای ویژه برای معرفی فرهنگ و هنر این کشور است که توسط مؤسسه فرهنگی کشورهای اکو برگزار می‌شود؛ شبی به‌یادماندنی همراه با شعرخوانی، اجرای موسیقی، نمایش هنرهای دستی، تجسمی و....
آقای احمدی در این باره می‌گوید: یکی از برنامه‌های این شب، افتتاحیه نمایشگاه انفرادی من با ۲۰ اثر خط شکسته نستعلیق و ۱۴ تابلوی نقاشیخط بود. بسیاری از هنرمندان برجسته از تهران و سایر شهرها در مراسم افتتاحیه نمایشگاه انفرادی من شرکت کرده بودند که شبی خاطره‌انگیز و به‌یادماندنی را برای من رقم زد.
هنر خوشنویسی در افغانستان
این هنرمند درباره جایگاه هنر خوشنویسی در افغانستان می‌گوید: انجمن خوشنویسی در اغلب ولایات (استان‌ها) و شهرهای افغانستان شعبه دارد و به آموزش علاقه‌مندان می‌پردازد و نمایشگاه‌های بسیاری هم از آثار هنرمندان خوشنویس برگزار می‌شود.
علاوه بر آن خوشنویس به عنوان میرزا در میان مردم شناخته می‌شود. یک فرد تحصیلکرده و باسواد اگر خط زیبایی داشته باشد در جامعه از احترام بیشتری برخوردار است.
آرزوها و امیدها
نازنین اکبری، دختر دانشجوی افغان که برای تحصیل به ایران آمده است درباره آرزوها و امیدهای زنان افغان می‌گوید: از آنجایی که با آمدن حکومت تازه، درهای مکتب، مدرسه و دانشگاه به روی دختران سرزمین من بسته شده است آن‌ها آرزوها و امیدهایشان را با رنگ روغن در تابلوهای نقاشی به تصویر درمی‌آورند.
دختران رسام (نقاش) آنچه را که بر زنان و دختران می‌گذرد و امیدهایشان به آینده را در آثارشان به تصویر می‌کشند.
هنر نقاشی در افغانستان پیشرفت زیادی داشته است و ما انواع و اقسام گالری‌ها داریم که سبک‌های مختلف نقاشی را به نمایش می‌گذارند. من خودم از جمله کسانی هستم که به نقاشی علاقه بسیاری دارم و مرتب به گالری‌های نقاشی سر می‌زنم.
به عنوان یک دختر افغان واقعا به آثار هنرمندان کشورم به‌خصوص خانم‌ها افتخار می‌کنم. خیلی چشم‌نواز و دیدنی هستند. شما احساس می‌کنید به دیدن یک نمایشگاه رسمی و جهانی رفته‌اید.
با بسته شدن مکتب و مدرسه به روی دختران، آموزشگاه‌ها و کرسی‌های غیررسمی، آموزش نقاشی و خوشنویسی می‌دهند. فعلا برای ما دختران این دو گزینه مجاز غیررسمی وجود دارد.
این دختر دانشجو در ادامه می‌افزاید: آموزش خوشنویسی در مدارس ما همیشه از اهمیت زیادی برخوردار بوده است. در حال حاضر هم جزو درس‌های مهم در مدارس محسوب می‌شود اما کافی نیست.
برای مهارت در خوشنویسی، کلاس‌ها و آموزشگاه‌های غیررسمی در همه شهرها وجود دارد که با برگزاری مسابقه در میان هنرجویان، طرفداران زیادی دارند.
هنر خوشنویسی در میان تمام اقوام طرفدارانی دارد اما هَزاره‌ها بیشتر از دیگر اقوام به این هنر اهمیت می‌دهند. تا آنجایی که من اطلاع دارم هنرمندان سرشناس در این عرصه معمولا از هزاره‌ها
هستند.
او با تبسمی شیرین می‌افزاید: شاید چون خودم از هزاره‌ها هستم با هنرمندان این قوم آشنایی بیشتری دارم.
البته باید اشاره کنم گالری‌هایی که آثار نقاشان را به نمایش می‌گذارند تمامی غیررسمی هستند، همچنین مسابقات خوشنویسی هم به صورت غیررسمی برگزار می‌شود نه رسمی!
منظم نوشته کنید!
نازنین اکبری می‌گوید: با ورود به دانشگاه اولین چیزی که برای ما ذکر می‌کنند این است که «منظم نوشته کنید، قابل‌فهم باشد»!
خوش‌خطی و زیبا نوشتن هنگام تحصیل در دانشگاه مانند مراکز رسمی در افغانستان یک امتیاز مهم محسوب می‌شود. در نتیجه شما کمتر دانشجوی افغان را سراغ دارید که خطی خوانا نداشته باشد. از آنجایی که خوش‌خطی از گزینه‌های تحصیل در دانشگاه‌های ایران نیست ایرانی‌ها مانند افغان‌ها خوش‌خط نیستند.
افغان‌های مهاجر
افغان‌های مهاجر در ایران از سویی از بی‌سرنوشتی خود گله‌مند هستند، از این که نمی‌دانند فردا چه می‌شود، در ایران می‌مانند یا باید برگردند به کشور خودشان. از سوی دیگر آمار فرزندآوریشان در کشوری که در آن به صورت مهمان زندگی می‌کنند خیلی زیاد است.
آقای احمدی که خود پدر چند فرزند است در این باره می‌گوید: همه افغان‌ها این گونه نیستند اما ما نسبت به خانواده‌های ایرانی پرجمعیت‌تر هستیم، برای این که نمی‌خواهیم در آینده مثل ایرانی‌ها یک جامعه پیر داشته باشیم. ما دوست داریم که مثلا کسی باشد دست پدربزرگ، مادربزرگ یا پدر و مادرش را بگیرد و همراه او باشد.
جالب است بدانید که ما در افغانستان، خانه سالمندان نداریم و این باور در میان ما وجود دارد که هرگز نباید دست پدر و مادر خود را رها کنیم و او را به جایی مانند خانه سالمندان بسپاریم. یک افغانستانی در هر کجای جهان باشد هرگز پدر یا مادرش را به خانه سالمندان نمی‌برد. با آن که در ایران، خانه سالمندان وجود دارد و من بیش از ۴۲ سال است که در اینجا زندگی می‌کنم تاکنون هیچ افغانستانی را ندیدم که پدر یا پدربزرگش را به خانه سالمندان ببرد.
یکی از عادت‌های خوب ما افغان‌ها این است که هرچقدر هم خانواده پرجمعیتی داشته باشیم هرگز از حال عزیزانمان بی‌خبر نمی‌مانیم و این فقط شامل اقوام نزدیک نمی‌شود بلکه شامل دوستان و آشنایان هم می‌شود. مثلا در یک بعدازظهر به پنج خانواده سر می‌زنیم و جویای احوالشان می‌شویم. به بهانه‌های مختلف مثلا صرف یک استکان چای به در خانه هم می‌رویم. این رسم در افغانستان بسیار اهمیت دارد و ما در ایران هم آن را اجرا می‌کنیم.
