تهران پساکرونا
امیرحسین حیدرزاده‌رضایی*
تهران نیز مانند بسیاری از شهرهای بزرگ دیگر دنیا، به‌دلیل شیوع ویروس کرونا قرنطینه را تجربه کرده است. الزامات مداوم فاصله‌گذاری فیزیکی، با بازگشایی شهرها منجر به فروپاشی ظرفیت حمل‌ونقل و توانایی پاسخ‌گویی به تقاضا شده است و مقامات را مجبور می‌کند تا تصور کنند مردم چگونه می‌توانند در یک جهان همه‌گیر/ پس از همه‌گیری سفر کنند. برای تهران، کمپین‌ها بر تشویق کسانی که می‌توانند پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری کنند، متمرکز شده‌اند تا اگر به اندازه کافی به محل کار خود نزدیک هستند، زمانی که شهر بازگشایی می‌شود، از گزینه‌های حمل‌ونقل پاک استفاده کنند. هدف از این امر این است که اطمینان حاصل شود که فاصله‌گذاری فیزیکی کافی می‌تواند رخ دهد و درعین‌حال فشار بر سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی کاهش یابد، در نتیجه فضا برای کسانی که قادر به رفت‌وآمد از طریق حمل‌ونقل پاک نیستند آزاد شود. در دوران همه‌گیری کرونا در سطح جهانی، سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی باید با ظرفیت کاهش‌یافته کار می‌کردند که منجر به تمرکز مدیران شهری بر سرمایه‌گذاری در شبکه‌های حمل‌ونقل پاک و همچنین تشویق کسانی شد که مجبور بودند به محل کار خود با دوچرخه سفر کنند. بازگشایی شهر به‌عنوان یک چالش فنی پیچیده مستلزم انجام یک توالی از مراحل درست، براساس بهترین شواهد موجود و متعادل‌کردن سلامت عمومی با ملاحظات اقتصادی و اجتماعی در میان شهر است.
بااین‌حال در یک سطح عمیق‌تر، بازگشایی یک چالش جدی مدیریتی است که در میان اضطرار برای راه‌اندازی مجدد حمل‌ونقل شهری در طیف وسیع، این پویایی‌ها خطر افزایش اضطراب، تنش‌ها و شکاف اجتماعی را ایجاد می‌کند. مدیران شهری می‌دانند که اثرات ویروس بر ساختار فیزیکی و اقتصادی شهرهایشان ممکن است طولانی‌مدت باشد و اینکه کووید 19 نمونه دیگری از میزان پیوند واقعیت‌های محلی آنها با پدیده‌های جهانی است که مرزهای سیاسی را نادیده می‌گیرند. بر هیچ‌کس پوشیده نیست که حمل‌ونقل نقش مهمی در ثبات اقتصادی و زندگی روزانه ایفا می‌کند؛ بنابراین ایجاد یک مدل حمل‌ونقل با قابلیت پایداری، امنیت و مقرون‌به‌صرفه‌بودن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. افزایش خدمات حمل‌ونقل در سال‌های اخیر، نقش مهمی در رونق اقتصادی و پیشرفت اجتماعی ایفا کرده است، اما همه‌گیری کرونا و ترس مردم از آلوده‌شدن به آن حین تردد از طریق وسایل حمل‌ونقل عمومی، لطمه‌ای جبران‌ناپذیر به آن وارد کرده است. در واقع با هر پیشرفت عمده در ظرفیت حمل‌ونقل و مخابرات در دو قرن گذشته، افزایش شهرنشینی وجود داشته است؛ بنابراین بعید است که کووید ۱۹، با وجود سطوح بالای ویرانی که در برخی شهرها
ایجاد کرده است، روند طولانی‌مدت شهرنشینی و نقش اقتصادی شهرها را از مسیر خارج کند. با وجود این اگرچه بعید است که شهرهای بزرگ نقش برجسته خود را از دست بدهند، در کوتاه‌مدت و حتی پس از مصونیت جمعی، دگرگون خواهند شد. در همه‌گیری کنونی، مدیران شهری باید تأثیر کووید 19 را بر جغرافیای اقتصادی شهری در مقیاس‌های جغرافیایی درون و بین منطقه‌ای در چارچوب چهار نیروی اصلی از جمله زیان‌های اجتماعی القاشده توسط همه‌گیری، آزمون اجباری قرنطینه، نیاز به ایمن‌سازی محیط ساخته‌شده شهری در برابر خطرات آتی و تغییر در شکل و سیستم شهری را ارزیابی کنند.
* کارشناس ارشد علوم اجتماعی
تهران نیز مانند بسیاری از شهرهای بزرگ دیگر دنیا، به‌دلیل شیوع ویروس کرونا قرنطینه را تجربه کرده است. الزامات مداوم فاصله‌گذاری فیزیکی، با بازگشایی شهرها منجر به فروپاشی ظرفیت حمل‌ونقل و توانایی پاسخ‌گویی به تقاضا شده است و مقامات را مجبور می‌کند تا تصور کنند مردم چگونه می‌توانند در یک جهان همه‌گیر/ پس از همه‌گیری سفر کنند. برای تهران، کمپین‌ها بر تشویق کسانی که می‌توانند پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری کنند، متمرکز شده‌اند تا اگر به اندازه کافی به محل کار خود نزدیک هستند، زمانی که شهر بازگشایی می‌شود، از گزینه‌های حمل‌ونقل پاک استفاده کنند. هدف از این امر این است که اطمینان حاصل شود که فاصله‌گذاری فیزیکی کافی می‌تواند رخ دهد و درعین‌حال فشار بر سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی کاهش یابد، در نتیجه فضا برای کسانی که قادر به رفت‌وآمد از طریق حمل‌ونقل پاک نیستند آزاد شود. در دوران همه‌گیری کرونا در سطح جهانی، سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی باید با ظرفیت کاهش‌یافته کار می‌کردند که منجر به تمرکز مدیران شهری بر سرمایه‌گذاری در شبکه‌های حمل‌ونقل پاک و همچنین تشویق کسانی شد که مجبور بودند به محل کار خود با دوچرخه سفر کنند. بازگشایی شهر به‌عنوان یک چالش فنی پیچیده مستلزم انجام یک توالی از مراحل درست، براساس بهترین شواهد موجود و متعادل‌کردن سلامت عمومی با ملاحظات اقتصادی و اجتماعی در میان شهر است.
بااین‌حال در یک سطح عمیق‌تر، بازگشایی یک چالش جدی مدیریتی است که در میان اضطرار برای راه‌اندازی مجدد حمل‌ونقل شهری در طیف وسیع، این پویایی‌ها خطر افزایش اضطراب، تنش‌ها و شکاف اجتماعی را ایجاد می‌کند. مدیران شهری می‌دانند که اثرات ویروس بر ساختار فیزیکی و اقتصادی شهرهایشان ممکن است طولانی‌مدت باشد و اینکه کووید 19 نمونه دیگری از میزان پیوند واقعیت‌های محلی آنها با پدیده‌های جهانی است که مرزهای سیاسی را نادیده می‌گیرند. بر هیچ‌کس پوشیده نیست که حمل‌ونقل نقش مهمی در ثبات اقتصادی و زندگی روزانه ایفا می‌کند؛ بنابراین ایجاد یک مدل حمل‌ونقل با قابلیت پایداری، امنیت و مقرون‌به‌صرفه‌بودن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. افزایش خدمات حمل‌ونقل در سال‌های اخیر، نقش مهمی در رونق اقتصادی و پیشرفت اجتماعی ایفا کرده است، اما همه‌گیری کرونا و ترس مردم از آلوده‌شدن به آن حین تردد از طریق وسایل حمل‌ونقل عمومی، لطمه‌ای جبران‌ناپذیر به آن وارد کرده است. در واقع با هر پیشرفت عمده در ظرفیت حمل‌ونقل و مخابرات در دو قرن گذشته، افزایش شهرنشینی وجود داشته است؛ بنابراین بعید است که کووید ۱۹، با وجود سطوح بالای ویرانی که در برخی شهرها
ایجاد کرده است، روند طولانی‌مدت شهرنشینی و نقش اقتصادی شهرها را از مسیر خارج کند. با وجود این اگرچه بعید است که شهرهای بزرگ نقش برجسته خود را از دست بدهند، در کوتاه‌مدت و حتی پس از مصونیت جمعی، دگرگون خواهند شد. در همه‌گیری کنونی، مدیران شهری باید تأثیر کووید 19 را بر جغرافیای اقتصادی شهری در مقیاس‌های جغرافیایی درون و بین منطقه‌ای در چارچوب چهار نیروی اصلی از جمله زیان‌های اجتماعی القاشده توسط همه‌گیری، آزمون اجباری قرنطینه، نیاز به ایمن‌سازی محیط ساخته‌شده شهری در برابر خطرات آتی و تغییر در شکل و سیستم شهری را ارزیابی کنند.
* کارشناس ارشد علوم اجتماعی