به بهانه دیدار معاون رئیس‌جمهور با یاران پزشکیان در سنندج

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

عبدالکریم حسین‌زاده برای تحول‌خواهان ایرانی، نمادی از امید در دولت پزشکیان است. او علاوه بر کردها، بی‌گمان نماینده اهل سنت در کابینه نیز به شمار می‌رود. وانگهی گرایش اصلاح‌طلبانه‌اش‌ حکم می‌کند او را نماینده بخشی از این جریان در دولت بدانیم. به این فاکتورها باید اضافه کرد که او را باید نماینده جوانان و دهه‌شصتی‌ها در کابینه پزشکیان تلقی کنیم. از سویی دیگر، سوابق او در سه دوره نمایندگی مجلس، از‌جمله تمرکز بر مسائلی همچون حقوق بشر و فیلترینگ‌ یا زندانیان سیاسی، او را به طیفی فراتر از اصلاح‌طلبان -‌و شاید حتی مطالبات نسل «زد» نزدیک می‌کند. اگر کسوت اداری او در جایگاه معاون توسعه روستایی و مناطق محروم رئیس‌جمهور نیز به این زمینه اضافه شود، طیف مخاطب و پایگاه اجتماعی‌اش، بخش زیادی از ایرانیان را پوشش می‌دهد.

بر پایه این تعلقات فکری و پایگاه اجتماعی، سفر سه‌روزه حسین‌زاده به کردستان، او را با مسائل گوناگونی درگیر کرد که طبق سنت رایج سفرهای استانی، به متن مردم رفت و دیدارهای مردمی برگزار کرد و مهم‌ترین بخش آن را باید دیدار با یاران پزشکیان خواند؛ زیرا در جریان این جلسه بود که خشم حامیان دولت در کردستان را برانگیخت و هرآنچه لازم بود از عملکرد انتقادی استاندار به او گزارش کردند. گرچه استاندار در این نشست حضور پیدا نکرد و رسانه‌های تحت مدیریت او، آن را بایکوت کردند، اما منتقدان استاندار در این نشست تا توانستند اعتراض کرده و سیاست‌های دولت در کردستان را ناموفق تفسیر کردند؛ نشستی که گمان می‌رود برای مقدمه‌سازی سفر دولت در چند ماه آینده به کردستان باشد. اما اعتراض‌ها به استاندار منصوب دولت چنان بود که از حسین‌زاده خواستند‌ به پزشکیان پیام ببرد تا تغییر استاندار به کردستان نیاید!

به اعتراضات حامیان پزشکیان باید افزود که دولت در کردستان در تقویت سرمایه اجتماعی ناموفق بوده، به نارضایتی‌ها بعضا دامن زده و در مدیریت رسانه‌ها از انتقادپذیری کوتاه‌مدت اولیه به حذف لحن انتقادی رسانه‌ها روی آورده و منتقدان را به حاشیه برده است. به همین دلیل است که بخش زیادی از افکار عمومی توسط رسانه‌های خارجی تغذیه می‌شوند و بعضا مرجع رسانه‌ای از کنترل دولت خارج شده است. نکته جالب و موازی با این موضوع، این است که با این وجود، دولت در کردستان نتوانسته چند رسانه غیر‌دولتی و سرمایه‌ اجتماعی را با خود همراه کند‌. چنین است که شمار زیادی از نخبگان از او فاصله گرفته‌ و منتقدانش باور دارند‌ فاصله‌ها در این استان ترمیم نشده و شکاف‌ها عمیق است. استاندار کردستان در مدت نزدیک به یک سال گذشته، شعار جوان‌گرایی در ماه عسل اولیه را عملا فراموش کرده و استانداری و مشخصا دفتر و سیستم تبلیغات او به باشگاه بازنشستگان تبدیل شده است. مکمل این موضوعات، به گواه کارشناسان توسعه، تعطیلی توسعه استان و نیز منزوی‌کردن یاران پزشکیان است که می‌گویند دولت سابق همچنان بر سرکار است و مشخصا تئوریسین‌های دولت در معاونت عمرانی و نظریه‌پردازان و مدیران «دولت سیب‌زمینی» در معاونت اقتصادی استانداری، دولت را به پرتگاه شکست و ادبیات توسعه را در کردستان به انزوا برده‌اند. استاندار جوان مشورت‌های انتقادی را نمی‌پذیرد و اکنون همان ‌درو‌ می‌کند که خود کاشته است. این تجربه نشان می‌دهد که صرف جوان‌بودن ‌یا اهل سنت بودن نمی‌تواند مبنای موفقیت و تقویت سرمایه اجتماعی باشد که متأسفانه دولت از تعداد هفت گزینه بومی، هیچ‌یک را نپذیرفت و استانداری بی‌تجربه و غیر‌بومی برای کردستان فرستاد که دستاوردش فرصت‌سوزی و نارضایتی عمومی است.

استاندار در جلسه دیدار ستاد پزشکیان با معاونش حضور پیدا نکرد و به‌رغم حضور حسین‌زاده در بانه، اجازه نداد جشن افتتاح پایان گازرسانی برگزار شود؛ در‌حالی‌که روز بعد خود شخصا عازم بانه شد تا همچنان امکان بازی‌های پوپولیستی وجود داشته باشد. حتی نوع تشریفات و استقبال از معاون رئیس‌جمهور به‌گونه‌ای بود که برای بسیاری از ناظران محلی سؤال ایجاد کرده است. بررسی‌های اولیه نشان می‌دهد که سخن یاران پزشکیان در حضور معاون او در کردستان گزافه و بیهوده نیست؛ زیرا با این رویکرد و بی‌تفاوتی ناشی از عدم شناخت نسبت به مطالبات مردم، سرمایه اجتماعی و توسعه، دیگر بار جذب اعتماد مردم کردستان و آوردن آنها به پای صندوق‌های رأی آسان نیست.

به این ترتیب ضرر اگر از نیمه متوقف شود، عین سود است. باید به خواسته مردم برای تغییر استاندار که از زبان حامیان پزشکیان در کردستان مطرح شد، توجه جدی کرد. آنان به صراحت گفتند‌ از طلا‌شدن پشیمان هستند و سخنگوی دولت با همان هیجانی که خبر انتصاب استاندار جوان اهل سنت را اطلاع‌رسانی کرد‌ و برای احیای اعتماد، تغییر او و جایگزینی فرد توسعه‌گرا را به مردم گزارش کند وگرنه آمدن پزشکیان به کردستان، قرار‌گرفتن در مقابل سؤالات انبوهی است که ظاهرا چشم‌اندازی برای پاسخ به آنها وجود ندارد.