|

رضا حقیقی، کارشناس سیاست خارجی و مسائل بین‌الملل، در یادداشتی مطرح کرد:

چرخش به چپ نیویورک

انتخاب زهران ممدانی به عنوان شهردار نیویورک، کلانشهری که در کنار کارکرد سیاسی و بین‌المللی منحصربه‌فردش، از نمادهای عینی نظام سرمایه‌داری به شمار می‌رود، بازتابی از تحولات عمیق جامعه شهری آمریکا و ظهور دوباره جریان چپ‌گرا با هویتی جدید در ساختار سیاسی این کشور است.

چرخش به چپ نیویورک

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

 

رضا حقیقی،  کارشناس سیاست خارجی و مسائل بین‌الملل، در یادداشتی نوشت:  «وقتی چکمه پلیس نیویورک (NYPD) روی گلویت هست، بند آن را  نیروی دفاعی اسرائیل (IDF) بسته است!»  این نقل قولی از زهران ممدانی شهردار امروز نیویورک است که یهودیان افراطی و حامی اسرائیل ظرف روزهای گذشته بدان استناد می‌کردند تا او را در ماراتون انتخاباتی با اندرو کومو و کرتس اسلیوا متوقف کنند. ظاهرا این جمله را ممدانی در سال ۲۰۲۱ در جریان یکی از سخنرانی‌ها یا پست‌های رسانه‌ای‌اش (احتمالا توئیتر یا در گردهمایی عدالت برای فلسطین) گفته بود. (مبنای این اظهارات این بود که در فاصله سال‌های  2000 تا 2015 برنامه‌هایی رسمی وجود داشت که طی آن افسران پلیس نیویورک به اسرائیل می‌رفتند تا از ارتش برای مقابله با تروریسم و تاکتیک‌های شهری آموزش ببینند). در کنار این احساس خطر جدی که صبغه‌ای کاملا سیاسی داشت، ثروتمندان و سرمایه‌داران نیویورک که از قضا یهودیان افراطی نیز در جمع‌شان بسیار است، نیز با بالا آمدن ممدانی به‌شدت نگران بودند. در جایی که ثروتمندان افسانه‌ای در کنار مردمانی زندگی می‌کنند که عملا به حال خود رها شده‌اند، گسل طبقاتی موجود می‌تواند برای قشر مرفه تهدیدآمیز به نظر برسد و ممدانی این گسل را تکان داد.

حقیقی

انتخاب زهران ممدانی به عنوان شهردار نیویورک، کلانشهری که در کنار کارکرد سیاسی و بین‌المللی منحصربه‌فردش،  از نمادهای عینی نظام سرمایه‌داری به شمار می‌رود، بازتابی از تحولات عمیق جامعه شهری آمریکا و ظهور دوباره جریان چپ‌گرا با هویتی جدید در ساختار سیاسی این کشور است. شهردار  نیویورک این بار نه مالکان آسمانخراش‌های شیشه‌ای منهتن و نیویورکرهای سهام‌دار وال استریت، که طیف گسترده‌ای از فرودستانی را نمایندگی می‌کند که در رویارویی با نابرابری‌های فزاینده اقتصادی و اجتماعی زندگی متلاطم شهری، تاب و توان از کف داده‌اند و برای مدت‌ها در تکاپوی تغییر و در جست‌وجوی منجی بوده‌اند.

ممدانی در حالی توانست در جریان کارزار انتخاباتی، پیشرفت خیره‌کننده‌ای داشته باشد و نهایتا پیروز میدان شود که از جانب دموکرات‌ها آن چنان که باید و شاید مورد حمایت قرار نگرفت. مواضع ضد اسرائیلی او به خصوص راجع به نسل‌کشی غزه آنقدر دموکرات‌ها را محتاط کرده بود که «کتی هوکل» فرماندار دموکرات نیویورک و «حکیم جفریز» رهبر اقلیت دموکرات‌ها در مجلس نمایندگان آمریکا حمایت دیرهنگامی از او داشتند. «چاک شومر» رهبر اقلیت دموکرات‌های سنا هم که اصلا هیچگونه حمایتی از ممدانی ننمود و سکوت پیشه کرد؛ تماس تلفنی نیم‌ساعته باراک اوباما با وی نیز اگر چه نمی‌توانست بی‌تاثیر باشد اما در هیچ یک از رسانه‌ها  از آن به عنوان اعلام پشتیبانی صریح از ممدانی تعبیر نشد.

در مقابل، واکنش زهران ممدانی بسیار خردمندانه بود. او با اعتمادبه‌نفس بالایی که داشت هرگز در مسیر مبارزه از دموکرات‌ها گلایه‌ای نکرد و با تدبیر صحیح و صبر راهبردی عملا آنها را با خود همراه نمود. از دیگر رموز موفقیت زهران این بود که پس از انتخابات دور نخست، در همه حوزه‌هایی که زیر تیغ نقد جدی مخالفان قرار گرفته بود، میانه‌روی را سرلوحه عمل قرار داد و به تعدیل مواضع خود پرداخت هر چند به نظر، به برخی از آنها اعتقاد واقعی نداشت. بر همین اساس حتی در مواردی ممدانی از چپ‌ها و مشخصا انجمن سوسیالیست‌های آمریکا DSA فاصله گرفت ضمن اینکه حمایت آنها را از دست نداد. به عنوان مثال، در حالی که چپ‌ها در حال حاضر به دنبال اصلاحات قضایی هستند که در چارچوب آن قرار صدور وثیقه برای جرائم سبک نظیر اعتراض‌های خیابانی یا سرقت‌های جزئی را حذف کنند و مجرمین بتوانند بدون وثیقه‌گذاری در تاریخ مقرر در برابر محاکم قضایی حاضر شوند، ممدانی اظهار داشت در صورت موفقیت، با ابقای خانم «جسیکا تیش» Jessica Tisch کمیسیر  پلیس نیویورک موافقت خواهد کرد؛ فردی که نماد سیاست‌های سختگیرانه پلیسی در نیویورک است و مخالف سرسخت ایده پیش‌گفته دموکرات‌ها در چارچوب اصلاحات قضایی است. ممدانی که با شعار اخذ مالیات بیشتر از ثروتمندان در دل آنها هراس افکنده بود گاه مواضع نرم‌تری اتخاذ کرد و دیدگاه‌هایی از او بعضا منتشر شده مبنی بر اینکه سیاست‌هایش را بدون افزایش قابل توجه مالیات بر ثروتمندان به پیش خواهد برد.

در موفقیت‌های بزرگ سیاستمداران و مسیری که در زندگی بر می‌گزینند، همواره ردپایی از پیشینه خانوادگی یا تاثیر محیط پیرامونی در سالیان گذشته وجود دارد. از این حیث زهران ممدانی مسلمان شیعه هندی‌تبار و متولد اوگاندا،  از پشتوانه‌ای قوی بهره می‌برد. او دریک معنا فرزند یک خانواده ی فرهنگی شناسنامه دار است. پدرش محمود ممدانی استاد علوم سیاسی و انسان شناسی دانشگاه کلمبیا و هم زمان رئیس دانشگاه بین المللی کامپالا در اوگاندا و از هندیان گجراتی است که در مسیر طولانی مهاجرت به اوگاندا، تانزانیا و آمریکا نشیب و فرازهای بسیاری را تجربه کرده و دغدغه همیشگی‌اش نقش هویت در سیاست ملی بوده است. مادر زهران، خانم میرا نایر، نیز کارگردان سرشناسی است که تولیداتش بارها برنده یا نامزد جایزه جشنواره‌هایی  چون: اسکار، گلدن گلوب، کن و ونیز شده است. در میان کارهای متفاوت میرا نایر، «سلام بمبئی» (داستان زندگی کودکان خیابانی واقعی و نامزد اسکار) و «عروسی موسمی» در سینمای جهان شناخته‌شده‌تر هستند. اعتمادبه‌نفس بالای زهران، سیاست‌ها و تعهدش به حاشیه نشینان و فرودستان بدون تردید ملهم از اندیشه ها و مشی والدین اوست.  

مخالفین زهران ممدانی در میان جمهوری خواهان همواره سعی داشتند مواضع و رفتارهایش در موقعیت‌های مختلف در گذشته را دستاویزی برای حمله به او قرار دهند. برخی از این اظهارات متناقض بوده و مشخص نیست اصولا باور راستین زهرانی در خصوص آنها چیست؟  به عنوان مثال در حالی که صحبت از حمایت او از دگرباشان جنسی مطرح بود، تصویری از وی در حال لبخند زدن در کنار شخصی در اوگاندا منتشر شد که به عنوان معمار قوانین ضد هم‌جنس‌گرایی در آن کشور شهرت دارد؛ حرف و حدیث‌های اینچنینی در میان مخالفان ممدانی زیاد بوده است. منتقدان سرسختش می‌گفتند او طرفدار جرم‌زدایی از تن‌فروشی و حامی کارگران جنسی است؛ بر خلاف اینکه در رفتاری تظاهرآمیز در آپارتمان‌های Rent Stablized  یا اجاره ثابت  نیویورک که در اختیار شهروندان دهک‌های پایین قرار می‌گیرد، زندگی می‌کند اما در اوگاندا کاخ مجلل حفاظت شده دارد یا اینکه زهران در جایی، گذراندن بخشی از دوران تحصیلش در مدرسه «دولتی» را ناخوشایند دانسته است که با سیاست‌های پشتیبانی از طبقات آسیب‌پذیر اساسا همخوانی ندارد؛ اما در میان سیل این انتقادات که با هدف تخریب گسترده وی ظرف چند ماه اخیر صورت گرفت هیچ یک به اندازه حمایت ممدانی از فلسطینیان و انتساب «نسل کشی» به اقدامات اسرائیل (با توجه به لابی قدرتمند نیویورکری های یهودی حامی اسرائیل) برایش هزینه‌مند نبود با این حال او سعی کرد با نزدیک‌تر شدن به زمان برگزاری انتخابات، از همین مواضع نیز قدری کوتاه بیاید یا هوشمندانه از کنارشان بگذرد.

 در نهایت، هجمه ها و مانع تراشی هایی که برای نامزد ۳۴ ساله شهرداری نیویورک ایجاد شده بود، به سود او تمام شد، آخرین پست توهین‌آمیزی که ترامپ در روز انتخابات علیه یهودیانی که می خواهند به ممدانی رای دهند در تروث سوشیال منتشر کرد در واقع حلقه تکمیل کننده زنجیره موفقیت او بود. ترامپ در این معادله در موقعیتی قرار داشت که «اندرو کومو» جدی ترین رقیب ممدانی هم به این نتیجه رسید حمایت رئیس‌جمهور آمریکا از او در شب قبل از انتخابات نتیجه ای معکوس به بار خواهد آورد. لذا با ادبیاتی سعی کرد اعلام حمایت از او را انکار کند و بگوید مواضع ترامپ حمایت از او نبوده بلکه فقط به نوعی ایستادن در برابر ممدانی بوده است.

منتخب اخیر انتخابات نیویورک برای موفقیت، از شگردهای خاصی بهره برد که فاصله او را با رقبا افزایش داد. کمپین ممدانی در ساخت کلیپ‌های تبلیغاتی حرفه ای و جذاب، بسیار موفق عمل کرد. از ظرفیت پلتفرم هایی نظیر تیک تاک، یوتیوب و اینستاگرام به خوبی استفاده شد. شناخت صحیح از مطالبات نسل جوان و طبقات آسیب‌پذیر و دست گذاشتن روی اولویت‌ها و نیازهای اولیه در راستای تامین معاش خانوارهای کم بضاعت، شانس او را در جذب آرا به شکل قابل ملاحظه‌ای بالا برد. ممدانی پیام‌های واضح و گزاره‌های ساده و صریحی را به عنوان شعارهای خود انتخاب کرد: حمل و نقل عمومی رایگان، راه‌اندازی فروشگاه‌های مواد غذایی ارزان‌قیمت دولتی، تثبیت اجاره بهای مسکن، مراقبت رایگان از کودکان، اخذ مالیات شهری دو درصدی از ثروتمندانی که بالای یک میلیون دلار درآمد دارند، افزایش دستمزدها به صورت پلکانی به نحوی که تا سال 2030 به ساعتی 30 دلار برسد (در حال حاضر دستمزدها به طور متوسط در نیویورک ساعتی  شانزده و نیم دلار است). در کنار اینها بخت با ممدانی یار بود که رقیب اصلی‌اش اندرو کومو فرد خوشنامی نبود. رسوایی آزار جنسی، اتهامی که منجر به استعفای اجباری کومو از مقام فرمانداری نیویورک در آگوست 2021 با فشار دولت بایدن شد، موقعیت وی را بسیار متزلزل کرده بود. اغلب ناظران سیاسی اتفاق نظر داشتند که کومو بایستی می پذیرفت که دوران سیاسی او تمام شده است.

ممدانی نسلی را نمایندگی می کند که سال‌هاست قربانی تبعیض و بی‌عدالتی است و در کلانشهری که جولانگاه صاحبان قدرت و ثروت و اشرافیت استثمارگر است و صدای این نسل به جایی نمی رسد؛ شهردار جدید نیویورک- جایی که شکاف طبقاتی دارد بیداد می‌کند- قرار است پژواک این صدا باشد و فضای تنفس و زمینه زندگی بهتر و شرافتمندانه را برای میلیون‌ها نفر از آنها مهیا کند. خط و نشان هایی که رئیس جمهور آمریکا برای وی از همان ابتدا کشیده است، حاکی از آن است که او مسیر ناهموار و بسیار دشواری را در پیش رو دارد.

آخرین اخبار جهان را از طریق این لینک پیگیری کنید.