ماجرای یک سوختگی

سیمین برادران- یک هفته است توان راه رفتن ندارم. ماجرا ساده شروع شد؛ خبرنگارم و برای رسیدن به موقع به مصاحبه، سوار موتور شدم. بر اثر یک اشتباه، پایم به اگزوز چسبید و به شدت سوخت.

آن شب مستقیم به اورژانس رفتم. سوختگی پایم درجه سه بود و درد امانم نمی‌داد. انتظار داشتم فورا پزشک بالای سرم بیاید، دارویی بدهند یا دست‌کم کاری کنند تا تب و درد کمتر شود. اما همه چیز در یک پانسمان ساده خلاصه شد. پرستار گفت چهار روز بعد برای تعویض پانسمان مراجعه کنم. نه دارویی دادند، نه آنتی‌بیوتیک، هیچ. فقط بعد از پرداخت یک میلیون و هشتاد هزار تومان، بانداژ کردند و تمام.

درد اما شدت گرفت. همان شب با تب و لرز دوباره برگشتم اورژانس. اورژانس خلوت بود، ولی حتی حاضر نشدند معاینه‌ام کنند. پرستار شب‌کار فقط گفت: «مسکن بخور و برو. کاری برایت نمی‌کنیم.» همان لحظه حس کردم واقعاً تنها مانده‌ام.

از آنجا به بیمارستان‌های دیگر رفتم: خاتم، ایرانمهر، کیان، مروستی... یکی بخش سوختگی نداشت، دیگری دارو نداشت، جایی دیگر تعطیل بود. هر بار امیدی داشتم و هر بار ناامیدتر شدم.

در نهایت به درمانگاه رادیان رسیدم. پزشک آنجا وقتی پانسمان را باز کرد، جا خورد. زخم بوی بدی گرفته و عفونت همه پا را درگیر کرده بود. گفت اگر یک روز دیگر تأخیر می‌کردم، معلوم نبود چه می‌شد. همان‌جا درمان را شروع کردند و حدود پانصد هزار تومان دیگر هم هزینه شد. یکی از پرستارهای کلینیک زخم که امروز پانسمان را انجام می‌داد، گفت: «این کارو می‌کنن که یه دفعه‌ای بیای پیوند پوست بدی.»

تماس‌هایم با بیمارستان اول هیچ نتیجه‌ای نداشت. حتی نگهبان گفت: «یک بار اورژانس بیایی، بار دوم دیگر پذیرش نمی‌شوی. باید صبر کنی تا وقت اداری.»

هنوز باورم نمی‌شود همه این ماجرا در قلب تهران اتفاق افتاد؛ جایی که فکر می‌کنی دست‌کم خدمات اولیه درمانی همیشه در دسترس است. اما با پای سوخته‌ام فهمیدم گاهی کوچک‌ترین توجه می‌تواند میان مرگ و زندگی فاصله بیندازد.

آخرین اخبار جامعه را از طریق این لینک پیگیری کنید.