نامه سرگشاده کن لوچ و پل لاورتی خطاب به جامعه‌ی بین‌الملل سینماگران در حمایت از صلح
کن لوچ و پل لاورتی، همکاران قدیمی و برندگان دو نخل طلا، نامه‌ی سرگشاده‌ای را در حمایت از فیلم «روحت را در دست بگیر و قدم بزن»، جدیدترین ساخته‌ی فیلمساز ایرانی سپیده فارسی، که امشب در کن به نمایش در می‌آید، منتشر کرده‌اند.
به گزارش گروه رسانه ای شرق،این فیلم موضوع داغ این هفته در کن است، زیرا زندگی فاطمه حسونا، عکاس خبری فلسطینی را به تصویر می‌کشد که در ۱۶ آوریل در حمله‌ی هوایی اسرائیل به خانه‌اش در شمال غزه به همراه ۱۰ عضو خانواده‌اش، از جمله خواهر باردارش کشته شد.
از زمان آغاز حمله‌ی اسرائیل به غزه، حداقل ۵۲۰۰۰ نفر کشته شده‌اند که بیش از نیمی از آنها زن و کودک بوده‌اند.
در این نامه‌ی سرگشاده که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، لوچ و لاورتی، که روی هم رفته ده فیلم در بخش مسابقه این فستیوال داشته‌اند و دو نخل طلا را از آن خود کرده‌اند، نگرانی عمیق خود را از ادامه‌ی خشونت در غزه ابراز کرده و از جامعه‌ی بین‌المللی سینما می‌خواهند که در کن از صلح حمایت کنند.
این دو نفر همچنین حمایت خود را از فارسی و تیم سازنده‌ی این فیلم ابراز می‌کنند. این نامه پس از آن نوشته می‌شود که این هفته نامه‌ی سرگشاده‌ی دیگری با امضای صدها بازیگر و فیلمساز در حمایت از صلح و انتقاد از حملات اسرائیل منتشر شده است.
متن نامه‌ی کن لوچ و پل لاورتی را در زیر بخوانید:
«کن لوچ و پل لاورتی
دوستان عزیز،
فیلم «روحت را در دست بگیر و قدم بزن» به کارگردانی سپیده فارسی، در بخش موازی ACID در جشنواره فیلم کن ۲۰۲۵، در ۱۵ ماه می به نمایش در خواهد آمد. تبریک به همه‌ی کسانی که این اتفاق را رقم زدند. این فیلم به زندگی فاطمه حسونا، عکاس خبری ۲۵ ساله می‌پردازد، که در ۱۶ آوریل، یک روز پس از انتخاب فیلم برای جشنواره‌ی کن، در غزه به همراه دو خواهر، سه برادر و پدرش به قتل رسید.
او اکنون به گروهی پیوسته است که گزارشگران بدون مرز آن را «قتل عام» روزنامه‌نگاران می‌نامد، قتل عامی که تا کنون به مرز ۲۰۰ نفر در ۱۸ ماه گذشته رسیده است.
دست کم ۳ نهاد سازمان ملل متحد، به علاوه‌ی عفو بین‌الملل، دیده‌بان حقوق بشر، پزشکان بدون مرز و بسیاری دیگر، اقدامات اسرائیل در غزه را نسل‌کشی توصیف کرده‌اند. شاید قطعی‌ترین مدرک جمع‌آوری‌شده، گزارش ۸۰۰ صفحه‌ای و پلتفرم دیجیتال تعاملی باشد که توسط کارشناسان Forensic Architecture تهیه شده است. در اینجا لینک کار دقیق آنها با عنوان «نقشه‌برداری از نسل‌کشی» گذاشته شده است، که یکی از حیرت‌آورترین مطالعات زمان ماست:
https://gaza.forensic-architecture.org/database
نتیجه‌گیری آنها به شرح زیر است: «الگوهایی که ما در مورد رفتار نظامی اسرائیل در غزه مشاهده کرده‌ایم، نشان‌دهنده‌ی یک کارزار سیستماتیک و سازمان‌یافته برای نابودی زندگی، شرایط لازم برای زیست و زیرساخت‌های حیاتی است.»
دیگر نمی‌توان ادعا کرد که ما نمی‌دانستیم.
و در ادامه پیامدهای آن است.
کنوانسیون نسل‌کشی از سال ۱۹۵۱ لازم‌الاجرا است. ماده‌ی اول بیان می‌کند که همه‌ی کشورهای امضاکننده باید به‌طور فعال از نسل‌کشی جلوگیری و آن را مجازات کنند. این یک تعهد بین‌المللی است و صرفاً یک موضوع داخلی نیست. این کنوانسیون بیان می‌کند که افراد را می‌توان مجازات کرد، چه به‌عنوان افراد عادی و چه به‌عنوان مقامات دولتی.
«مشارکت در نسل‌کشی» به صراحت در ماده سوم مورد توجه قرار گرفته است که شامل «کمک مستقیم» (با سلاح یا تسلیحات)، «کمک غیرمستقیم» (حمایت سیاسی یا دیپلماتیک) و مهم‌تر از همه، «عدم اقدام» می‌شود، یعنی عدم اقدام آگاهانه برای جلوگیری از نسل‌کشی، در حالی که در موارد خاص، فرد ابزار و مسئولیت انجام این کار را داشته باشد.
کنوانسیون نسل‌کشی توسط کشورهای امضاکننده در سراسر جهان نادیده گرفته می‌شود. این کنوانسیون توسط نهادهای درون این کشورها نیز نادیده گرفته می‌شود. چرا نهادهای قضایی کشورها حداقل، فروشندگان اسلحه و حامیان مالی آنها را تحت پیگرد قانونی قرار نمی‌دهند؟
اکنون که دیوان بین‌المللی دادگستری به طرز شرم‌آوری پرونده‌ی آفریقای جنوبی علیه اسرائیل را تا ژانویه ۲۰۲۶ به تعویق انداخته است، می‌توانیم با وحشت کامل فروپاشی حقوق بشر را در مقابل چشمان خود ببینیم. تا پیش از جلسه‌ی دادرسی در سال ۲۰۲۶، اسرائیل چند بمب ۲۰۰۰ پوندی دیگر بر سر چادرها خواهد ریخت؟ چند نفر دیگر ممکن است از گرسنگی بمیرند؟
طی مدت کوتاه چند روز، توجه جهان به کن معطوف خواهد شد، زیرا فیلمسازانی از کشورهای مختلف تمام تلاش خود را می‌کنند تا جهان را از اتفاقات اطرافشان آگاه کنند. کن بنیانگذار سنت مشارکت در امور امروزه است و برخی هنوز خاطرات روشنی از وقایع سال ۱۹۶۸ دارند.
فاطمه‌ی جوان به وضوح قتل خود را پیش‌بینی کرده بود و گفت: «من مرگی پر سر و صدا می‌خواهم».
در ۱۵ ماه می، روز نمایش فیلم، می‌توانیم از این زن جوان شجاع و دیگر روزنامه‌نگاران فلسطینی (با این توضیح که هیچ روزنامه‌نگار خارجی اجازه‌ی ورود به غزه را ندارد) که جان خود را برای ادای شهادت بر علیه قتل عام فدا کردند، تجلیل کنیم.
آیا می‌توانیم همگی در کنار هم مرگ او را تا حد امکان با صدای بلند اعلام کنیم و اصرار بورزیم که دولت‌ها وظایف خود را تحت قوانین کنوانسیون نسل‌کشی انجام دهند؟
آیا می‌توانیم از جامعه‌ی بین‌الملل بخواهیم که به جنایات جنگی اسرائیل که توسط ایالات متحده و دیگر دولت‌های فاسد و بزدل، از جمله دولت خودمان در بریتانیا که دنباله‌رو آنهاست، حمایت می‌شود، پایان دهد؟
اگر اکنون نسل‌کشی را متوقف نکنیم، پروژه‌ی اسرائیلی/ترامپی «ایجاد ساحل توریستی در غزه» بر روی آوارها و اجساد ساخته خواهد شد. پاکسازی قومی در کرانه‌ی باختری ادامه خواهد یافت و مردم فلسطین سرانجام از سرزمین تاریخی خود رانده خواهند شد.
اگر جنایتکاران جنگی از عدالت فرار کنند، چه وحشتی در انتظارمان خواهد بود؟
فاطمه حسونا و خانواده‌اش، در ۱۶ آوریل ۲۵ به قتل رسیدند، روحشان شاد.
کن لوچ، پل لاورتی»
