پاداش مردان ۲۷ برابر پاداش زنان / زنان فوتبالیست فقط ۲۰۰ یورو پاداش گرفتند
ورزشکاران زیادی همیشه معترض بودند که پاداشهای فوتبالیست ها و رسیدگی به آنها بیشتر است!
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
فوتبال همیشه در بین بقیه رشته های ورزشی در ایران پرسروصداتر بوده! ورزشکاران زیادی معترض بودند که پاداشهای فوتبالیست ها و رسیدگی به آنها بیشتر است! واقعیت این است که در دنیای فوتبال صحبت از میلیون نیست و رقم ها همیشه میلیاردی است!
اما وقتی پای پاداش در فوتبال وسط می‌آید، گویا جنسیت حرف اول را می‌زند، نه شایستگی.
در حالی که بازیکنان تیم ملی مردان ایران، برای پیروزی در هر بازی خارج از خانه تا ۵۵۰۰ یورو پاداش می‌گیرند، تیم ملی فوتبال زنان ایران پس از صعود به جام ملت‌های آسیا، تنها ۲۰۰ یورو (و حتی برای برخی فقط ۵۰ یورو!) دریافت کرده‌اند. رقمی که نه تنها توهین‌آمیز است، بلکه سندی روشن از تبعیض ساختاری در ورزش کشور محسوب می‌شود.
فوتبال زنان ایران با حداقل امکانات، بدون زمین تمرین مناسب، بدون لیگ منسجم و رسانه‌ای، و بدون حامی مالی واقعی، توانسته در میان تیم‌های آسیایی قد علم کند. صعود به جام ملت‌ها، اتفاقی کوچک نیست؛ آن‌هم برای تیمی که از ابتدا نه دیده شد، نه حمایت شد، نه جدی گرفته شد. اما این نوع نگاه و پرداخت پاداش و تبعیضی بسیار فاحش، هر انگیزه ای را خنثی می کند!
اقتدار فوتبال زنان ایران تنها به یک ژست ختم شد: عکس یادگاری با مدیران، لبخندهای نمایشی، و پاداشی که حتی قیمت یک کفش ورزشی استاندارد نیست! ۵۰ یورو؟ حتی برای توهین هم عددی خنده‌دار است.
گویا فوتبال زنان و مردان دو دنیای جدا از هم است! شاید برخی بگویند: «بازیکنان مرد درآمدزایی بیشتری دارند، لیگ مردان دیده می‌شود، اسپانسر دارد، صداوسیما پخش می‌کند و تماشاگر دارد.» اما سوال اینجاست: آیا این نابرابری ذاتی‌ست یا نتیجه سال‌ها بی‌توجهی، سرکوب، و نادیده‌گرفتن فوتبال زنان؟
وقتی هیچ رسانه‌ای بازی‌های زنان را پخش نمی‌کند، هیچ برندی حاضر به حمایت مالی نمی‌شود، هیچ ساختار حرفه‌ای برای رشد بازیکنان زن وجود ندارد، چطور انتظار داریم فوتبال زنان درآمدزا باشد؟ این چرخه‌ی معیوب از کجا شروع شده و تا کی ادامه دارد؟
حالا حتی خود بازیکنان تیم ملی هم سکوت نمی کنند. در فضای مجازی، قطعا اعتراض‌ها بالا می گیرد؛ اینکه چرا وقتی موفق می‌شوند، فقط به عنوان ابزار تبلیغاتی برای مدیران و نهادها استفاده می‌شوند؟ چرا موقع تقسیم پاداش، حمایت و دیده‌شدن، ناگهان فراموش می‌شوند؟
این اتفاق نه فقط یک بی‌عدالتی مالی است، بلکه یک بی‌عدالتی روانی هم هست. یعنی اگر زنی بخواهد فوتبالیست شود، از ابتدا باید بداند که در نهایت، دستاوردش در یک پاکت ناچیز ۵۰ یورویی خلاصه می‌شود؟ زنی که باید همسر بودن و مادر بودن را در کنار تمریناتش بگنجاند تا کانون خانواده هم آسیب نبیند اما سرآخر آنقدری موردتوجه قرار نگیرد که خستگی از تنش به دررود!
این رویکرد یعنی سرکوب تدریجی انگیزه، یعنی حذف استعدادها قبل از شکوفایی، یعنی جا انداختن این پیام: «تلاش شما به اندازه تلاش مردان، ارزش ندارد.»
آخرین اخبار ورزش را از طریق این لینک پیگیری کنید.
