محمدعلی بهمنی، شاعر و غزل سرای ایرانی‌

محمدعلی بهمنی در 27 فروردین 1321 در کوپه‌ی قطار و در شهر دزفول به دنیا آمد.

او در یک خانواده‌ای با دو خواهر و 5 برادر بزرگ تر از خود به دنیا امده است.

وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند.

در تعطیلات تابستانی هفت سالگی با برادرش در چاپخانه کار می کرد که از آنجا با فریدون مشیری مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفکر آشنا شد.

محمد علی شعر را با تشویق مادرش از خردسالی شروع کرد. مادر او از نخستین، دانش آموزان دانش آموخته ی زبان فرانسوی در ایران بود. مادر او به زبان عربی هم آشنا بود خود او بعدها تعریف میکند که وقتی همه ی بچه ها دورهم جمع می شدند مادرش یا شاهنامه خوانی می کرد یا از حافظ و سعدی می خواند.

پدرش چندی بعد او را به چاپخانه فرستاد. 10 ‌ساله که بود در چاپخانه «تابان» سرگرم کار شد.

مجله‌ «روشن فکر» را آن چاپخانه نشر می داد و مسئول صفحه ی «هفت تار چنگ» مجله، فریدون مشیری بود. مشیری اولین کسی بود که توانایی شعرگویی را در محمدعلی بهمنی، پیدا کرد.

 بهمنی اولین شعرش را در همان سن 10 سالگی برای مادرش سرود و مجله ی «روشن فکر» در سال 1331 آن را به چاپ رساند.

بعد از مدت ها فعالیت ادبی و کار در چاپخانه، در سال 1342 زمانی که 21 ساله بود با معرفی مشیری وارد برنامه ای رادیویی در حوزه شعر و ترانه شد.

محمد علی بهمنی از سال 1345 همکاری جدی‌تری  را با رادیو آغاز کرد و برنامه صفحه  شعر را با همکاری شبکه استانی خلیج فارس ارائه داد.

بهمنی در سال 1350 وقتی 29 ساله بود توانست اولین مجموعه شعر خود بنام باغ لال را چاپ کند و تا انقلاب سه مجموعه دیگر را نیز به چاپ رساند.

اولین مجموعه محمدعلی بهمنی به نام «باغ لال» را انتشارات بامداد منتشر کرد و درپی آن آثار بسیاری از وی به دست مخاطبانش رسید.

 دو مجموعه ی گاهی دلم برای خودم تنگ می شود و شاعر شنیدنی است از آثار بسیار مشهور در کارنامه ی بهمنی هستند که به چاپ دهم هم رسیده‌اند.

ایشان در سال 1353 وقتی 32 ساله بود با خانواده راهی بندر عباس شد و در این شهر مسئول چاپخانه دنیای چاپ و مدیر انتشارات چی چی کا است.

بهمنی بعد از پیروزی انقلاب به تهران بازگشت و در سال 1358 با صدیقه نیر قره گوزلو ازدواج میکند، او می گوید من همه شعرهایم را برای همسرم می گویم چه آنجایی که به او اشاره کردم و چه جایی که نه، دلخوری هایمان هم در همین قالب است.

ثمره‌ی این ازدواج یک پسر و پنج فرزند دختر است.

 بهمنی چندی بعد و به خاطر شرایط موجود در سال 1363 دوباره به بندرعباس بازگشت و در کنار کار چاپخانه از سال 74 وارد همکاری با هفته نامه ندای هرمزگار شد.

او صفحه ای تحت عنوان تنفس در هوای شعر را در این مجله دارد.

بهمنی در سال 1378 موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل سرای ایران گردید.

سال 1385 در نخستین دوره ی جشنواره شعر فجر به اتفاق حسین منزوی برگزیده ی بخش شعر کلاسیک شد و هم در فهرست چهره های ماندگار شعر قرار گرفت.

ادبیاتی ها بهمنی را آغازگر شعر «گفتار» یا غزل «گفتار» می دانند و معتقدند با غزل های بهمنی دوره ی بازگشت به خویش در شعر اجتماعی پر‌شور و آرمان گرای دهه ی شصت آغاز شد؛ دهه ای که نسل جوان و جوینده اش با قلم و چکش سرگرم حکاکی چهره‌ی زمخت غزل اجتماعی بودند.

اگر جسارت بهمنی و هم نسلانش همچون منزوی، بهبهانی و نیستانی نبود قطعاً نوگرایی در غزل بیش از چند دهه به تأخیر می افتاد. بهمنی در غزل هایش همواره چشمی به نیما دارد و بسیار درست می گوید که: «جسمم غزل است؛ اما روحم همه نیمایی است.»  

در سال‌های اخیر حضور محمدعلی بهمنی در شعر امروز با حواشی همراه بوده‌است که از آن جمله می‌توان به دفاع سرسختانهٔ او از غزل پست مدرن با جمله اگر حافظ هم امروز بود غزل پست مدرن میگفت اشاره کرد.

بهمنی  در شهریور ۱۳۹۷ با انتشار مطلبی، خداحافظی‌اش از ریاست شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی وزارت ارشاد را اعلام کرد.

وی در انتهای یادداشت خود چنین نوشت: من باآگاهیِ به اشتباهم از قبول (ریاست شورای ترانه)- نه به‌دلیل این که شش ماه است کارشناسانش هم حقوقی دریافت نکرده‌اند فقط به این دلیل که دیگر مزاحم ترانه‌های ضعیف نباشم. با شرم خداحافظی می‌کنم.

او گفت دوست ندارد ترانه های ضعیفی که مجوز می گیرند به نام او تمام شود.

برای محمدعلی بهمنی شعر همچون موجودی جاندار است که شکل و قالب، لباس های آن را تشکیل و به آن شخصیت می دهند؛ محمدعلی بهمنی شیفته غزل و غزل گفتن و غزل خواندن است و می گوید: غزل، نه تنها در شعر امروز، بی تردید در شعر تمام فرداها جایگاه ویژه ای خواهد داشت.

 غزل هستی ایرانی است و خواهد بود. آنچه که مهم است، این است که این امانت حساس را به نسل های آینده تحویل دهیم.

عمرشان طولانی باد.

آخرین اخبار فرهنگ را از طریق این لینک پیگیری کنید.