این روزها کمتر فردی را می‌توان پیدا کرد که مخاطب پلتفرم‌های ایرانی نباشد. چند سالی است از ایجاد پلتفرم‌های داخلی می‌گذرد و سال‌ها پیش کمتر کسی متوجه ظرفیت‌های این بخش بود و ابعاد ساختاری پلتفرم‌ها به‌مرور آن‌قدر وسعت پیدا کرد تا به رقیبی جدی برای رسانه ملی بدل شد. اما شاید حدس‌زدن این موضوع که زمانی این مدیوم مخاطب گسترده‌ای پیدا کند کمی عجیب به نظر می‌رسید. آغاز ساخت‌وساز در پلتفرم‌های داخلی با آزمون و خطاهایی همراه بود و بسیاری بر این باور بودند که عدم آگاهی از فضای فرهنگی و سرمایه‌گذاری صرف روی چهره‌های مشهور و البته نبود آشنایی کافی با ساخت سریال برای طیف گسترده‌ای از مردم، پاشنه آشیل این بسترهای اینترنتی محسوب می‌شد؛ نقصی که به‌مرور مرتفع شد و شبکه نمایش خانگی بیش از هر چیز به دلیل نیاز جامعه به تکنولوژی روز و پاسخ به انحصار سریال‌سازی در تلویزیون به مسیرش ادامه داد. اما کشمکش‌های شبکه نمایش خانگی و صداوسیما تنها به جدال دو سال اخیر ختم نمی‌شود. می‌توان ریشه این اختلاف را در زمانی جست‌وجو کرد که بسیاری متوجه این واقعیت شدند که با قدرت‌گرفتن شبکه نمایش خانگی، مدیریت افکار عمومی از دستشان خارج شده و حالا زمانی است که باید وارد صحنه شوند.