مرضیه برومند، نویسنده، شاعر، عروسک گردان، صداپیشه و بازیگر، کارگردان

مرضیه برومند متولد 17 خرداد ماه سال 1330 در تهران است.

 او تا 4 سالگی به دلیل ماموریت پدرش در شهرستان خوی زندگی می کرد. برومند بعد از 4 سالگی دوباره همراه با خانواده به زادگاه خود تهران بازگشت و در خیابان دلگشا، خیابان کلانتری، تا 18 سالگی زندگی کرد. او بعد از 18 سالگی در چهار راه آب سرداب خیابان ایران شمالی زندگی کرد.

وی لیسانس هنرهای نمایشی از دانشگاه هنرهای زیبای دانشگاه تهران را دارد.

مرضیه برومند سه خواهر و دو برادر دارد، که احترام و راضیه نیز بعنوان مجری و گوینده فعالیت میکردند، احترام همسر مرحوم داوود رشیدی و طاهره خواهر کوچکترش همسر پدر عروسکی ایران عادل بزدوده است.

مرضیه برومند جایی در مورد پدر و مادرش می‌گوید:

پدر من آدم بسیار با فرهنگ و علاقه مند به ادبیات و شعر بود.

پایه علاقه ما به ادبیات را پدرم پایه گذاری کرد مادرم هم خیلی خلاق بود اگر درس می خواند حتما هنرمند بنامی می شد ایشان در شکل گرفتن شخصیت هنری ما نقش مهمی داشت.

مرضیه برومند ازدواج نکرده است و در این باره می‌گوید: من ازدواج نکردم ولی به این معنی نمی باشد که ازدواج بد است، ازدواج بسیار خوب می باشد، ولی به این شرط که زن و مرد با یکدیگر متعهد باشند

باید از «من» بگذرند و «ما» بشوند. حتما باید برای وصلت احترام قائل باشند.

زمانی که به گوشم می‌رسدکه ازدواجی به طلاق کشیده شده، بسیار غمگین میشوم علل الخصوص برای کسانی که بچه‌ هم دارند

نهاد خانواده بسیار برای من ارزش دارد اما  به خاطر شرایط کارم و زندگی ام، باید یکی را انتخاب می‌کردم و من هم کارم را انتخاب کردم. 

خونه مادربزرگه، مدرسه موشها  و بسیاری از کارهای عروسکی تلویزیون هم ساخته مرضیه برومند کارگردان سینما و تلویزیون است که راضیه برومند خواهر او در آنها صدا پیشگی کرده است و البته سریالهایی چون «کتابفروشی هدهد»، «زی زی گولو» و «همه بچه     های من» هم از جمله آثاری است که به قلم راضیه برومند نگاشته شده است و مرضیه برومند آن را به تصویر کشیده است.

مرضیه برومند در مورد تفاوت بازیگران قدیم و بازیگران حال حاضر می‌گوید:

تفاوت بازیگران قدیمی با بازیگران امروزی در همین انگیزه و اخلاق حرفه‌ای است. بازیگرانی که زمانی چرخ سینما و تئاتر را می‌چرخاندند که به اندازه امروز پول و دستمزد‌ دریافت نمی‌کردند. برای همین بیشترشان الان با حداقل امکانات زندگی می‌کنند در حالی که این گروه از بازیگران خیلی فداکاری کردند و به کار ادامه دادند تا سینما، تلویزیون و تئاتر در ایران پا بگیرد

او اضافه می‌کند:

چنین نبود که نقش‌ها شبیه واقعیت خودشان باشد. گاهی تفاوت‌های اساسی وجود داشت، اما به‌هرحال بازیگر می‌گردد و شباهت‌های خودش و نقش را پیدا می‌کند و واقعا بازیگران بسیار متعهد و منظمی بودند. می‌دانستند صبح زود باید سرصحنه باشندو برای همین شب زود می‌خوابیدند و اول وقت سرحال سرصحنه بودند. اما الان برخی بازیگران این نظم را ندارند، خواب می‌مانند و دیر به سر صحنه می‌آیند، وقتی هم می‌رسند، صبحانه می‌خواهند و…، اما بازیگران قدیمی سرحال و صبحانه خورده سرصحنه می‌آمدند، دیالوگ‌ها را حفظ کرده بودند و از کوچک‌ترین فرصت‌ها استفاده و فیلمنامه را دورخوانی می‌کردند تا کاملا به نقش‌ها و داستان مسلط شوند. از تمرین و تکرار خسته نمی‌شدند. احترامی که بازیگران برای هم قائل بودند، بی‌نظیر بود. نه به هم توهین می‌کردند و نه پشت‌سر هم حرف می‌زدند. برای من اخلاق حرفه‌ای خیلی اهمیت دارد و از حضور این بازیگران بسیار لذت می‌برم.

اومی‌گوید:

من پای اصولی که داشتم همچنان ایستاده‌ام، چرا که نسل من آرمان داشت و فکر می‌کنم آنچه امروز بچه‌های ما ندارند، همین آرمان است.