ظریف: آمریکا خیال تسلیم بی‌قیدوشرط ایران را رها کند و به مذاکرات واقعی روی آورد/مخالفت ایران با سلاح هسته‌ای نمادین و نمایشی نیست بلکه استراتژیک است
وزیر امور خارجه پیشین کشور گفت: مخالفت ایران با سلاح هسته‌ای نمادین و نمایشی نیست بلکه استراتژیک است. چهار دهه تحریم، حملات سایبری و ترور دانشمندان، نه ایران را وادار به تسلیم کرده و نه به ساخت بمب سوق داده است.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،
محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه پیشین کشورمان در شصت‌وسومین کنفرانس پاگواش در هیروشیما گفت: اسرائیل این واقعیت را نادیده گرفت که ایرانیان همواره در برابر متجاوز متحد می‌شوند و از کشور خود دفاع می‌کنند. افزون بر آن، این درگیری نشان داد ایران هم توانایی و هم اراده وارد آوردن آسیب جدی به دو قدرت هسته‌ای را دارد. من جنگ‌طلب نیستم و از کشته شدن هیچ‌کس خشنود نیستم، اما واقعیت‌ها انکارناپذیرند: ایران توانست خسارت‌هایی به اسرائیل وارد کند، در حالی که در داخل ایران، در ۲۲ استان از ۳۱ استان حتی صدای یک گلوله هم شنیده نشد. در مقابل، هر گوشه از اسرائیل تأثیر موشک‌های ایرانی را احساس کرد که این عدم تقارن در آسیب‌پذیری را آشکار ساخت.
وزیر امور خارجه پیشین و بنیان‌گذار مؤسسه «پایاب» گفت: «به سود ایالات متحده است که از خیال تسلیم بی‌قید و شرط ایران دست بردارد و به‌سوی مذاکرات واقعی حرکت کند.»
شصت‌وسومین کنفرانس پاگواش در هیروشیما با عنوان «هشتاد سال پس از بمباران اتمی؛ زمانی برای صلح، گفت‌وگو و خلع سلاح هسته‌ای» از اول تا پنجم نوامبر (۱۰ تا ۱۵ آبانماه) در شهر هیروشیمای ژاپن در حال برگزاری است.
در توضیح این رویداد آمده است: «ما مفتخریم که در هیروشیما گرد هم آمده‌ایم تا هشتادمین سالگرد بمباران اتمی، هفتادمین سالگرد «بیانیه راسل–اینشتین» و سی‌امین سالگرد اعطای جایزه صلح نوبل به سِر جوزف راتبلات و کنفرانس‌های پاگواش درباره علم و امور جهانی را گرامی بداریم. از دل مناطق بمباران‌شده، جایی که هنوز نشانه‌های زخم‌ها آشکار است، شصت‌وسومین کنفرانس پاگواش پیامی پرصلابت به جهان می‌فرستد: نه به هیروشیماهای دیگر. نه به ناگازاکی‌های دیگر. نه به جنگ.»
«سازمان پاگواش» سازمانی بین‌المللی است که با هدف کاهش خطرات ناشی از تسلیحات هسته‌ای و سایر سلاح‌های کشتار جمعی فعالیت می‌کند. این سازمان از طریق گفت‌وگوهای غیررسمی میان دانشمندان، سیاستمداران و کارشناسان تلاش می‌کند تا راه‌حل‌های علمی مبتنی بر شواهد برای مسائل امنیت جهانی ارائه دهد.
محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه پیشین و بنیان‌گذار و رئیس مؤسسه «پایاب» (PAIAB Institute) سخنران اصلی روز سوم این کنفرانس بود. متن سخنرانی ظریف به شرح زیر است:
امروز ایستادن در برابر شما در شصت‌وسومین کنفرانس پاگواش در هیروشیما، افتخاری بزرگ برای من است. صمیمانه‌ترین سپاس خود را نثار برگزارکنندگان می‌کنم که مرا برای سخن گفتن در جمعی چنین برجسته از دانشمندان، سیاست‌گذاران، رهبران جامعه مدنی و اندیشمندان از سراسر جهان دعوت کردند.
امروز من نه در مقام رسمی دولتی، که هیچ مقام رسمی‌ای ندارم، بلکه در مقام شخصی خود و به‌عنوان استاد و بنیان‌گذار و رئیس مؤسسه «پایاب» (PAIAB Institute)، سخن می‌گویم؛ مؤسسه‌ای غیردولتی که به طراحی و ساخت آینده‌ای الهام‌بخش اختصاص دارد. امیدوارم همراه با همه شما بتوانیم مسیرهایی را برای ساخت آینده‌ای امن‌تر و انسانی‌تر جست‌وجو کنیم.
برای ما ایرانیان، سلاح‌های کشتار جمعی یادگاری از گذشته‌ای دور نیستند
بودن در هیروشیما، هشتاد سال پس از نخستین و به امید خدا آخرین استفاده از سلاح‌های هسته‌ای، حس عمیقی از مسئولیت سنگین و اندوه‌بار را در انسان برمی‌انگیزد. این شهر که روزگاری از وحشت بمب اتم به کلی ویران شد، امروز یادمانی جاودانه از هم حماقت و هم تاب‌آوری انسان است.
هیروشیما به نمادی قدرتمند از توان انسان برای برخاستن از خاکستر نابودی و دفاع از جهانی عاری از کابوس نابودی هسته‌ای بدل شده است.
ما ایرانیان نیز معنای هولناک و غیرقابل بیان سلاح‌های کشتار جمعی و رنج انسانیِ ماندگاری را که این سلاح‌ها پدید می‌آورند، به‌خوبی درک می‌کنیم.
ملت ما خود قربانی مستقیم این بربریت بوده است. در جنگ صدام حسین علیه ایران، رژیم او با قساوتی بی‌رحمانه از عوامل شیمیایی علیه رزمندگان ما، غیرنظامیان بی‌گناه و حتی شهروندان عراقی استفاده کرد.
بازدید شب گذشته من از موزه صلح هیروشیما و تماشای تصاویر هولناکِ بخشی از ۱۴۰ هزار کشته و نزدیک به ۶۵۰ هزار بازمانده بمباران‌های اتمی (هیباکوشا)، مرا به یاد سال ۱۹۸۸ انداخت؛ زمانی که در فرودگاه جان اف. کندی نیویورک به استقبال قربانیان کُردِ حملات شیمیایی عراق رفتم. آنها برای درمان آمده بودند و تنها نمونه‌ای کوچک از ده‌ها هزار ایرانی بودند که با سلاح‌های شیمیایی کشته شدند و بسیاری دیگر که با جراحات مادام‌العمر دست‌به‌گریبان ماندند؛ جراحاتی که هنوز هم بازماندگان و خانواده‌هایشان را می‌آزارد.
بنابراین، برای ما ایرانیان، سلاح‌های کشتار جمعی یادگاری از گذشته‌ای دور نیستند؛ بلکه اهریمنانی‌اند که هنوز هم زندگی و کرامت قربانیان را، مدت‌ها پس از خاموشی تفنگ‌ها، می‌فرسایند.
در جریان جنگ تحمیلی، جهان مصلحت ژئوپولیتیکی را بر مسئولیت اخلاقی ترجیح داد
طعنه‌آمیز است که همان کشورهایی که امروز ایران را به‌دروغ به تلاش برای دستیابی به سلاح هسته‌ای متهم می‌کنند، در همان سال‌های تاریک از صدام حسین حمایت و او را تا دندان مسلح کردند، از جمله با سلاح‌های شیمیایی، بر او سرمایه‌گذاری کردند و چشم بر جنایاتش بستند.
آنها حتی در برابر شواهد غیرقابل انکار نیز سکوت کردند و مصلحت ژئوپولیتیکی را بر مسئولیت اخلاقی ترجیح دادند و قربانیان را حتی از ابتدایی‌ترین ابزارهای دفاع از خود نیز محروم کردند.
اجازه دهید خاطره‌ای شخصی از همان دوران را بازگو کنم که عمق آن خیانت را نشان می‌دهد. در میانه دهه ۱۹۸۰، زمانی که دانشجویی جوان بودم که به‌صورت پاره‌وقت در حوزه دیپلماسی فعالیت می‌کردم، به رئیس وقت شورای امنیت سازمان ملل، سفیر فرانسه، مراجعه کردم تا اطلاع دهم که سلاح‌های شیمیایی علیه ایران به‌کار گرفته می‌شوند. پاسخ او سرد و تکان‌دهنده بود: «من مجاز به گفت‌وگو درباره این موضوع با شما نیستم.»
به‌گفته نیویورک‌تایمز، پنتاگون نیز از این مسئله چندان هراسی نداشت؛ برای آنان، این هم فقط یکی دیگر از روش‌های کشتن انسان‌ها بود.
هفت تحقیق سازمان ملل استفاده از سلاح‌های شیمیایی علیه ایران را تأیید کرد؛ اما در طول تمام دوران تجاوز عراق به ایران، حتی یک قطعنامه محکومیت علیه صدام در شورای امنیت صادر نشد. البته، همه‌چیز زمانی تغییر کرد که او به کویت حمله کرد.
آخرین اخبار سیاست را از طریق این لینک پیگیری کنید.
