باید نگران ورزش ایران بود؟

افت ورزش قهرمانی در ورزش را می‌توان تحت تأثیر عوامل مختلفی قلمداد کرد؛ در گام اول نباید از سوءمدیریت‌ها غافل شد. رشته‌های زیادی بودند که از حضور مدیران ضعیف در رأس فدراسیون‌ها و یا نداشتن برنامه صحیح ضربه خوردند. تصمیمات غلط مدیران ورزش در سال‌های اخیر کم به ورزش قهرمانی ایران ضربه نزده است؛ از جودو گرفته تا تکواندو. با این حال کارشناسان، مشکلات اقتصادی و کم‌ارزش‌شدن پول ملی را یکی از مهم‌ترین عوامل پس‌رفت نسبی ورزش ایران می‌دانند. مشکلات مالی و ارزی موجب شده رابطه ورزش ایران با ورزش دنیا کم و کمتر شود. وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌ها برای اعزام تیم‌های ورزشی به اردو‌های خارجی و تورنمنت‌های بین‌المللی با مشکلات زیادی مواجهند. این اردوها نسبت به دهه قبل به مراتب کمتر و با نفرات کم برگزار می‌شود. ورزشکاران کمتری به مسابقات که جنبه آماده‌سازی دارد اعزام می‌شوند و طبیعتا از میزان ورزشکاران باتجربه و نخبه کشور کم شده است. مشکلات مالی حتی باعث شده تا تعداد نفرات حاضر در اردوهای داخلی هم نسبت به قبل آب برود. در حال حاضر تعداد ورزشکار سطح بالای ایران کمتر شده و طبیعتا تعداد ورزشکارانی که پتانسیل کسب مدال جهانی و المپیک را دارند هم کم شده است. ناگفته نماند در همان المپیک لندن که کاروان ایران 13 مدال گرفت، چند ورزشکار دیگر ایرانی هم کاملا به مدال نزدیک بودند. سهراب مرادی در وزنه‌برداری، سعید عبدولی در کشتی فرنگی، رضا یزدانی و مهدی تقوی در کشتی آزاد و الهه احمدی در تیراندازی پتانسیل گرفتن مدال داشتند. آن بضاعت اگر با داشته‌های کنونی مقایسه شود، خیلی از مسائل روشن می‌شود. استخدام مربیان تراز اول خارجی بنا بر دلایل مالی و غیرمالی کم شده و فدراسیون‌ها برای آوردن مربی درجه یک خارجی مشکل دارند. به این مشکلات مالی و ارزی باید کمبود و به‌روز نبودن امکانات و شرایط تمرینی، علمی‌نبودن بدن‌سازی و تغذیه، روابط ضعیف بین‌المللی و... را هم اضافه کرد تا متوجه شد چرا تعداد قهرمانان ممتاز ورزش کشور کم شده است. سالن‌های ورزشی در کشور قدیمی و غیرتخصصی است و اصلا با کشورهای مطرح در عرصه ورزش قابل مقایسه نیست. از موضوع مهاجرت ورزشکاران و مربیان نخبه نیز نباید غافل شد. در سال‌های اخیر این موضوع شتاب بیشتری به خود گرفته است. در همین المپیک 2020 توکیو چندین ورزشکار ایرانی برای کشورهای دیگر مسابقه دادند و چند مربی ممتاز ایرانی هم در کادر فنی تیم‌های غیرایرانی فعالیت می‌کردند. فرض کنید رضا مهماندوست، مربی درجه یک تکواندو در یک دهه گذشته در تیم ملی ایران فعالیت می‌کرد و این تعداد تکواندوکار هم مهاجرت نمی‌کردند، آیا باز هم شرایط تکواندوی ایران این بود؟ از طرفی تغییر سبک زندگی هم باعث شده تا نوجوانان و جوانان مانند دو دهه قبل برای ورود به برخی رشته‌های طاقت‌فرسا رغبت نشان ندهند. خانواده‌ها به دلیل مشکلات مالی مانند گذشته برای ورزش فرزندان خود هزینه نمی‌کنند و افراد از سن کم به سمت ورزش سوق داده نمی‌شوند. این مشکلات اگر جدی گرفته نشوند و برای آنها راه‌حلی پیدا نشود، شاید افت ورزش ایران ادامه پیدا کند.