مرور تاریخ؛ سالروز جدایی بحرین از ایران
امروز ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ خورشیدی برابر با ۱۶ ذی القعده ۱۴۴۶ هجری و ۱۴ می ۲۰۲۵ میلادی مبداء مناسبات، اتفاقات و حوادث تاریخی مختلف است.
به گزارش گروه رسانه‌ای شرق ؛ امروز ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۴ خورشیدی به اهم مناسبت‌ها و اتفاقات تاریخی این روز می‌پردازیم.
پایان حاکمیت ایران بر بحرین- ۱۳۴۹
پس از آن که فرستاده سازمان ملل متحد،بعد از گفت‌وگو با سران قبایل و افراد متنفذ بحرین، گزارش خود مبنی بر تمایل مردم بحرین به استقلال را به مجمع عمومی و شورای امنیت سازمان ملل عرضه کرد، شورای امنیت نیز با صدور قطعنامه‌ای در ۲۲ اردیبهشت ۱۳۴۹ استقلال بحرین را خواستار شد.
نمایندگان مجلس شورای ملی پس از استماع گزارش نمایندگان سازمان ملل، به جدا شدن بحرین از ایران رای دادند.
این جزیره نفت‌خیز و مهم در چنین روزی حاکمیت چند صد ساله ایران بر خود را از دست داد.
شیخ‌نشین بحرین در ۲۳ مرداد ۱۳۵۰ استقلال خود را اعلام کرد و شاه مخلوع ایران اولین رییس کشوری بود که این استقلال را به رسمیت شناخت.
در تقویم شمسی مناسبت‌های دیگری چون انتشار اسامی ۴۱ وکیل دادگستری توسط داور وزیر دادگستری برای قبول وکالت در سال ۱۳۰۶، گزارش وزیر وقت امور خارجه درباره سابقه رود هیرمند و اختلافات مرزی ایران و افغانستان به نمایندگان مجلس شورای ملی در سال ۱۳۲۷، سفر لیاقت علیخان نخست وزیر وقت پاکستان به تهران در سال ۱۳۲۸، افتتاح کارخانه اتومبیل‌سازی ایران ناسیونال در سال ۱۳۴۶، سفر پروفسور برنارد جراح معروف قلب به تهران در سال ۱۳۴۷، ارتحال عالم بزرگوار و محقق و مولف معاصر، حکیم مهدی الهی قمشه‌ای در سال ۱۳۵۲، سفر حاکم شارجه برای یک دیدار چند روزه به تهران در سال ۱۳۵۳، درگذشت استاد حبیب یغمایی محقق و شاعر معاصر در سال ۱۳۶۳، رحلت عالم ربانی سید علی نقی فیض الاسلام مترجم و شارح نهج‌البلاغه در سال ۱۳۶۴، درگذشت استاد حجت‌الاسلام کاظم مدیرشانه‌چی عالم شهیر حدیث و روایت در سال ۱۳۸۱ و درگذشت آیت‌الله سید عزالدین زنجانی از علمای برجسته مشهد در سال ۱۳۹۲ ثبت است.
رویدادهای مهم این روز در تقویم قمری شامل درگذشت عالم ربانی شیخ زین العابدین مازندرانی در سال ۱۳۰۹ و درگذشت رشید الدین وطواط کاتب و شاعر بزرگ ایرانی در سال ۵۷۳ ثبت است.
رویدادهای مهم این روز در تقویم میلادی
اولین جنگ اعراب و اسرائیل- ۱۹۴۸
به دنبال توطئه‌های بین‌المللی برای اشغال سرزمین فلسطین و تشکیل یک دولت یهودی، سرانجام مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ پیشنهاد تقسیم فلسطین را تصویب کرد.
از تاریخ تصویب طرح تقسیم فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل متحد تا اعلام تشکیل حکومت اسرائیل کمتر از شش ماه به طول انجامید. در این فاصله نیروهای انگلیس که قیمومیت منطقه را برعهده داشتند، فلسطین را ترک کردند و تشکیلات نظامی یهودیان که در سال‌های جنگ جهانی دوم و بعد از آن شکل گرفته بود به تدریج جای آنان را گرفتند.
اعراب فلسطین، سازمان نظامی واحد و متشکلی نداشتند و به همین جهت، با اینکه در اکثریت بودند، در این مرحله، بازی را باختند. سرانجام حکومت نژادپرست اسرائیل در۱۴ مه ۱۹۴۸ هم‌زمان با خروج آخرین سربازان انگلیسی از فلسطین، پا به عرصه وجود نهاد و رژیم ننگین صهیونیستی در سرزمینی غصبی و با حمایت ابرقدرت‌های زمان، بر جهان و منطقه تحمیل شد.
به دنبال اعلام موجودیت اسرائیل، نیروهای کشورهای عربی متشکل از مصر، سوریه، لبنان و اردن، از جنوب، شمال و شرق وارد سرزمین‌های اشغالی فلسطین شدند و به جنگ با نیروهای مسلح دولت جدید اسرائیل پرداختند.
اسرائیلی‌ها در آن زمان نیروی مجهزی در اختیار نداشتند و اگر کشورهای عرب، با هماهنگی و استفاده از تمام امکانات خود وارد میدان می‌شدند، شاید دولت اسرائیل در نطفه خفه می‌شد، ولی کشورهای عرب فقط قسمتی از نیروی خود را برای باز پس گرفتن فلسطین به کار گرفتند و عدم هماهنگی بین آنها موجب شد اسرائیلی‌ها فرصت پیدا کنند و به تدریج، نیروهای خود را تجهیز کرده و با حملات موضعی، قوای اعراب را تحلیل برده و عقب برانند.
در این میان، تنها نیروهای اردنی قسمتی از خاک فلسطین را در ساحل غربی رود اردن به تصرف خود درآوردند و قسمت قدیمی شهر بیت‌المقدس را تصرّف کردند.
پس از مدتی، سازمان ملل متحد تحت فشار امریکا، از ژانویه ۱۹۴۹ برای اعلام آتش بس و ترک مخاصمه بین اعراب و اسرائیل وارد میدان شد و کشورهای عرب را وادار به امضای قرارداد ترک مخاصمه با اسرائیل کرد.
امضای این قراردادها هر چند متضمن شناسایی اسرائیل از طرف کشورهای امضا کننده نبود، با این حال موقعیت رژیم صهیونیستی را تثبیت کرد و موجبات پذیرفته شدن این دولت غصبی به سازمان ملل در یازدهم مه ۱۹۴۹ و شناسایی آن از طرف اکثریت اعضای این سازمان را فراهم ساخت.
رژیم صهیونیستی در جریان اولین جنگ اعراب و اسرائیل، علاوه بر حدود تعیین شده در طرح تقسیم فلسطین، بیش از ۶۰۰۰ کیلومتر مربع از سرزمین‌هایی را که برای دولت عربی فلسطین در نظر گرفته شده بود اشغال کردند، به طوری که هنگام پذیرفته شدن رژیم صهیونیستی به عضویت سازمان ملل، این رژیم به جای ۵۷ درصد پیش‌بینی شده در طرح، بیش از ۷۷ درصد اراضی فلسطین را در تصرف خود داشت.
این غده سرطانی در سال‌ها و دهه‌های بعد، با کشتار و آواره ساختن فلسطینیان، حضور نامشروع خود را ادامه داد و با حمایت قدرت‌های بزرگ سعی در اشغال هرچه بیشتر مناطق فلسطینی دارد که در این میان از هرگونه جنایت و آدم‌کشی دریغ نمی‌کند.
اشغال سرزمین فلسطین- ۱۹۴۸
از سده‌های گذشته یهودیان در کنار مسیحیان و مسلمانان در سرزمین فلسطین زندگی مسالمت‌آمیزی داشتند. تا آن که دولت انگلیس پس از جنگ جهانی اول، طی قرارداد استعماری سایکس - پیکو قیمومیت فلسطین را به عهده گرفت.
از آن به بعد، سازمان‌های صهیونیستی برای تحقق این هدف توسعه‌طلبانه یهودیان بسیاری را از نقاط مختلف جهان به این سرزمین مهاجرت دادند و هم‌زمان با انجام عملیات تروریستی، فلسطینی‌ها را وادار به ترک سرزمین خود کردند.
سرانجام با تصویب سازمان ملل، نیروهای انگلیسی در اقدامی هماهنگ از فلسطین خارج شدند و یک روز پس از خروج آنها، دیوید بن گوریون از رهبران اصلی صهیونیسم جهانی، در چهاردهم مه ۱۹۴۸ تأسیس رژیم غاصب صهیونیستی را در سرزمینی در حدود نیمی از خاک فلسطین اشغالی اعلام کرد.
پس از این اقدام نامشروع صهیونیست‌ها، دولت‌های عربی وارد جنگ علیه آنها شدند که با شکست اعراب پایان پذیرفت. در پایان جنگ، رژیم صهیونیستی بر نزدیک به ۸۰ درصد اراضی فلسطین، سلطه غاصبانه یافت و مردم مظلوم این سرزمین را آواره کرد.
در تقویم میلادی مناسبت‌های دیگری چون اشغال سرزمین آنگولا در افریقا توسط استعمارگران پرتغالی در سال ۱۵۷۵، اولین واکسیناسیون آبله جهان در انگلستان در سال ۱۷۹۶، روز ملی و استقلال پاراگوئه از استعمار اسپانیا در سال ۱۸۱۱، بمباران وحشتناک بندر روتِردام هلند توسط آلمان در جریان جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۰، امضای پیمان ورشو میان کشورهای کمونیستی اروپا در سال ۱۹۵۵ و درگذشت دکتر جو فارمن کاشف لایه ازن در سال ۲۰۱۳ ثبت است.
