بچه‌های گوریه به چند زبان خارجی صحبت می‌کنند؟

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

سیل سال ۱۳۹۸ با همه ویرانی‌هایی که برای خوزستانی‌ها داشت نقطه عطفی در زندگی بچه‌های گوریه شد. گوریه هر چند نام شهر را یدک می‌کشد و با جمعیت ۵ هزار نفری‌اش مرکز ۵۶ روستا محسوب می‌شود، اما سر و شکل و زیرساختش شبیه یک محله یا روستاست.

بچه های گوریه در خوزستان

آنچه بعد از ۶ سال گوریه را بر سر زبان‌ها انداخت، فیلم‌های کودکانی است که مثل بلبل با گردشگران خارجی انگلیسی حرف می‌زنند و در ورزش ووشو قهرمان کشور شدند. در این میان دخترانی هم هستند که تا همین چند سال پیش حتی اجازه ساده‌ترین فعالیت‌های اجتماعی را نداشتند. فرحان حمدی در گفت و گو با همشهری از ایده‌ راه‌اندازی انجمن فرهنگی برای کودکان گوریه از این مسیر پر پیچ و خم می‌گوید.

دستاورد عجیب یک سیل

ماجرا به بارش بی‌امان باران و سیل سال ۱۳۹۸ برمی‌گردد که ویرانی را برای خانه‌های گوریه به همراه داشت. گوریه با شوشتر در خوزستان ۲۰ کیلومتر فاصله دارد. بعد از سیل نه تنها نیروهای امدادی بلکه نیروهای مردمی بسیج شدند تا اقلام ضروری به سیل‌زدگان برسانند. همین روزها بود که فکر تازه‌ای که البته دغدغه همیشگی فرحان حمدی بود به شکل ایده راه‌اندازی یک انجمن فرهنگی در گوریه مطرح شد.

او که متولد گوریه و بزرگ‌شده شوشتر است به همشهری می‌گوید: «هرگز از فکر فقر فرهنگی در زادگاهم غافل نبودم. بعد از سیل ۱۳۹۸ زمانی که دیدم همه گروه‌ها بسیج شدند تا برای گوریه خانه بسازند و کالا بیاورند، گفتم مسئولیت من، کار فرهنگی است. خانواده هم همراه شد تا خانه پدری‌مان در گوریه را به فضایی برای کتابخانه و ورزش کودکان گوریه اختصاص بدهیم.»

حمدی معتقد است کار فرهنگی برای کودکان یعنی ایجاد باورمندی و اعتماد به نفس و برای این امر باید روی آموزش سرمایه‌گذاری کرد. او که فارغ‌التحصیل برنامه‌ریزی فرهنگی و عضو شورای کتاب کودک نیز هست، ادامه می‌دهد: «اوایل برای حضور دختران در کتابخانه و تمرین ورزش با مخالفت خانواده‌ها روبه‌رو شدیم. گاهی حتی پدر و مادر راضی بودند، اما عموها می‌گفتند دختر را چه به ورزش! به هر حال برای نتیجه کار فرهنگی باید صبور بود. حالا می‌بینیم در گوریه که حتی یک باشگاه ورزشی ندارد، دختران ما قهرمان کشور در رشته ووشو شدند. این نتیجه همکاری گروهی مربیان و معلمانی است که با وجود سختی رفت و آمد از شهرهای اطراف برای آموزش بچه‌ها وقت گذاشتند.»

خاطرات حمدی و همکارانش پر از لحظاتی است که مخالفت شنیدند، سیلی خوردند، طرد شدند، اما به معجزه کار فرهنگی ایمان داشتند. کلید خانه پدری حمدی یا همان انجمن فرهنگی بچه‌های گوریه دست همسایه‌هاست و مالک اصلی خانه خود بچه‌ها هستند. حمدی می‌گوید: «بچه‌ها اینجا را خانه خودشان می‌دانند. در باغچه سبزی می‌کارند و برداشت می‌کنند. در حیاط بازی می‌کنند و کتاب می‌خوانند. این، همان اتفاقی است که انتظار داشتیم. گوریه ظاهری روستایی دارد، اما آینده‌سازانش تفکر جهانی دارند.»

تعامل با دنیا

فرحان حمدی در تلاش است تا گوریه با نمادهای جهانی شناخته شود و برای همین از آموزش زبان‌های خارجی در گوریه غافل نشده‌است. اهالی گوریه به زبان عربی صحبت می‌کنند. او می‌گوید: «دوستانی دارم که از اعضای برگزاری کنفرانس زبان‌شناسی جهانی هستند و چند بار مهمانان خارجی را که از استادان و نخبگان دنیا هستند به گوریه دعوت کردند. اوایل بچه‌ها خوب نمی‌توانستند با آنان ارتباط بگیرند، اما الان هم به انگلیسی مسلط شدند و هم به زبان چینی و در تعامل با آنان، کاملا شیوا و روان از اماکن دیدنی گوریه تا غذاهای محلی و فراتر از آن میراث فرهنگی ایران را روایت می‌کنند.»

آموزش مهارت‌های زندگی به بچه‌های گوریه از طریق بازی و قصه است. حالا بچه‌ها اعتماد به نفس بیشتری دارند، در جمع صحبت می‌کنند و شعر می‌خوانند و مهارت نه گفتن، دوست‌یابی، شناخت احساسات و همدلی را به خوبی یاد گرفته‌اند.

ساخت یک مدرسه با معماری بومی

۱۵۰۰ دانش‌آموز در گوریه مشغول تحصیل‌اند. حمدی می‌گوید که بیشتر پسران در مقطع دوم متوسطه ترک تحصیل می‌کنند و برای کار راهی شهر دیگری می‌شوند و ادامه می‌دهد: «با همراهی خیران قصد داریم یک مدرسه در گوریه بسازیم. مدرسه‌ای پویا که بچه‌ها را به ادامه تحصیل ترغیب کند. جایی برای استعدادیابی باشد و مهارت‌های زندگی را به بچه‌ها یاد بدهد. برای طراحی معماری مدرسه متناسب با اقلیم منطقه هم ایده‌هایی مطرح شده‌است.»

آخرین اخبار جامعه را از طریق این لینک پیگیری کنید.