ما را به خیر شما امیدی باشد یا نه؟

اکبر نگاهی: موضوع اینست که امروز مردم ما، بیش از گذشته بویژه نسبت به دهه‌های قبل، به اطلاعات دسترسی دارند و خود را با دیگر کشورها مقایسه می‌کنند، لذا وقتی مردم و شهروندان می بینند که شهرهای دیگر از شهر شان و کشورهای دیگر از کشورشان جلوتر است و ازمنابع بیشتری برخوردارند و با توسعه سریع در بخشهای مختلف، ارتباطات منسجمی با دیگرملتها و کشورها دارد احساس خوشایندی پیدا نمی کند و دچار سرخوردگی شده و خشمگین و ناامید می‌شود.

اینجاست که هر آنکه از مردم برای امیدواری بیشتر دعوت می کند مورد سرزنش و گاها مورد خشم قرار می‌ گیرد.آنها می‌گویند سالها چشم دوختن به چاه امیدواری و ترسیم روزهای خوب برای آینده عملا برایشان آبی نداده و اینبار انتظارات به سوی مشاهده رفتار و پروژه های امیدوارانه رفته است.  

مردم، بدلیل همین دسترسی فوری شان به اطلاعات، زندگی شخصی مدیران دولت و دیگر مسئولان را مستقیم و غیرمستقیم تحت نظر دارند. هرقدراحساس کنند که فاصله بین آنها با مسئولان بیشتر است تمام امیدواری هاشان بر باد می رود و نگران اظهارات مسئولان می شوند که آیا این اظهارات برای امید دهی به ایشان است و فقط صحبت است و حرف!  لذا در شرایط کنونی سخن گفتن از افزایش اعتماد و امید مردم، کاری سخت دشواراست، چرا که پشت هر دعوت برای امیدواری این سوال ازسوی مردم مطرح می شود که چگونه ما را به خیر شما امیدی باشد؟