خبرنگاری که امدادگر شد

کوهی از غم بر سرمان ریخت. لحظه سختی بود. اشک می‌ریختیم و خبر را در پورتال تایپ می‌کردیم. اما خبرهای موثق و دقیق را باید از سازمان امداد و نجات دریافت کرد. در گزارش‌های تکمیلی، آرام‌آرام امیدوار شدیم که احتمال افزایش آمار درگذشتگان زیاد نیست. خبرنگاری هیچ‌وقت تا این اندازه سخت نخواهد بود که خبر درگذشت و تصادف دوستان و همکارانت را تنظیم و منتشر کنی.

سید حجت‌الله مدنی رئیس شعبه شهرستان نقده جمعیت هلال‌احمر درمورد عملیات امداد این حادثه می‌گوید: «حادثه قبل از ساعت 17:30 اتفاق افتاده است. اولین تماس را اورژانس در ساعت 17:50 با مرکز کنترل و هماهنگی عملیات هلال‌احمر برقرار کرد و تقاضا کرد با توجه به تعداد بالای مصدومان آمبولانس‌های جمعیت را اعزام کنیم. البته اورژانس اعلام کرده که اولین تماس با مرکز 115 در ساعت 17:45 بوده و آنها نیز پنج دقیقه بعد از هلال‌احمر درخواست کمک کردند». حمید عباسیان نجاتگر تیم امداد و نجات اعزامی از شهر نقده می‌گوید: «ما 26 دقیقه بعد از دریافت خبر، از شهر گذشته بودیم، حدود 20 کیلومتر در جاده رانندگی کرده بودیم و اکنون در محل حادثه بودیم. ساعت 18:16 بود. وقتی رسیدیم زمان زیادی از واژگونی اتوبوس گذشته بود. جاده‌‌ای که حادثه در آن رخ داد محوری فرعی و روستایی است که به دلیل عبور از میان کوه‌ها آنتن مخابراتی ندارد. جاده مخصوص تردد خودروهای سواری برای دسترسی محلی است. برای خودروهای سنگین مثل اتوبوس و کامیون صعب‌العبور است».

حجت‌الله مدنی در توضیحات دیگری می‌گوید: «اگر آنتن مخابراتی اجازه اطلاع‌رسانی به‌موقع را به مصدومان و مردم داده‌ بود یا حادثه در جاده‌های اصلی رخ می‌داد؛ احتمالا اولین تیم امداد و نجات هلال‌احمر حوالی ساعت 17:45 به داد مصدومان می‌رسید. ضمن اینکه تلفن سه‌رقمی 112 ندای امداد به خاطر زیرساخت‌های متفاوت مخابراتی و اتصال به شبکه‌های بین‌المللی حتی در نبود سیم‌کارت در گوشی‌ همراه و محدودیت آنتن‌دهی، قابلیت تماس دارد».

نجاتگر عباسیان روایت می‌کند: «با هماهنگی هلال‌احمر تجهیزات و ست‌ رهاسازی آتش‌نشانی نقده در ساعت 18:21 به ما رسید. بلافاصله تجهیزات را تحویل گرفتیم تا رهاسازی را انجام دهیم. مصدوم «مرتضی محمدصادقی» و پیکر دو خبرنگار زن زیر اتوبوس گیر افتاده بودند. تجهیزات رهاسازی برای جابه‌جایی وزن سنگین اتوبوس کافی نبود. دو نفر از افراد تیم امداد و نجات مشغول جمع‌کردن و گروه‌بندی مردم محلی بودند که در مکان حادثه حضور داشتند. مردم شمردند، اوچ، ایچی، بیر و گفتند یا آلله و کار جرثقیل را انجام دادند. این‌گونه‌ بود که اتوبوس از زمین بلند شد. ما یک مصدوم و دو مرحومه را بیرون کشیدیم و به خودروهای اورژانس تحویل دادیم. تیم امداد و نجات پایگاه جاده‌ای حیدرآباد هم بعد از 45 کیلومتر رانندگی به ما رسیده بود و خودروی دیگری هم از پایگاه نقده حرکت کرده بود و در حال سامان‌دادن جاده بود».

در میان آسیب‌دیدگان نام «حسن ظهوری» با مولتی‌تروما به چشم می‌خورد. او در میان خبرنگاران چهره مشهوری است. در روزهای بعد از حادثه، امدادگران، مردم محلی، کادر درمان بیمارستان‌های نقده و ارومیه و دلسوزان اهالی رسانه در کشور، نیز همه او را می‌شناسند. نجاتگر عباسیان در جریان قراردادن چهار مصدوم بدحال در بالگرد امداد و نجات برای انتقال به بیمارستان ارومیه، حسن را شناخته است و تعریف می‌‌کند: یک آقایی بود که از چند نقطه شکستگی و آسیب جدی داشت. اما به همه امید می‌داد. حواسش به همه‌جا بود. لحظه بلندکردن برانکاردش می‌گفت بچه‌های هلال‌احمر گل‌اند. از ما تشکر می‌کرد. تقاضایش برای رسیدگی به دیگر خبرنگاران را برای ما و مقامات مسئول استان، طوری دقیق و محترمانه بیان می‌کرد که به اشتباه فکر کردیم سرپرست خبرنگاران اعزامی بوده! او خبرنگار مصدومی بود که به امدادگران انگیزه و امید می‌داد در حالی‌ که وضع خودش وخیم بود. آموزش‌های اولیه امداد را می‌دانست و معلوم بود توانمندی مدیریت در بحران را دارد. ما در ساختمان ستادی هلال‌احمر لحظه به لحظه اخبار را پیگیری می‌کردیم. مهدی ولی‌پور رئیس سازمان امداد و نجات در اولین دقایق اطلاع از حادثه، ما را از دستور اعزام تیم امداد و نجات هوایی تبریز، مطلع کرد. عملیات امداد هوایی را دنبال می‌کردیم. 19:48 بود که تصاویر زنده فرود بالگرد میل171 هلال‌احمر در زمین‌ چمن ورزشگاه تختی شهر نقده را می‌دیدیم. فاصله بیمارستان شهر نقده تا این ورزشگاه بسیار کم است. مصدوم اول را وارد بالگرد کردند. حدود 45 دقیقه طول کشید تا آمبولانس اورژانس، سه مصدوم دیگر را که یکی از آنها حسن ظهوری بود، از بیمارستان به محل توقف بالگرد منتقل کند. پرواز انجام شد. وقتی هلیکوپتر امداد در فرودگاه ارومیه نشست، شب بر آسمان و زمین غلبه کرده بود. آمبولانس مصدومان را به بیمارستان رساند. آخرین فرصت نجات بود. تیم پزشکی درمورد ظهوری گفته است که مصدوم به دلیل فعالیت بیش از حد فیزیکی در زمانی که آسیب‌دیدگی دنده داشته، دچار آسیب‌دیدگی ریه شده است. وقتی به بیمارستان رسید؛ تخریب ریه، مرگ و زندگی او را به‌ هم نزدیک می‌کرد. امکان اتلاف زمان برای تزریق بیهوشی و رسیدگی در اتاق عمل نبود. فوری بدن او را تحت فشار فیزیکی می‌گذارند تا خون و مایعات ریه را تخلیه کنند. او درد می‌کشد. دوباره درد می‌کشد. فردا و پس‌فردا هم درد می‌کشد. از آن لحظه به بعد، حداقل تا زمان انتشار این گزارش در صبح دوشنبه 7 تیرماه، کسی نمی‌داند وضعیت درمانی او در بیمارستان ارومیه چه زمانی به پایان می‌رسد. درد او چه روزی مرهم می‌گیرد و این روزنامه‌نگار همچنان در تردد بین بخش مراقبت‌های ویژه و بخش بستری است.