گفتوگوی احمد غلامی با حافظ موسوی و سیروس شاملو درباره میراث فکری احمد شاملو -بخش اول
شاملو یک استعاره است
در دوره بعد از انقلاب شاملو همچون روشنفکر مدرن دوره تأمل و بازبینی را میگذراند، مانند آنچه در محمد مختاری هم میتوانیم ببینیم. منتها کماکان اینجا محور اندیشه و سخن شاملو تأکید و تمرکز بر انسان است؛ اگر چند کتاب بعدی او را نگاه کنید، به تناوب تأمل در مورد انسان، جایگاه انسان، تأمل در خود زمین و نابسامانی اوضاع پیداست.
در این دوره نوعی گرایش فلسفی در شعر شاملو وجود دارد. نوع دیگری از تأمل، تأمل هستیشناسانه در شعر شاملو دیده می شود. در شعر شاعران ما، از شهریور بیست تا دهه شصت، مفهوم آزادی کمتر به چشم میخورد. اگرچه در شعر مشروطه، یکی از مفاهیم و مضامینی که بسیار تکرار می شد، مفهوم آزادی بود. اتفاقا شاملو یکی از کسانی است که در کار او با مفهوم آزادی، آزادی در وجه سیاسی نه آزادی در وجه فردی، مواجه هستیم و تأکید و تمرکز او بر آزادی و استقلال [ناوابستگی به قدرت] است، تا حدی که نامگذاری عمومی برای شاملو که مورد پذیرش همه قرار گرفت، «شاملو، شاعر آزادی» است.