روزگار سخت مارادونا در بارسلونا

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

دیگو مارادونا سال ۱۹۸۲ با قراردادی رکوردشکن و دستمزد سالانه ۴۲۱ هزار دلاری به بارسلونا پیوست اما حضورش در این باشگاه با چالش‌های بزرگی از جمله اختلاف با هم‌تیمی‌ها، مصدومیت‌ها، محرومیت و آغاز اعتیاد به کوکائین همراه بود. او پس از دو فصل پرفرازونشیب، در نهایت در تابستان ۱۹۸۴ با انتقالی تاریخی راهی ناپولی شد.

انتقال مارادونا به بارسلونا توسط همان ایجنتی ترتیب داده شد که مسی ۱۳ساله را سال ۲۰۰۰ به این باشگاه برد. نام او خوزه ماریا مینگلا است. مینگلا نیمه اول دهه ۷۰ به رینوس میشل، مربی هلندی وقت بارسا، کمک می‌کرد و سپس به یک ایجنت تبدیل شد و به سراسر جهان سفر می‌کرد تا بازیکنان را برای باشگاه‌های اسپانیایی به خدمت بگیرد.

آرژانتینیوس جونیورز تمایلی به فروش دیگو نداشت، اما مینگلا موفق شد قیمتی برای مارادونا تعیین کند و سپس به بارسا اطلاع داد که یک بازیکن جوان بی‌نظیر در آرژانتین پیدا کرده که فقط و فقط در ازای ۱۰۰ هزار دلار در دسترس است.

بارسا به این ایجنت گفت که نمی‌تواند چنین مبلغ هنگفتی را برای بازیکن جوانی که هرگز بازی‌اش را ندیده‌ است، بپردازد. در نهایت بارسلونا و آرجنتینوس جونیورز بر سر انتقال مارادونا به توافق رسیدند هر چند در ادامه پای وزیر رفاه اجتماعی وقت آرژانتین هم به این جابه‌جایی کشیده شد. او به مینگلا گفت که آرژانتین به مارادونا نیاز دارد و او تا جام جهانی ۱۹۸۲ کشورش را ترک نخواهد کرد.

دیگو در وطنش ماند و به صورت قرضی روانه بوکاجونیورز شد. مارادونا در بوکا به ثروتمندترین بازیکن کشورش تبدیل شد: او ۴۰ جفت کفش، ۵۰ پیراهن ایتالیایی، دو دستگاه مرسدس، یک دستگاه ب ام‌ و، یک دستگاه فورد، چندین آپارتمان و یک قطعه زمین خرید. از آن پس همه جا با دیگو همچون یک سوپراستار رفتار می‌شد.

دیگو پس از جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا قراردادی را امضا کرد که به موجب آن بیشتر از هر بازیکن دیگری در جهان - ۴۲۱۰۰۰ دلار در سال - درآمد داشت. بارسا به‌تازگی جام برندگان اروپا را برده ولی هشت سال آزگار قهرمان اسپانیا نشده بود و به نظر می‌رسید که دیگو این مشکل را حل خواهد کرد.

مارادونا روز امضای قراردادش گفت: نمی‌دانم گران هستم یا ارزان اما به شما قول می‌دهم با تمام وجودم بازی خواهم کرد تا با بارسا به موفقیتی که شایسته‌اش است، دست یابم.

وقتی دیگو پس از جام جهانی ۱۹۸۲ به فرودگاه ال‌پرات رسید، تنها دوازده هوادار و چند خبرنگار از او استقبال کردند. ورود او به طور عمومی اعلام نشد تا هیجان استقبال از او سایر بازیکنان را ناراحت نکند! بازیکنان از پرداخت پول زیاد به مارادونا ناراضی بودند. به عنوان مثال کینی، مهاجم ۳۲ ساله بارسا، گفت که هیچ بازیکنی ارزش پولی را که برای مارادونا پرداخت کرده‌اند، ندارد.

رفته‌رفته اخبار حضور مارادونا در کلوپ‌های شبانه منتشر شد و خیلی‌ها را در شوک فرو برد. مارادونا خارج از زمین عیاشی می‌کرد و به گفته خودش همان زمان بود که مصرف مواد مخدر را شروع کرد. او سال‌ها بعد در زندگینامه‌اش اعتراف کرد:

کوکائین آشغال به شما انگیزه نمی‌دهد، شما را افسرده می‌کند. کوکائین در هیچ چیزی به شما کمک نمی‌کند؛ نه در فوتبال و نه در زندگی. 

دیگو در ۱۶ بازی در مدت چهار ماه یازده گل به ثمر رساند و ۱۰ پاس گل داد ولی به دلیل کمردرد نتوانست بازی دور یک‌چهارم نهایی جام برندگان اروپا مقابل منچستریونایتد را به پایان برساند.

او در حالی که جایش را به پاکو کلوس در زمین می‌داد، از سوی تماشاگران هو شد و بدون آنکه به سمت نیمکت برود، با عصبانیت به رختکن رفت و گفت: اگر با من اینطور رفتار می‌کنند، چرا باید خودم را فدا کنم؟!

بارسا پس از برد خانگی دو بر صفر، در بازی برگشت سه بر صفر به منچستریونایتد باخت و حذف شد. کاتالان‌ها آن سال در لالیگا هم سوم شدند و در جام حذفی اسپانیا دوباره به دیدار پایانی رسیدند؛ جایی که با اتلتیک بیلبائو مدافع عنوان قهرمانی روبه‌رو شدند.

باسکی‌ها خشن بودند و یک بر صفر پیروز شدند. پس از سوت پایان بازی درگیری‌ها آغاز شد و پلیس دوستان مارادونا را که به داخل زمین می‌دویدند، مورد ضرب و شتم قرار داد. لوئیس سزار منوتی، سرمربی آرژانتینی وقت بارسا، گفت: اگر این فوتبال بود، پس فوتبال مرده است. مارادونا، کلوس و سه بازیکن اتلتیک بیلبائو سه ماه از حضور در زمین محروم شدند.

مارادونا بهار ۱۹۸۴ از رئیس وقت بارسلونا خواست که به رابطه‌ سمی‌ او و هواداران این تیم پایان دهد. رئیس باشگاه امتناع کرد؛ چراکه فروش دیگو بدون دو قهرمانی بزرگ در یک فصل را یک شکست شخصی می‌دانست چون بهترین بازیکن جهان را با قیمت نجومی خریده ولی اوضاع تیم بدتر شده بود.

مارادونا به دلیل سرمایه‌گذاری‌های ناموفق و دیوانه‌وار به‌شدت بدهکار بود و تابستان ۱۹۸۴ سخت به پول نیاز داشت. او می‌خواست به هر ترتیبی رئیس باشگاه را آنقدر با بی‌نظمی عصبانی کند که در نهایت کوتاه بیاید و با انتقالش به تیم دیگری موافقت کند.

در نهایت ناپولی برای جذب مارادونا ۱۰.۵ میلیون دلار به کاتالان‌ها پرداخت کرد که در آن زمان نه تنها رقمی چشمگیر که یک رکورد محسوب می‌شد. دن‌دیگو سرانجام توانست به خواسته‌اش برسد و بارسلونا را ترک کند. او در شهر بندری ایتالیا به جایگاهی افسانه‌ای دست یافت و نمادی ابدی در ذهن هوادارانش شد؛ چنانکه جوزپه مانزو، سفیر وقت ایتالیا در آرژانتین، که اهل بندر ناپل و هوادار ناپولی بود به عنوان نماینده ناپلی‌های دوستدار دیگو در مراسم خاکسپاری مارادونا شرکت کرد.

آخرین اخبار ورزش را از طریق این لینک پیگیری کنید.