رابرت دنیرو، بازیگر، تهیه کننده و کارگردان مطرح آمریکایی

رابرت آنتونی دنیرو جونیور در 17 آگوست 1943 در نیویورک متولد شد.

پدر و مادر رابرت با همدیگر در یک کلاس هنری آشنا شده بودند، پدرش یک نقاش به سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی بود.

 آنها وقتی رابرت  سه ساله بود از یکدیگر طلاق گرفتند و او  توسط مادرش در منهتن بزرگ شد.

محل زندگی پدرش نیز فاصله کمی با آن‌ها داشت از این رو بود که رابرت بیشتر اوقات خود را نزد پدرش می‌گذراند.

دنیرو تا کلاس ششم در یک مدرسه ابتدایی دولتی در منهتن تحصیل کرد.

 وی کلاس‌های بازیگری را در آموزشگاه هنرهای نمایشی آغاز کرد و اولین بار در 10 سالگی در مدرسه با نقش شیر ترسو در نمایش جادوگر شهر از به روی صحنه تئاتر رفت.

وی بعداً برای کلاس‌های هفتم و هشتم به دبیرستان الیزابت اروین رفت و برای مقطع نهم در دبیرستان موسیقی و هنر پذیرفته شد و پس از مدت کوتاهی به دبیرستان دولتی چارلز ایوانز هیوز منتقل شد.

دنیرو در ابتدا اجرا‌ی نمایش را راهی مناسب برای خلاصی از خجالتی بودن خود یافت و زمان زیادی نگذشت که شیفته‌ی سینما شد.

او در 16 سالگی دبیرستان را رها کرد و به دنبال بازیگری رفت. دنیرو بعدها در مصاحبه‌ای گفت:

وقتی حدود 18 ساله بودم، داشتم یک برنامه تلویزیونی را نگاه می کردم و با خودم گفتم این بازیگران از طریق این حرفه امرار معاش می‌کنند، ولی آن‌قدرها هم بازیگران خوبی نیستند.

دنیرو بعد از ترک دبیرستان به هنرستان استلا آدلررفت، جایی که در آن فنون سیستم بازیگری استانیسلاوسکی تدریس میشد.

رابرت دنیرو توانست در بیست و دو سالگی یعنی در سال 1965 در دو فیلم نقش‌های خیلی جزئی و کوتاه داشته باشد.

او چندی بعد و در همان سال موفق شد در یک فیلم هجو درباره فرار مردان از فراخوان خدمت اجباری برای جنگ ویتنام، نقش اصلی را ایفا کند.

بازه‌ی 1970 تا 1980سال‌های نقش‌های اولیه و پیشرفت کاری دنیرو

دنیرو در سال 1970 در یک درام جنایی اثر راجر کورمن بازی کرد.

این فیلم اقتباسی آزاد از زندگی ما بارکر مادر چهار مجرم آمریکایی بود که دنیرو یکی از آن‌ها را به تصویر کشید.

آخرین حضور سینمایی او در سال 1971  بود اما این دوری خیلی طول نکشید و او دو سال بعد به سینما بازگشت.

و در نقش بروس پیرسون، بازیکن لیگ برتر بیسبال بازی کرد. این فیلم مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و به دنیرو کمک کرد تا بیشتر شناخته شود.

دنیرو در فیلم جنایی پدرخوانده (قسمت دوم) اثر فرانسیس فورد کوپولا محصول 1974 در نقش ویتو کورلئونه جوان بازی کرد.

 پدرخوانده (قسمت دوم) در چهل‌و‌هفتمین مراسم اسکار در یازده بخش نامزد دریافت جایزه شد و در شش بخش برنده شد؛ از جمله بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای دنیرو. او در فیلم پدرخوانده بسیار درخشان بود.

دنیرو  برای درام روانشناختی راننده تاکس محصول 1976 دوباره با اسکورسیزی همکاری کرد. این فیلم داستان راننده تاکسی تنهایی را روایت می‌کند که دچار جنون می‌شود.

 این اثر نامزد چهار جایزه اسکار از جمله بهترین بازیگر نقش اول مرد برای دنیرو شد.

دنیرو در همین سال  با داین ابوت که بازیگر بود، ازدواج کرد.  دنیرو، دختر همسرش از رابطه قبلی‌اش را به فرزندی پذیرفت و خود آنها هم یک فرزند پسر به نام رافائل دارند.

چهارمین همکاری دنیرو و اسکورسیزی در 1980 با درام بیوگرافی گاو خشمگین  رقم خورد. این فیلم اقتباسی از خاطرات جیک لاموتا بود. دنیرو نقش لاموتا، بوکسور آمریکایی ایتالیایی با وزن متوسط را بازی می‌کند که در پنجاه و سومین دوره جوایز اسکار، این اثر در هشت بخش نامزد شد و دنیرو برنده جایزه اسکار در بخش بهترین بازیگر مرد شد.

بین سال های 1980 تا 1990 زندگی هنری و شخصی دنیرو دچار فراز و نشیب زیادی شد.

دنیرو و همسرش در سال 1988 از یکدیگر جدا شدند.

و در آن دهه و مخصوصا سال 1989 فیلم‌های دنیرو زیاد دیده نشدند.

1990 تا 2000 شروع کاگردانی و فیلم‌های جنایی دنیرو

پروژه سینمایی بعدی دنیرو یک درام بود محصول 1991 .

اما بزرگترین موفقیت دنیرو این سال بازی در فیلم تنگه وحشت بودکه هفتمین همکاری‌اش با اسکورسیزی بود. این فیلم بازسازی فیلمی به همین نام محصول سال 1962 است و در آن به شدت از کارگردان نسخه اصلی یعنی  آلفرد هیچکاک الهام گرفته شده است. در این فیلم دنیرو با نقش یک محکوم به تجاوز، نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد در جوایز اسکار شد.

در سال 1992، رابرت دنیرو در فیلم زندگی این پسر به ایفای نقش پرداخت و در همان سال هم توانست در اولین فیلم به کارگردانی خودش با عنوان داستانی از برانکس ایفای نقش کند.

در 1997 دنیرو با گریس هایتاور بازیگر آمریکایی ازدواج میکند. پسر آنها، الیوت که مبتلا به اوتیسم است، در سال 1998 متولد شد و این زوج در سال 1999 از هم جدا شدند.  

سالهای 2000 تا کنون دنیرو نقش‌های متفاوت وبیشتری را بازی کرده است.

بسیاری از منتقدان اوایل دهه 2000 را شروع جدی‌تر رکود در حرفه دنیرو می‌دانند.

 او در سال 2004 بعد از چندی وقفه با فیلم درام موهبت الهی به سینما بازگشت.

و در سال 2005 دومین فیلمش را کارگردانی کرد .

دنیرو از سال 2005 تا سال 2022 تقریبا در  چهل و شش فیلم دیگر به ایفای نقش پرداخت که این عدد را در این سال‌ها در کارنامه‌ی کمتر کسی میشود یافت.

فیلم هایی که بعضی از آنها درخشان بودند  و البته بعضی ها هم  به نظر منتقدان فیلم‌هایی بودند که هیچ ربطی به دنیروی سابق ندارد.

با همه‌ی اینها رابرت دنیرو یکی از پرافتخارترین بازیگران جهان است.

او تا کنون 8 بار نامزد دریافت جایزه اسکار و 6 بار نامزد دریافت جایزه بفتا و 9 مرتبه نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شده است.

 دنیرو همچنین یکی از پنج نفری بود که جایزه مرکز کندی را از رئیس جمهور وقت آمریکا یعنی باراک اوباما دریافت کرد.