فیلم تهران سمپاتی اسرائیل است

به گزارش گروه رسانه‌ای شرق،

هندی‌ها با فیلم «تهران» به سراغ سوژه‌ای رفته‌اند که در آن قهرمان شوند اما با یک روایت ضعیف، جانبدارانه و سمپات‌گونه از صهیونیست‌ها که مسیر قصه‌شان از ایران و شهر تهران می‌گذرد.

فیلم «تهران» ساخته بالیوود، نمونه‌ای از آثاری است که در عین تلاش برای ایجاد هیجان و اکشن، بیش از هر چیز ضعف‌های سینمایی و ناتوانی در روایت داستان را نشان می‌دهد.داستان حول محور یک افسر امنیتی هندی می‌چرخد که متوجه می‌شود عامل ترور یک دیپلمات اسرائیلی، چند ایرانی هستند. انگیزه فیلم برای ورود قهرمان به ماجرا، مرگ یک دختر هندی است؛ اما این محور شخصی، نه تنها داستان را باورپذیر نمی‌کند، بلکه تلاش فیلمساز برای ایجاد تعلیق و جذابیت، به طنزی ناخواسته تبدیل شده است.از منظر فنی، فیلم کاملاً ضعیف است. قاب‌بندی‌ها و نورپردازی تخت و بی‌روح‌اند، لوکیشن‌ها مصنوعی و پلاستیکی به نظر می‌رسند و صحنه‌های اکشن به جای ایجاد هیجان، خنده‌آور جلوه می‌کنند. لهجه و گویش فارسی شخصیت‌ها اغلب تقلیدی و مصنوعی است و خیابان‌های تهران بیشتر شبیه لندن طراحی شده‌اند. تنها سیاستمدار ایرانی فیلم لهجه انگلیسی دارد.در سطح محتوایی، فیلم آشکارا با سمپاتی نسبت به اسرائیل روایت می‌شود. صحنه‌های ترور دانشمندان ایرانی با اسلحه‌هایی سبک و نمایش دختر هندی سوخته، در کنار صحنه‌هایی که قهرمان توسط موساد حمایت می‌شود، همگی نشان‌دهنده اولویت دادن به اسرائیل در روایت هستند.حتی صحنه خاخام اسرائیلی که تحت شکنجه ایرانی‌ها شعار «زنده باد اسرائیل» می‌دهد، و صحنه‌های اکشن ماکتی و غیرواقعی، بیشتر طنز ناخواسته تولید می‌کنند تا واقعیت. واقعیتی که این روزها در سراسر سرزمین‌های اشغالی برای سربازی اجباری متناقض است.

از نظر فرهنگی و تاریخی، فیلم بازتابی از روان‌پریشی بالیوود و عقده‌های تاریخی هند است. نام ضدقهرمان فیلم، «افشار حسینی»، و اشاره‌های پراکنده به ایران و فلسطین، نشان‌دهنده خرده‌حساب‌های تاریخی و حسادت فرهنگی است که هنوز در ناخودآگاه سینماگران بالیوود حضور دارد. فیلمسازان، با وجود جمعیت و قدرت اقتصادی هند، در مواجهه با واقعیت‌های انسانی و شرق واقعی، مانند رنج کودکان فلسطینی یا مقاومت ایرانی، ترجیح می‌دهند سمپاتی خود را به سمت کشورهای پوشالی و جعلی نشان دهند و روایت واقعی شرق را کم‌رنگ کنند.«تهران» نه تنها از منظر سینمایی ضعیف و کاریکاتوری است، بلکه بازتابی از سیاست و عقده‌های فرهنگی در بالیوود نیز محسوب می‌شود. ضعف فنی، شخصیت‌پردازی سطحی، صحنه‌پردازی مصنوعی و انتخاب روایت‌های همسو با اسرائیل، این فیلم را به نمونه‌ای از بازنمایی تحریف‌شده و طنزآلود ایران تبدیل کرده است. فیلمسازان بالیوود با تمام توان بر جزئیات مصنوعی و اغراق‌آمیز تمرکز کرده‌اند، اما نتیجه، اثری است که نه هیجان واقعی دارد و نه پیام انسانی و فرهنگی آن قابل دفاع است. «تهران» بیشتر آینه‌ای از عقده‌ها و تصورات فرهنگی سینماگران است تا یک روایت سینمایی واقعی و معتبر.

آخرین اخبار فرهنگ و هنر را از طریق این لینک پیگیری کنید.